Pulverised Records, 2010
Oude school Zweedse deathmetal is sinds het succes van Bloodbath aan een niet te
stuiten terugkeer bezig. Eén van de curieuzere fenomenen in dit
verband is het hergroeperen van oude groepjes, die tijdens de
ontstaansdagen van deze stijl niet verder kwamen dan enkele demo’s
of misschien eens een e.p..
Twee decennia later beweren naar mijn mening iets teveel
internettrollen nog hardcore tape trader te zijn geweest.
Wat de betekenis van die groepjes was, is dus niet helemaal
duidelijk. De hernieuwde interesse in de Stockholmsound en de
revitalisatiekuur van sommige bands levert even goed leuke
resultaten op. Interment hoort daar zeker bij, de meeste leden van
deze groep kenden midden jaren negentig trouwens iets meer succes
met Centinex.
‘Into the Crypts of Blasphemy’ had ook gewoon ‘Clandestine
Everflowing Stream of Lefthanded Graves’ kunnen heten. Dit album
benadert dat geluid zo ziekelijk perfect, dat het een verloren
album uit ’91 had kunnen zijn van één van de grotere namen uit het
genre. De gitaren raggen ongeremd je trommelvliezen aan flarden met
het gekende kettingzaaggeluid en de occasionele in echo gedrenkte
solo. De occulte sfeer wordt versterkt door de putvocalen te laten
galmen alsof ze op de bodem van een grafkelder werden opgenomen. De
drums hebben ook een old school geluid en daar ben ik
minder tevreden over, de superdroge snare werkt soms op de
zenuwen.
De negen tracks leveren zonder morren wat je ervan verwacht:
niet al te ingewikkeld doen, lekker doorrammen en af en toe het
tempo laten zakken. ‘Night of the Undead’, ‘Stench of Flesh’ of
‘Sacrificial Torment’ onderbreken het hoge tempo met wat slepende
doom. De sterkte van dit album zit hem duidelijk niet in de
originaliteit, maar er is wel meer dan het nostalgie-effect.
Deze nummers zijn ook gewoon goed gemaakte, dynamische
metaltracks, gespeeld door ervaren muzikanten die alle tricks
of the trade tot in de goorste puntjes beheersen. Daarom ook
dat ‘Interment’ er keer op keer in slaagt mij met een idiote grijns
te laten headbangen achter mijn bureau (zoals nu dus), achter het
stuur van mijn wagen of boven een berg afwas. U ziet het, ik ben
dan misschien geen losbandige jongere meer, maar beukwerk van deze
stijl en kwaliteit is wat mij betreft tijd- en contextloos!
