Talitres, 2010
Munich
We beginnen een patroon te zien in de albumcovers van Emily Jane
White. Op haar debuut ‘Dark Undercoat’ zagen we nog haar
gesluiderde gezicht in het donker, we zagen haar languit in het
donkere gras liggen op ‘Victorian America‘ en
nu heeft ze in al even donker gras haar rug naar het publiek
gekeerd. Benieuwd welke clair-obscur we op haar vierde plaat mogen
verwachten.
Maar eerst de nodige aandacht voor haar nieuwste creatie. Ode
aan de euhm…. wat? ‘Sentience’ is een wetenschappelijk
en filosofisch begrip dat even veel betekent als waarnemingszin en
onder meer gebruikt wordt in de wereld van de artificiële
intelligentie. We hebben het ook moeten opzoeken. Fijn.
Het is ongeveer een jaar geleden dat we de Californische Emily
Jane White met veel bombarie uitriepen tot de nieuwe donkere
prinses van de indiefolk, die dankzij haar debuut en vooral
opvolger ‘Victorian America’ op gelijke hoogte kwam met
inspiratiebronnen als Cat Power en Hope Sandoval. Jammer genoeg is
dat tot nog toe slechts in een handvol landen aan het licht
gekomen, waaronder in Frankrijk (omdat haar label daar gevestigd
is), maar ook in België en Nederland. Nog jammerder genoeg moeten
we nu vaststellen dat ‘Ode to Sentience’ helemaal niet de impact
van haar voorgangers heeft. De arrangementen zijn uitgebreid, er is
meer poen in gestopt – getuige een niet bijzonder geïnspireerde
videoclip van single ‘The Cliff’, er hebben meer mensen aan
meegewerkt, maar toch, toch, toch.
Luister naar ‘Dark Undercoat’ en ‘Victorian America’ en je hoort
bezieling, donkere thema’s een fantastische altstem, maar vooral
nummers die door hun combinatie van inhoud, arrangementen en
melodie je uit je veilige realiteit sleuren en aan je ribben
blijven kleven. Het is op dit laatste vlak dat ‘Ode to Sentience’
tekort komt. Het gros van de songs is vlakker, minder diepgaand en
bijgevolg minder aantrekkelijk.
Emily Jane White is haar talent uiteraard niet op twaalf maanden
kwijtgespeeld en heeft gelukkig nog een aantal nieuwe songs
geschreven die tot haar betere werk behoren. Naar goede gewoonte is
het openingsnummer niet voor niets op die positie geplaatst. Jen
Grady’s cello maakt eens te meer een vitaal deel uit van de charme
van een nummer als ‘Oh Katherine’ in een song waarin het personage
Katherine en de dood (“for the grim reaper has come and tucked me
in”) net als in vroeger werk prominent zijn. Ook ‘Requiem Waltz’
behoort tot onze favorieten. Het golvende samenspel tussen piano,
zang en strijkers maakt het een van de meer luchtige en opvallende
songs op ‘Ode to Sentience’, al wordt het er thematisch niet
lichter op. De meest aantrekkelijke song is wat ons betreft dan
toch ‘I Lay to Rest (California)’. De repetitieve, diepe
pianotoetsen geven de eerste helft een heerlijk onrustige
drive, terwijl de tweede Philip Glass-gewijs parelt tot
een van de mooiste songs die Emily Jane al heeft gemaakt.
Aan de andere kant van de medaille staat zoals eerder aangegeven
een te grote eenvormigheid en een gebrek aan vernieuwing. Single
‘The Cliff’ heeft een leuk refrein, probeert het geheel wat te
verrijken met pedal steel, maar kan ons ondanks het zware
thema nooit echt raken, deels door de vervelende, te eenvoudige
drumbeat. ‘Black Silk’ is een van de talrijke
net-niet-songs en doet er niet veel goed aan een bridge van
ongemakkelijke ‘oh ohs’ te voorzien. ‘The Black Oak’ gaat
grotendeels ten onder door een flauw refrein en einde. ‘Clipped
Wings’ moddert dan weer maar wat aan en is nauwelijks een geslaagd
geheel te noemen.
Zou het kunnen dat Emily Jane White iets te snel met een nieuw
album op de proppen is gekomen? Wat de plaat van haar doorbraak kon
worden, is een ideeënarm samenraapsel dat het grootse van haar twee
voorgaande platen slechts echoot. Emily Jane, neem je tijd om de
juiste draad herop te pikken. We geloven in je.
