Nooit gedacht dat we Zwitserland zouden prijzen om haar bloeiende metalscene. Toch pakt na Shora vorige week nu ook Knut uit met een nieuwe plaat. Ook al draait het viertal al elf jaar mee, op Terraformer weten ze nog steeds het bloed van onder de nagels te rocken.
Het artwork van Terraformer doet ons heel hard denken aan dat van Celestial van de postmetalformatie Isis. Geen wonder, zo blijkt uit de linear notes. Het artwork is van de hand van Isis-frontman Aaron Turner. Knut staat dan ook gestald in diens Hydraheadlabel en pronkt daar mooi naast enkele van de meest opwindende metalgroepen van het moment: Isis zelf, Red Sparowes, Pelican, Sunn 0)))… Knut hoort thuis bij het label, dat staat vast. Net zoals alle andere groepen uit de Hydraheadcatalogus gaat het viertal creatief om met songstructuren en snoeiharde gitaren.
Knut heeft haar wortels in Genève in 1994. Het viertal begon als een pure hardcoregroep maar evolueerde snel tot een originele metalact. Door haar verschroeiende liveshows genoot de groep veel aanzien in de Europese undergroundscene. Enkele maanden geleden ontstonden geruchten als zou Knut er de brui aan geven. Niets van aan, zo bleek, maar toch verscheen volgende boodschap op de officiële website: "At the moment we don’t play live anymore so don’t bother asking. Please."
Terraformer opent met "7.08", dat niets meer dan een kabbelende intro blijkt voor "Wyriwys", een traag maar erg stevig nummer dat je meteen bij de testikels grijpt. Zanger Didier Severin schreeuwt zich de longen uit het lijf. "What you reap is what you sowed. It’s not the nature of things to let it flow." Severins rol als zanger is erg beperkt. We telden slechts drie nummers met zang, de rest is op een paar samples na volledig instrumentaal. Dat kunnen we enkel toejuichen, want Knuts kracht ligt niet in de nogal typische metalzang maar in de originele plaatsing van de gitaren. Na het trage begin jaagt "Kyoto" het tempo aanzienlijk de hoogte in. Jammer dat Knut geen liveshows meer speelt. Het zijn nummers als deze die de echte metalheads zullen plezieren.
Net als Knuts vorige plaat Challenger kan je ook Terraformer opdelen in twee delen. Het eerste deel is chaotisch en snel, een waterval die verpletterend te keer gaat. Het tweede deel is groots en log als een oceaan. Kantelpunt is "Solar Flare", het langste nummer van de plaat. Recht uit de Neurosisschool pakken de Zwitsers uit met trage, dreigende gitaren tegen een achtergrond vol distortion en bevreemdende geluiden. "Fallujah" en "Genoa" zorgen dan toch weer voor twee minuten chaos, terwijl "Evian" uitpakt met een Mastodonachtige intro. Afsluiter "Fibonacci Unfolds" is niet meer dan een sfeerstukje vol lage noten.
Terraformer is vakwerk, dat zijn we van Zwitsers gewoon. Maar met superlatieven gaan we niet jongleren. Daarvoor is de plaat te wisselvallig en lijkt ze te veel op de vorige. Misschien is het tijd voor wat meer experiment nu de mannen van Knut live optreden niet meer zien zitten.
