Roadburn records (cd),
Het Tilburgse megatreffen voor bebaarde psychonauten heeft de fijne
gewoonte om alle optredens ter plekke op te nemen en later op het
net te zwieren. Ieder jaar zijn er ook wel enkele artiesten die via
het eigen label een waardige release krijgen, op cd en op vinyl.
Voor de duidelijkheid, mijn besprekingen hieronder zijn op geen van
die drie media gebaseerd maar op gemasterede mp3’tjes die men ter
promotie beschikbaar stelt. ’t Is maar dat er straks geen
gedesoriënteerde audiofielen aan m’n bel hangen. Soit, beide
optredens duurden ongeveer een uurtje en de opnamekwaliteit is
excellent te noemen, alsof je er zelf bij bent. Enkel in het begin
van Wino’s set hapert er schijnbaar even iets met de micro maar dat
is rap vergeten. De muziek dan:
Wino – Live at Roadburn 2009
Wino (op zijn identiteitskaart staat Scott Weinrich)
is een levende legende bij de liefhebbers van stoner en doom. Begin
2009 bracht hij voor het eerst in zijn lange carrière een album
onder zijn eigen naam uit. Als reactie op de zure split van zijn
vorige band The Hidden Hand wilde hij wel eens helemaal zijn
goesting doen. Partners in crime tijdens de studiosessies – en ook
op Roadburn – waren JP Gaster van Clutch op drums en Jon Blank van
Rezin op bas. Die laatste zal echter nergens meer aan meedoen, want
hij overleed onmiddellijk na de tournee met Wino. Vanuit het graf
als het ware knorren de baslijnen ons echter gezapig toe tijdens
Wino’s bloemlezing uit zijn oevre.
De nadruk van de set ligt met zes tracks wel degelijk op
‘Punctuated Equilibrium’, het eerder vernoemde solodebuut. We
horen ook heel wat nummers van The Obsessed (o.a. ‘Streetside’,
‘Neatz Brigade’, ‘Yen’s sleep’), Spirit Caravan (‘Lost Sun Dance’)
en The Hidden Hand (‘Sunblood’). Geen erg verrasende samenstelling
als je het mij vraagt, de meeste aanwezigen zouden allicht graag
wat meer ouder werk gehoord hebben Ook als je overweegt om deze aan
te schaffen kijk je best eerste even na of je die ‘Punctuated
Equilibrium’ al hebt. Is dat zo, beschouw dan deze release als een
test om te zien of je een echte die hard bent. Is dat niet zo dan
hoef je minder te twijfelen, je kan hier wat aan hebben.
Wino en zijn twee bandleden zetten een sterke en strakke set neer.
JP Gaster komt me soms wel wat te “druk” over voor Wino’s muziek,
maar het blijft binnen de marge van het verdraagbare. Wino’s
kenmerkende bluesy zangstem was goed opgewarmd die avond en zit
perfect in de mix, verstaanbaar maar niet veel luider dan de
gitaar. Qua gitaarwerk is er niks verrassends: krachtige mid-tempo
doom riffs wisselen elkaar af met scheurende solo’s. En terwijl ik
dat zo typ bedenk ik dat voor niet-fans deze liveopname wel wat
saai zou kunnen uitvallen doordat de meeste nummers aan hetzelfde
tempo voorbij gespeeld worden, uitgezonderd het punky ‘Streamline’.
Dit wordt deels wel gecounterd door de beknopte lengte van de
nummers.
Wino liet een voortreffelijke set opnemen en als liefhebber van
zijn werk kan ik dit zeker smaken. Toch kan deze plaat volgens mij
niet tippen aan zijn betere studioplaten. In ieder geval kan ik
iedereen aanraden om de livestream eens te beluisteren om met ‘s
mans typische geluid kennis te maken.
Scott Weinrich speelt met Shrinebuilder
in De Kreun op tien november
http://www.myspace.com/winoschopper
stream:
http://3voor12.vpro.nl/speler/ondemand/42494413#ondemand.42494413
Bong – Live at Roadburn 2010
Dit optreden dateert van de recentste,
vulkanologisch geteisterde, editie van het festival. Bong klinkt alsof ze
zelf huizen op de bodem van een vulkaan, waar ze zich bezig houden
met het deviëren van magmastromen en het blazen van lavabellen.
Zonder overdadige projectie van lavalampen en vloeistofdia’s lijkt
het me ook niet te doen om een volledig Bong-optreden in the
zone te blijven. De set bestaat namelijk uit twee superlange
tracks: ‘Onward to Perdondaris’ duurt 33 minuten en ‘Wizards of
Krull’ 24 minuten, en het optreden heeft zelfs zonder de visuele
begeleiding al meer weg van performance art dan van een
muziekoptreden. Veel verschil hoor ik trouwens niet tussen de twee.
De muziek is supertraag, er is nauwelijks nog sprake van riffs of
structuur, maar toch gebeurt er altijd wel iets. Bong glijdt net
niet over de rand van de feedback de afgrond in van de repetitieve
schedelsplijtende drone.
De sporadische voordrachten met diepe dreunende basstem en het
psychedelische sitarspel zorgen voor een gesmaakte toets in de
magmatische gitaarbrij. Het geeft het geheel een wat wereldvreemd
maar ook vredelievender cachet, en maakt het beluisteren van die
stukken toegankelijker. Want ja, dit is duidelijk niet voor
iedereen bedoeld. Heb je echter reisplannen naar een andere
dimensie, leg deze schijf op, plant een degelijke hoofdtelefoon op
je hersens, warm de lavalamp op en leg u languit op de sofa. Extra
geestverruimers kunnen behulpzaam zijn, maar zeker niet
noodzakelijk om van een flinke trip te genieten.
Stream:
http://3voor12.vpro.nl/speler/ondemand/43594849#ondemand.43594849
