Patrick Riguelle zal het enkel kunnen beamen: bands in
praatprogramma’s hebben meer in hun mars dan wat muziekbehang. Zo
lieten The Roots zich gewillig rekruteren als begeleidingsband voor
Late Night With Jimmy Fallon, maar dat heeft hun
creativiteit allerminst beknot. Wel integendeel, met hun nieuwe
plaat voegt de veelzijdigste aller hiphopacts alweer een fraai
hoofdstuk toe aan hun almaar indrukwekkender ogende muzikale turf.
En het wordt nog beter: ‘How I Got Over’ is het lichtpuntje aan het
einde van de donkere tunnel die The Roots met ‘Game Theory‘ waren
ingeslagen.
Niet dat ‘Game Theory’ en ‘Rising Down‘ geen
goede platen waren. The Roots waren pissed off en dat
vertaalde zich naar muzikaal vitriool uit de riool. De poreuze
politieke fundamenten van het Bush-regime werden onderuit gehaald
door een gitzwarte modderstroom van gemene beats, asgrauwe synths
en de kolkende flow van Black Thought en z’n kompanen. Nu Obama de
maatschappelijke tumoren met wisselende resultaten probeert weg te
stralen, zien The Roots de toekomst toch behoorlijk hoopvol
tegemoet. Het levert dan ook hun meest toegankelijke plaat op sinds
‘The Tipping Point’.
Zo loopt Black Thought in het titelnummer als een soort seismograaf
door de straten en de verrassend melodieuze soul verraadt dat hij
niet langer enkel bad vibrations opvangt. Helemaal
opgewekt en vrolijk wordt het met het opzwepende duo ‘Right On’-
‘The Fire’, waarin respectievelijk Joanna Newsom
(jawel!) en John Legend een vocale cameo maken. Maar The Roots
hebben geen bekende namen nodig om te scoren. Ook het meeslepende
‘The Day’ en de vurige soul van ‘Doin’ It Again’ zult u na slechts
een handvol luisterbeurten aan het hart drukken. Enkel de
clichématige bonustrack ‘Hustla’ vloekt als een ketter in een kerk
met de onweerstaanbare bouillabaise van soul, funk en hiphop die
The Roots een plaat laten horen.
Hoewel ?uestlove en co dus rustiger wateren bevaren, zijn echter
niet alle olievlekken opgeruimd. De eerste plaathelft van ‘How I
Got Over’ is namelijk wel even toegankelijk, maar tegelijkertijd
veel weemoediger van aard. Voor volstrekte zorgeloosheid is er
zelden plaats in de muziek van The Roots. Luister maar naar de
smeekbede van Jim James (Monsters Of Folk) in
‘Dear God 2.0’, een track waarin blue eyed soul en zwarte hiphop
elkaar troostend een arm om de schouder leggen. Nog smekender is
misschien wel ‘Now Or Never’, een pleidooi voor daadkracht dat met
de mooiste zanglijn van de plaat gaat lopen.
U heeft het misschien al gemerkt: ‘How I Got Over’ bulkt van de
verrassende gastbijdrages. Wie vreest voor een soort ‘Roots +
guests’-plaat kan echter op z’n beide oren slapen. Jim James, Joanna
Newsom, John Legend, de engelenstemmen van Dirty Projectors in
‘A Peace Of Light’: ze zijn allemaal heel vakkundig en bijna
onopvallend in de songs verwerkt. Een beetje zoals Flying Lotus deed met
Thom Yorke op
‘Cosmogramma’.
Zelfs op hun luchtigst blijven The Roots dus intelligent en
doordacht klinken. Waar ‘The Tipping Point’ bijwijlen nog flirtte
met platitudes, blijft ‘How I Got Over’ een plaat lang opwindend
zonder banaal te klinken. Maar nog meer dan die iets luchthartigere
toon valt vooral de constante kwaliteit van deze plaat op. The
Roots leggen de lat alweer zo hoog dat zelfs een herboren Tia
Hellebaut er niet over zou raken. Een unicum!
