De combinatie Zwitserland + rock-‘n-roll is er geen voor de hand liggende. Metalheads kennen ongetwijfeld het belang van Celtic Frost. Sommigen zullen al gehoord hebben van industrialband The Young Gods. Hier en daar zal er eentje dwepen met de semilegendarische clitpunkband Liliput. Maar verder? Na vijf jaar stilte laat Knut uit Genève horen dat hij ook nog niet vergeten wil worden.
Knut is een band die er aan deze kant van de oceaan vrij vroeg bij was met z’n postcore. De band werd opgericht in 1994 en zorgde in de tweede helft van dat decennium voor een aantal releases die de DIY-cultuur hoog in het vaandel voerden. Aan het begin van de 00’s kwamen ze onder de hoede van Hydra Head, het label van Isis-voorman Aaron Turner, waar ze een EP en twee albums uitbrachten. En toen werd het stil. Vijf jaar later steekt de band ineens de kop op met Wonder, dat de draad oppikt waar ze hem hadden achtergelaten met Terraformer.
Bij een eerste luisterbeurt lijkt het alsof alles zowat bij het oude gebleven is. Er zijn een paar langere tracks die afwijken van het rigide hardcorepad, en er zijn twee kalme instrumentaaltjes, wat ervoor zorgt dat er nog altijd voldoende schuimbekkende lappen lawaai op te horen zijn. Mathcore, sludgecore, postcore, hoe je het ook wil noemen, het blijft ook deze keer een spelletje van hoekige overgangen en helse tempowisselingen, met een doldrieste brulboei en een complete afwezigheid van groove.
Bands als Knut houden niet van voorspelbaarheid of formulepunk, zoals die van de vorige generaties, al krijgen ze daardoor wel af te rekenen met een ander probleem: door constant heil te zoeken bij die tegendraadse aanpak is die de voorbij jaren ook tot een stijlfiguur uitgegroeid. Technische bagage, een vereiste in het genre, is iets dat aangeleerd kan worden, dus de moeilijkheidsgraad van de muziek kan ook in handen van mindere bands terecht komen. De vraag is dan ook of Knut zich nog steeds weet te onderscheiden van het legertje navolgers.
Ja en nee. De band is zo verstandig om toch te kiezen voor een zeker vorm van diversiteit. Klinken de songs voor een leek allemaal inwisselbaar (zeker door de monotone schreeuwpartijen van Didier Séverin), dan zijn ze door hun verwijzingen naar sludge, thrash en oudere hardcore stilistisch divers genoeg om te overtuigen. Het kwartet knallers waar de plaat mee opent neemt trouwens geen tien minuten in beslag. Songs die erboven uit steken vallen hier niet te rapen, maar ook dat heeft dan weer te maken met die eigenzinnige aanpak. “Damned Extroverts”, “Suckers” en “Lemmings” volstaan ongetwijfeld om een resem hardcore kids door het lint te laten gaan.
Het invoegen van korte instrumentals en langere tracks die de helse tempo’s en furie achterwege laten is een goed middel om de vermoeidheid te vermijden, maar zowel “Segue 1” als “Segue 2” zijn echt niet meer dan dat, vulsel, terwijl de lange tracks ook niet volledig overtuigen. “Ultralight Backpacking” is dan ook het vaag progressieve sleutelstuk van de plaat. Ook het naar de postrock neigende “If We Can’t Fly There, We’ll Take The Boat” weet aanvankelijk te overtuigen, maar belandt al snel bij een slenterend verhaal dat moeizaam naar z’n einde kruipt. Afsluiter “Wonder/Daily Grind” is de obligate epische uitwuiver, dat als een Neurosis light een majestueuze coda probeert te creëren en verzandt in clichématige ambient sludge.
Kortom: hoewel Knuts gehak duidelijk van een minder niveau is dan dat van pakweg Converge, slagen ze er nog steeds in om hun ding te doen, en goed. Door de plaat verteerbaar te willen maken — een slim idee — hebben ze echter een groot deel van die veertig minuten opgeofferd aan toegevingen die plaat noch luisteraar een dienst bewijzen. Live zal het ongetwijfeld nog altijd knallen, maar het ziet ernaar uit dat Knut z’n voortrekkersrol op plaat heeft moeten afstaan. De comeback van Coalesce was een succes, maar het lijkt alsof de tijd Knut ingehaald heeft.
Knut speelt op 5 november in de Magasin 4 (Brussel) met Manatees en Dragged Into Sunlight.
