Driemaal is scheepsrecht. In 2020 moest Roadburn als een van de eerste festivals op de kalender ook als eerste de handdoek in de ring gooien. In 2021 zat er ook niet meer in dan een verdienstelijk digitaal Roadburn Redux. Dit jaar kon niets de boel nog verzieken: de wereldwijde Roadburn-community blies eindelijk weer verzamelen in de weirdo canyon in hartje Tilburg.
Er zijn veel redenen waarom er vanuit elke hoek van de wereld zo reikhalzend wordt uitgekeken naar een nieuwe Roadburn-editie. Het gemeenschapsgevoel is er immens, de sfeer uniek, maar het is vooral de muziek die van dit festival een bijzondere ervaring maakt. De organisatoren en curatoren van het festival blijven elk jaar opnieuw zoeken naar de best mogelijke muzikale beleving. Ze blijven daarvoor niet hangen in vertrouwde concepten: het stonerfestival van twintig jaar geleden ziet er intussen helemaal anders uit.
Onder de slagzin “Redefining heaviness” stelde Roadburn zich tot doel de vele facetten en gedaantes waarin zogenaamde zware muziek zich kan manifesteren samen te brengen en zichtbaar te maken. Over vier dagen en meer dan honderd optredens kreeg het publiek de mogelijkheid om zich een eigen weg te zoeken in het veelkleurige muzikale universum dat Roadburn heet.
Het verleden is springlevend
Je hoorde het slechts sporadisch, maar de kritiek dat Roadburn zijn roots als stonerfestival verloochend heeft, is nooit helemaal van de lucht. Ergens klopt het ook: als je de affiche van pakweg 2005 vergelijkt met die van nu, is het verschil duidelijk. Vooruit denken en zichzelf in vraag stellen waren sowieso al onderdeel van het dna van Roadburn: vandaag is het meer dan ooit hun missie.
Helemaal weg is het verleden echter niet. Stoner, doom, sludge, psych en postmetal zijn nog steeds meer dan welkom op Roadburn. Voor de Franse instrumentale postmetalband Year Of No Light was het de inmiddels derde passage op het festival, de eerste sinds 2011. Year Of No Light schilderde zijn bekende troosteloze en desolate klanklandschappen, om ze daarna met nietsontziende uithalen aan flarden te rijten. Het is net dat wat goeie postmetal van de rest onderscheidt, en waar Year Of No Light een patent op heeft.
Nog zo’n titaan in het genre is het Zweedse Cult Of Luna, wiens zanger-gitarist Johannes Persson voor de gelegenheid samenspande met de Amerikaanse producer James Kent, beter bekend als Perturbator, en bijgestaan werd door twee drummers voor de gelegenheidssamenwerking Final Light. Op zijn best overspoelde het duo de 013 met een stuwkracht aan gitaar- en synthgolven, maar al te vaak speelden de twee eerder naast dan met elkaar, waardoor het geheel onevenwichtig en te weinig écht geïnspireerd klonk.
Met acht albums op het cv kan je Russian Circles allesbehalve een gelegenheidsproject noemen. Wel integendeel: het drietal uit Chicago werkt al bijna twintig jaar aan het eigen geluid. Voortgestuwd door het superdynamische geluid van Dave Turncrantz – menslief, wat is dat toch een geweldige drummer – en eindeloze gitaarloops ploegde Russian Circles zich door zijn uitgebreide discografie, waarbij er met “309” en “Youngblood” zelfs uit de de oudste doos op zolder werd gegraaid.
Het nieuwste hot item in het rijk van de psychedelische stoner is het Franse Slift. De twee broers en jeugdvriend uit Toulouse doken in 2020 schijnbaar uit het niets op met het geweldige album Ummon, en versierden daardoor een plek als artist in residence. Dat levert ons drie optredens op evenveel dagen op. Van de drie sets die we achter de kiezen kregen, sprong vooral de samenwerking met saxofonist/elektronicus Étienne Jaumet op. De zware, strakke stoner van Slift werd hier helemaal opengetrokken tot werkelijk kosmische proporties: lange jams doorspekt met etherische saxpartijen en kosmische elektronica, maar ook topzware riffs en een paar werkelijk vlammende solo’s. De 013 transformeerde heel even tot een intergalactische racewagen. Dat Jeff Bezos dat maar niet te weten komt.
Voor ouderwets rocken was er trouwens ook nog plaats op Roadburn. Niet dat het gepland was: door het wegvallen van een paar bands was het voor de organisatie puzzelen om de programmatie in de Hall of Fame recht te trekken. Met behulp van de ervaren rotten van RRRags werd dat gat echter moeiteloos dichtgeplamuurd met potige, psychedelische bluesrock. Het Belgisch-Nederlandse trio heeft compacte, puntige nummers in de achterzak, maar kan het ook zomaar op een los-uit-de-pols jamsessie zetten. Met zoveel kunde, métier en speelplezier kon het dan ook niet anders dan dat deze last-minute vervangsessie een schot in de roos was. Veel dichter bij een reünie van de Allman Brothers Band kwam je dit weekend niet.