Bedroom Community, 2010
Het label Bedroom Community, dat is zoals de Belgische politiek,
maar dan in niet-ironische zin: goed bezig. ’t Is misschien niet
onze grootste of meest bekende platenleverancier, maar met
artiesten als Valgeir Sigurðsson,
Sam Amidon en (vooral) Ben Frost onder de
vleugels is het wel een gezellige, tja, bedroom community die
kwaliteit voorop stelt. Aan dat lijstje mag je nu ook Luke Abbott
toevoegen, een sympathieke Brit uit het mistroostige Holkham die
ons trakteert op een dik uur goedaardige krautrock. Zeg gerust de
plaat die Pantha du Prince zou gemaakt hebben als die in 1971 in
München had geleefd, maar dan klassiek mooier, rustiger en
zachter.
Naast krautrock houdt Luke Abbott ook duidelijk van Engelse techno
en meer experimentele elektronische muziek, zoals die van Oval
(niet toevallig een Duitse groep). Net als Blondes tracht Abbott
die historisch duidelijk afgelijnde muziek te updaten naar een
postmodern kader. Dat klinkt nu heel chique, maar komt er gewoon op
neer dat Abbott zijn fascinatie voor muziek ook zelf heeft willen
vastleggen zonder te vervallen in loze na-aperij. Dat doet hij,
door die invloeden te betrekken op zijn eigen, alledaagse leven. En
hoewel de titel van het album, ‘Holkham Drones’, klinkt als de
verklanking van eindeloze ennui in een spuuglelijk
industrieel gat of een verwaarloosbaar plattelandsdorp, is de
muziek veel meer uplifting dan je zou denken.
Abbott neemt wat van techno, wat van ambienthouse, wat van de meest
opvallende alternatieve elektronische muziek uit de
nineties (Autechre,
bijvoorbeeld) en heel wat van krautrock, en gebruikt die elementen
schijnbaar om net te ontsnappen aan enige dagelijkse sleur, voor
zover die er al is. ‘Holkham Drones’ is dan ook een gezapig,
geduldig en gedijend album dat zich nergens probeert op te dringen
aan de luisteraar, maar er eerder gewoon “is”. Je kan perfect naar
Abbotts muziek luisteren, ervan genieten en nauwelijks registreren
dat je een inspanning aan het doen bent. Dat heeft ook wel tot
gevolg dat zijn elektronische composities altijd ergens
vrijblijvend, euh, blijven.
Toch hoeft u niet te twijfelen over ‘Holkham Drones’. Waar de
meeste droneplaten (want zo zou je Abbotts muziek eveneens kunnen
bestempelen) gitzwart zijn, leunt hij veel meer naar soms misschien
lichtjes droeve, maar op zich wel positieve elektronische muziek
zoals die van de voornoemde Pantha du Prince. Het
is een perfecte herfstplaat; goed om bij weg te dromen en de zorgen
rondom je even te vergeten. Ook al blijft de muziek nadien niet
altijd even lang hangen.
