Merok, 2010
Op het punt dat de maan haar hoogste punt bereikt, komen wolken
het geringe licht verhullen (neonlichten flitsen aan) en als hij
daar zin in heeft, komt de weerwolf van achter de hoek de
buurtbewoners de stuipen op het lijf jagen met zijn gehuil. De
grond breekt open en te midden van helse zwaveldampen, puffende
rookmachines en shakende satyrs komt de filmset van ‘Escape From
L.A.’ bovendrijven. Eén huis valt op; stel u de Phantom Manor van
Disneyland voor te midden van Michael Jacksons ‘Captain
EO’-videoclip. Op de dansvloer van dát horrorhuis, op een
indianenbegraafplaats neergepoot door David Lynch en gevuld met
travestieten, motorbendes en zombies draait men sinds kort alleen
nog maar ‘Giza’ van Gatekeeper; de imaginaire locatie bij uitstek
voor een ‘Evil Dead’-fuif.
Gatekeeper bindt de eindjes van Salems even gitzwarte als goed
foute rave anthems en Games’ wolkdichte
synthesizerexplosies aan elkaar tot een bevreemdende mix van
horrordisco en geremixte Vangelis-soundtracks. Net als bij het
dringend te ontdekken Umberto klinkt Gatekeeper alsof ze de
soundtrack bij de meest nachtmerrieachtige videogame uit uw dromen
hebben willen componeren, en ze zitten er verdorie niet veraf.
‘Giza’ haalt er een ziek genoegen uit dreigende industrial te laten
opboksen tegen loeiharde technobeats en beukt een kleine twintig
minuten lang genadeloos tegen uw schedelpan in. Het resultaat is
niks voor gevoelige zielen of verstokte meerwaardezoekers die hun
tijd alleen willen spenderen aan politiek correcte muziek, maar het
valt niet te ontkennen dat Salem en Gatekeeper hun best doen om met
hun goed foute witch house nieuwe horizonten te
verkennen.
‘Chains’ is met zijn repetitieve beats, sirenegezang en
dreigende duivelsstem een party crasher van jewelste.
‘Antichrist‘
van Lars Von Trier in sci-fi remake, zoiets. Want of het
nu gaat om Von Trier, Lynch, Carpenter of Raimi, Gatekeeper maakt
filmische muziek en staan nu al bovenaan ons lijstje als wij ooit
beslissen om eens een retrofuturistische B-film te maken. De
evocatieve plaathoes en de prikkelende groepsnaam zeggen het al:
‘Giza’ is een ep die je meeneemt naar de schemerzone tussen leven
en dood, een surrealistische droomplek waar je nergens op je gemak
bent en nooit weet wat te verwachten. En daarom maar aan het dansen
slaat.
