In materie als deze blijven we Oost-Indisch doof voor tegenwerpingen: er kan er maar één de Italian Stallion zijn en dat is Rocco Siffredi. U zou de brave man moeten kennen van zijn halsbrekende exploten en krachttoeren in fijnzinnige rolprenten als Ass Collector, More Sluts In Ibiza of Reverse Gangbang. Rechttoe-rechtaan is ook de rammelige punkrock van Romano Nervoso, de zelfverklaarde Godfathers van de Spaghettirock.
Bij de vaderlandse groep Romano Nervoso — het zootje ongeregeld zag het levenslicht in La Louvière — staat Italo-Belg Giacomo Panarisi (Giacomo “Gliteratti” Nervoso) in voor de zang en staan de andere bandleden geboekstaafd onder welluidende namen als Luca “Highbloo” Nervoso, Hadri “The French” Nervoso en Matth “Del Monte” Nervoso. Twee Nerveuze Romeinen speelden ooit nog bij de Brusselse rockband Hulk en de opvolger daarvan, Les Anges, en de band heeft al twee EP’s op zijn geweten: Un-Tuned en Love Your Mommas.
Slicke gitaarpartijen en stevig gesnok aan de bas leiden, als waren ze minnaars die in de slaapkamer van een smachtende freule binnensluipen, “Loose Control “, “Sex Sugar” en rode lantaarn “The Flood” in. Nog een vrouwenmagneet van formaat is “Party Time”, een gladjanus van een song met behendig ingezette en efficiënt dialogerende gitaren en drums. Ach, u weet: Italianen, ze pakken onze vrouwen af, mijnheer.
“Mangia Spaghetti” is een in het Italiaans gezongen ode aan de perfecte spaghetti (die van la mamma, natuurlijk), Al Pacino, Toto Schillaci (herinner u die uitzinnige blik in zijn ogen tijdens het WK-voetbal in Italië) en pornosterren als La Cicciolina, Moana Pozzi en — evidentemente — de onnavolgbare Rocco Siffredi. Bunga bunga-kampioen Berlusconi wordt daarentegen vlakaf de mantel uitgeveegd. “Spanky Wanky” zal nog heel wat boterhammen … excuus … pasta moeten eten, wil het een gespierde Turbonegro-song naar de kroon steken, en ook het withete “Let The Beat Go On” is te richtingloos om de aandacht lang vast te houden. Tot de betere garagerocknummers mag u echter het lekker springerige “Shake Your Booty” rekenen.
Romano Nervoso, met zijn van silliness en jolige erotische bespiegelingen stijfstaande teksten en enthousiaste refreinen, het doet ons in de eerste plaats menigmaal denken aan de kierewiete Zweedse garagerockers van The Hives en — in mindere mate — aan Eagles Of Death Metal, een band waarvan de grap de houdbaarheidsdatum al overschreden lijkt te hebben. Met wat goede wil kunt u er ook de invloed en spirit van AC/DC, Ramones, Motörhead,The Stooges, Thin Lizzy of ZZ Top in ontwaren. Dansbare en sexy pretpunk, daaraan bezondigen de schalkse ragazzi van Romano Nervoso zich, en dit aangelengd met een niet al te kwistige scheut glamrock en een resem kwieke discohooks.
Het gros van de songs is aanstekelijker dan een snotvalling, maar het album biedt niets waardoor Paulus indertijd van zijn paard zou zijn gestuikt. Enkele van hun van alle franjes ontdane nummers beginnen na een aantal luisterbeurten danig te irriteren en te vervelen, ook al omdat ze muzikaal iets te weinig om het lijf hebben en de plaat zelf voldoende opzwepende variatie ontbeert. Italian Stallions is als full length-album verre van voldragen en het Engels van Panarisi is niet altijd even zuiver. Rome is ook niet in één dag gebouwd, moet u maar denken.
De Waalse binken van Romano Nervoso zijn als ware podiumbeesten live een ideaal tussendoortje, maar u hoeft de band helemaal niet serieus te nemen en het valt nog te bezien hoelang de grap zal duren. Als u ons nu even wil excuseren; de postbode heeft zopas Rocco Ravishes Prague 3 in onze brievenbus gemikt.
