Cruz del Sur, 2011
Plastic Head
Het zwaardere metaal uit de Verenigde Staten heeft over het
algemeen een vrij eigen geluid, al is Argus een band waarvan je de
thuisbasis eerder in Europa zou verwachten. Verrassend genoeg komen
de mannen echter helemaal uit Pennsylvania aankloppen met hun
tweede langspeler. Daarop wordt gezocht naar een goede balans
tussen doom en heavy metal, en dat lukt aardig. Het overwicht zit
in de doomaspecten.
De (voornamelijk Brits getinte) heavy metal wordt geïnjecteerd
met de hulp van heel wat twinguitar en vinnige tempo’s.
Het klinkt als een combinatie die wringt, maar door slim en subtiel
te mixen vormt het hier een dik pluspunt. Het geheel is wel
degelijk naargeestig en slepend, maar door er hier en daar wat
NWOBHM (new wave of British heavy metal, nvdr.) tegenaan te gooien,
overspoelt de gevreesde golf van saaiheid ons niet. Doom kan nu
eenmaal een weinig variabel en avontuurlijk genre zijn. Argus heeft
dat probleem slim opgelost door het gitaarspel atypisch te
maken.
De opener en afsluiter van de plaat zijn beiden instrumentaal,
geschoeid op hetzelfde thema. Allebei klinken ze nogal simpel, maar
er wordt wel een herkenbaar thema en een sterke sfeer neergepoot.
Tussen de in- en outro hangen vooral langere creaties te bengelen.
Voor minder dan vijf minuten muziek kruipen deze Amerikanen niet in
de studio. Enige uitzondering is het titelnummer, dat kort maar
heftig klinkt. Maar verwacht verder uitgesponnen werk, zoals
‘Pieces of Your Smile’ van meer dan elf minuten of ‘Durendal’ dat
op een dikke zeven minuten afklokt. Het gevaar met lange
composities is dat de aandacht onherroepelijk kan verslappen. Bij
deze band gaat dit gelukkig niet op. Het blijft op bijna ieder
moment boeiend.
Al vanaf de start (we rekenen de intro even niet mee), opent de
verdoemde wereld van Argus zich om de luisteraar op te slokken en
vast te houden. ‘A Curse on the World’ mag meteen elke hoop op
ontsnappen de kop indrukken, maar klinkt niettemin minder negatief
dan de rest van de plaat. Er wordt abnormaal snel van leer
getrokken voor een doomnummer, allemaal door de
twinguitars die op deze track prominent aanwezig zijn. De
eerste kennismaking met de zang is meteen positief. Butch Balich
heeft eerder al zijn strepen verdiend bij Penance en maakt gretig
gebruik van zijn ervaring. De man beschikt over een krachtige,
veelzijdige stem en verzandt nooit in overdreven uithalen.
Erg catchy is het eerder vermelde ‘Durendal’, een van
de nummers die het snelst blijft hangen. Het refrein is makkelijk
meezingbaar en memorabel, de gitaarriffs rollen lekker weg.
’42-7-29′ heeft meer tijd nodig om door te dringen, maar is de
moeite van het herbeluisteren waard. Dit nummer heeft een donkere
vibe die ons aan de vroege Savatage doet denken, altijd
een mooie verwijzing. Op zich wordt er weinig op het gepresenteerde
thema gevarieerd, maar onderhuids wordt er toch een zekere spanning
opgebouwd. De zang en muziek barsten van emotie.
De minste van de hele plaat is het epische ‘Pieces of Your
Smile’. Hier krijgen we toch even het gevoel dat het nummer tot op
een kritiek punt werd uitgerekt. De aandacht wordt minder dwingend
vastgehouden, maar omdat de plaat dan ook zo goed als afgelopen is,
kan het evengoed daar aan liggen. Elk normaal mens concentreert
zich geen drie kwartier tot het uiterste. Noem het dus gerust
muggenzifterij, want op het geheel valt er heel weinig aan te
merken. De liefde voor twee metalgenres is prima samengesmeed,
muziek- en zangtechnisch staat dit vijftal sterk en met hun kunnen
hebben ze een plaat afgeleverd die bij heel wat metalzieltjes in de
smaak zal vallen.
