Bob Urh & The Bare Bones :: The Cha Cha Cha Review

De vraag hoe The Velvet Underground had kunnen klinken als de groep er nog tien jaar had bijgedaan, is tegelijkertijd een oeverloze discussie en een uiterst interessant vraagstuk. Oeverloos omdat men het antwoord natuurlijk nooit zal weten; uitermate interessant omdat de band in een paar totaal verschillende richtingen had kunnen evolueren. Eén mogelijke richting kon alvast het minimalistische traject zijn dat Bob Urh & The Bare Bones nu al drie platen lang volgt.

The Brian Jonestown Massacre een onverantwoord interessante groep? Heel zeker, want de manier waarop de Californische psychedelische rockgroep in het begin van de jaren negentig verder ging waar The Velvet Underground het in de jaren zeventig bekeken hield, om in het nieuwe millennium zelfs in een psychedelische mengelmoes van rock-‘n-roll en elektronica uit te monden, is op zijn minst opwindend te noemen. Wat men echter geen enkele groep — hoe fantastisch ook — kan toeschrijven, is het monopolie op het erfgoed van een inspirerende band. Want even interessant als de honderden excentrieke instrumenten waarmee The Brian Jonestown Massacre keer op keer blijft uitpakken, is de less-is-more-formule waarmee Bob Urh & The Bare Bones tegenwoordig platen maakt.

Bob Urh & The Bare Bones begon halverwege de noughties nog vrij onschuldig met Hoodoo Garage, een plaatje dat ondanks een mooi uitgebalanceerd evenwicht tussen het erfgoed van de grote voorbeelden nooit veel verder dan klassieke rock-‘n-roll kwam, maar daar kwam met Swamp O Delic enkele jaren later bruusk verandering in. Bob Urh koos namelijk voor een minder strakke formule, wat eindigde in een plaat waarbij je constant het gevoel had dat het muzikaal wel alle mogelijke richtingen uit kon gaan, zelfs al had je het plaatje al twintig keer gehoord. Bob Urh liet Swamp O Delic een stuk minder ingestudeerd dan Hoodoo Garage klinken, en dat bleek een fantastische keuze. In een nummer als “Ramblin Man-Boom Boom A Zoom Zoom” hoorde je immers tegelijkertijd lekkere rock-‘n-roll à la Lou Reed en onheilspellende filmmuziek zoals Ennio Morricone die maakte.

De grote kracht van Swamp O Delic zat natuurlijk in het feit dat het plaatje tegelijkertijd heel klassiek en toch heel vooruitstrevend klonk. Heel klassiek omdat Bob Urh & The Bare Bones nergens geforceerde stunts ging uithalen door er bijvoorbeeld elektronische muziek of bizarre instrumenten bij te halen; heel vooruitstrevend omdat tot nu toe nog nooit iemand het idee heeft gehad om het erfgoed van The Velvet Underground op een dergelijke minimalistische manier te benaderen.

Dat The Cha Cha Cha Review geen millimeter meer van dat traject afwijkt, is Bob Urh & The Bare Bones bijgevolg gegund, want wie al een eigen geluid heeft uitgevonden, hoeft zich niet meer te bewijzen. Dat betekent gelukkig nog niet dat The Cha Cha Cha Review geen nieuwe hoogtepunten bevat. Wel integendeel, het covertje van Bo Diddley’s “I’m A Man” maakt meteen duidelijk hoe onconventioneel Bob Urh & The Bare Bones kan zijn. Het nummer klinkt in Urh’s versie namelijk zo verbasterd dat alleen de losse flarden tekst je eraan herinneren dat het een Diddley-cover is. Wat als kennismaking met Bob Urh & The Bare Bones natuurlijk wel kan tellen.

Het restant van The Cha Cha Cha Review bestaat alleen uit eigen nummers, en dat is niet verwonderlijk. Het covertje is namelijk niets meer dan een statement waarmee Urh duidelijk maakt lekker te doen waar hij zin in heeft. En dat zijn net zoals op Swamp O Delic trage, hypnotiserende nummers geworden met “Carnival Song” als het bevreemdende, maar absolute hoogtepunt, al hoeft een track als “Hell Revisited” — waarin Urh letterlijk eventjes de almachtige toespreekt — zeker niet onder te doen, want het is net met zulke songs dat hij zijn imago als rock-‘n-roll-sjamaan bevestigt.

Dat The Cha Cha Cha Review geen gemakkelijke kost is, is dan ook het enige wat er op het plaatje aan te merken valt. Maar net dat is dan weer de sterkte van Bob Urh & The Bare Bones, want terwijl Thom Yorke tegenwoordig al bizarre dansjes moet bovenhalen om het publiek nog te overtuigen, is Bob Urh & The Bare Bones maar een kleine stap verwijderd van oude rotten als Lou Reed en Bo Diddley en tegelijkertijd toch zó baanbrekend. En zeg nu zelf: hoeveel artiesten lopen er tegenwoordig nog rond met een dergelijk profiel?

http://www.myspace.com/boburhandthebarebones

verwant

Zero Child :: Play Loud N Fuzzy

De tergend trage rock-‘n-roll van Bob Urh & The...

Bob Urh & The Bare Bones :: Swamp O Delic

"Wat harder klinkt, rockt harder." Niet als het van...

Bob Urh & The Bare Bones :: Hoodoo Garage

Hoodoo Garage is een erg misleidende titel voor de...

aanraders

Eddie Chacon :: Lay Low

Thrillseekers hebben altijd al best in een grote boog...

The Veils :: Asphodels

Finn Andrews is The Veils is Finn Andrews. Zo...

Squid :: Cowards

Op hun derde album Cowards trekken de Britten van...

Adrian Crowley :: Measure of Joy

Adrian Crowley kan je moeilijk lui of gemakzuchtig noemen:...

Lambrini Girls :: Who Let The Dogs Out

De reputatie was er al, nu heeft Lambrini Girls...

recent

Captain America: Brave New World

Na de vette jaren van de Avengers-cyclus, volgden voor...

Frank Westerman :: Zeven dieren bijten terug

Tot in den treure is de achterflap al verketterd...

Inhaler :: Open Wide

Open Wide, de derde van Inhaler, voelt zich vast...

Rabia

Cineaste Mareike Engelhardt heeft eigenlijk een achtergrond in dans...

Pothamus :: “Een publiek dat mee in trance gaat, dat is pure spiritualiteit”

Als er een Belgische metalband is die de laatste...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in