De scarface uit ‘Desperado’, ‘From Dusk Till Dawn’ en
talloze andere producties eindelijk in een hoofdrol! R-rated geweld
met een kwinkslag! Het officieuze vervolg op ‘Planet Terror’!
Gratuit naakt! En dan die nevencast! Jessica Alba! Robert De Niro!
Lindsay Lohan! Steven Seagal! Don Johnson! Jeff Fahey! En
toch geen vijfsterrenfilm?! Neen, daarvoor is ‘Machete’
net niet spannend genoeg. Waar ‘Planet Terror’ zich één van de
plezierigste films van de laatste jaren mag noemen – een (no
pun intended) no-brainer van een actieslasher waar de
liefde voor B-cinema en ouderwetse fun tamelijk letterlijk van
afspatte – is ‘Machete’ een stuk braver, meer gewoontjes, en minder
interessant.
Iedereen weet – maar voor de zekerheid zeggen we het toch nog
maar eens – dat ‘Machete’ ontstond uit een fake trailer,
die hoorde bij het ‘Grindhouse’-project van Quentin Tarantino en
Robert Rodriguez. Beide heren maakten een bewust crappy
exploitation movie (Tarantino het teleurstellende ‘Death
Proof’, Rodriguez het kick-ass ‘Planet Terror’) in pure
seventiesstijl, inclusief grove korrel en ontbrekende scènes, met
tussendoor een aantal previews van gelijkaardige ongein.
Waaronder dus ‘Machete’, nu uitgebreid tot een volwaardige film. We
krijgen het verhaal van Mexicaanse dagwerker (Danny Trejo) die ooit
een flik was in Mexico, tot zijn vrouw en kind voor zijn ogen
werden afgemaakt door drugkoning Torrez (Steven Seagal). Na de
oversteek te wagen naar Texas, raakt Machete betrokken bij de
vunzige plannetjes van senator John McLaughlin (Robert De Niro),
een gewetenloze, sadistische racist die hogerop wil raken in de
politiek door de illegale Mexicaanse immigranten op wel heel
hardhandige manier uit de States te houden.
Hoezeer we ook fan waren van ‘Planet Terror’, zelfs terwijl we
er naar keken beseften we al dat dit een experiment was dat
wellicht maar één keer zou werken. Het was een toffe
spielerei, die leuker werd naarmate hij verder over de top
ging. Maar probeer diezelfde truc een tweede keer uit te halen, en
je krijgt automatisch af te rekenen met een gevoel van
voorspelbaarheid (wat ook precies de reden is waarom we nog steeds
niet weten wat we moeten denken van de reeds lang voorgestelde
sequel op ‘Sin City’: de bliksem slaat nooit twee keer in
op dezelfde plek). ‘Planet Terror’ kwam voor de meeste mensen uit
het niets. Bij ‘Machete’ loopt het kernpubliek al binnen met
bepaalde verwachtingen, die nooit helemaal worden ingelost.
Want wat is de enige echte bestaansreden van deze film? Het
waanzinnige, compleet van de pot gerukte geweld, tiens.
Een prent als ‘Machete’ heeft eigenlijk de verplichting om van
begin tot eind ironische momenten van over de top actie en/of
puberale seksualiteit af te leveren. Liefst een combinatie van de
twee. De openingsscène levert alvast overtuigend the
goods: Machete bewijst binnen de eerste twee à drie minuten
van de film dat hij zijn naam niet gestolen heeft, en wordt na zijn
eerste slachtpartij plotseling aangevallen door een spiernaakte,
goed van oren en poten voorziene deerne. Tijdens een pauze in hun
gevecht horen we plots een gsm afgaan. Twee keer raden waar onze
bevallige, naakte jonkvrouw haar telefoon plotseling uit haalt. Een
scène die voorbestemd is een succesnummer te worden bij zatte
vrienden overal ten lande, en om eindeloos teruggespoeld te worden
door puberjongetjes.
Op dat moment is ‘Machete’ volledig trouw aan zijn trashy
roots – de film is helemaal wat hij moet zijn. Helaas blijft
dat niet duren. We krijgen in de loop van het volgende anderhalf
uur nog wel enkele geinige scènes (Cheech Marin als een killer
turned priest is kostelijk, én ook een nadrukkelijke knipoog
naar Rodriguez’ fetisjregisseur Sergio Leone), maar net zo vaak
voel je dat de filmmaker zich inhoudt. Een shoot-out in de
flat van Michelle Rodriguez is teleurstellend snel voorbij, en ook
een scène waarin Machete tekeer gaat met een elektrische grasmaaier
valt – ondanks de voor de hand liggende mogelijkheden – dik tegen.
In een film als ‘Machete’ moet je all the way gaan, en dat
doet Rodriguez alleen maar tijdens de openingssequens en de finale.
Tussenin krijg je de indruk dat de regisseur, veel meer dan in
‘Planet Terror’, op de rem gaat staan.
In plaats daarvan krijgen we zowaar een bij de haren gesleurde
moraal over het lot van Mexicaanse immigranten in de VS. Senator
McLaughlin houdt er bijvoorbeeld wel van om in z’n vrije tijd langs
de grens te gaan jagen op Mexicaantjes, en wil zelfs een hek onder
hoogspanning plaatsen om hen tegen te houden. Aan de andere kant
heb je dan Jessica Alba, die dingen zegt als: “Er is de wet, en er
is gerechtigheid. En wij moeten er voor zorgen dat gerechtigheid
geschiedt!” Right on! In een film als deze kun je
natuurlijk geen subtiliteit verwachten – niet in het geweld, niet
in de seks en dus ook niet in z’n politieke boodschap. Maar je kunt
je wel afvragen wat een dergelijke politieke dimensie in dit soort
film komt zoeken.
B-koning Robert Rodriguez wilde van Danny Trejo een soort
latino-versie van Jean-Claude Van Damme en Steven Seagal maken. Het
resultaat is er spijtig genoeg ook naar. Hoewel ‘Machete’ nog
steeds onwaarschijnlijk leuk is om met enkele dronken maten te
bekijken (Lindsay Lohan duikt op als een rijkeluisdochter die samen
met haar moeder pornovideo’s maakt, kun je nagaan), is het in feite
niets meer dan een foute Van Damme-prent met een grove korrel op
het beeld.
Enkele scènes zitten er nog steeds boenk op, maar een
originele cult classic zoals ‘Planet Terror’ zal ‘Machete’
wel nooit worden. Spijtig, maar geef ‘m toch eens een kans als u
genoeg gedronken hebt.
