Plaat na plaat blijft Holy Fuck indruk maken. In die mate dat het viertal zichzelf op het nieuwe Latin overtreft: nooit eerder bleef een album van Holy Fuck zolang in onze cd-speler resideren als deze geflipte tour de force.
Het gaat goed met Holy Fuck. Het project van Brian Borcherdt en Graham Walsh gaat tegenwoordig als een heuse band door het leven, heeft een degelijke verdeler en lijkt zowaar een groter publiek aan te spreken dan enkele jaren geleden voor mogelijk werd gehouden.
En dat zonder eigenlijk een compromis te sluiten. Derde langspeler Latin klinkt immers nog steeds even spannend, avontuurlijk én opzwepend als zijn voorgangers. Als het die op alle drie vlakken al niet overtreft. Want nog steeds is Holy Fuck het moeilijk te categoriseren durfalbandje dat muziek op een heel impulsieve wijze lijkt te benaderen.
Latin is immers het soort plaat dat je de nacht in sleept en je er bij het aanbreken van de dag — uitgeput maar compleet voldaan — opnieuw weer uitspuwt, een album dat keihard in your face is maar je tegelijk voorziet van een warme, gelukzalige gloed die opgebouwd is uit perfect in elkaar met evenwicht zijnde dosissen euforie en melancholie.
Heeft dat laatste nog de bovenhand in het introotje "1MD", dan gaat Holy Fuck op "Red Lights" resoluut voor een funky moment op de dansvloer: groovende baslijnen en spacy synthesizers vermengen zich met een subtiel feedback producerende gitaar om samen een adrenalinestoot op te wekken die zo afkomstig lijkt uit een waanzinnig coole flikkenfilm uit de jaren zeventig.
Het echte prijsbeest van de plaat is echter "Stay Lit", waarvan het begin qua atmosfeer doet denken aan In Our Bedroom After The War van Stars en dat dankzij een gerichte drumaanval Latin enkele versnellingen hoger laat schakelen en zorgt voor een geflipte soundtrack bij een psychedelische nacht onder de sterren.
Daarbij blijft Holy Fuck echter steeds toegankelijk, en dat is wat deze band zo geweldig maakt. De muziek mag dan wel voorzien zijn van noise, beats, krankzinnige geluiden en dito ritmes, in wezen is dit — hoe hard Walsh en Borcherdt het zelf ook ontkennen — simpelweg dansmuziek. Maar dan van een soort dat zich niet in welk hokje dan ook laat duwen, zoals blijkt uit "Lucky" en "Stilettos", twee songs die geheid floorfillers zijn, mocht iemand het lef hebben ze op te pleuren.
Er beweegt nochtans heel wat in muziekland, zeker in de sector van de vreemde geluiden. Bands als Nice Nice en Fuck Buttons staan plots voor uitverkochte zalen van een serieus kaliber. En ook Holy Fuck lijkt over dat potentieel te beschikken. Afgaand op afsluiter "P.I.G.S." is het gezelschap klaar om de confrontatie met de extase zoekende massa succesvol aan te gaan.
Met Latin heeft Holy Fuck niet alleen de tot nu toe beste plaat uit zijn carrière gemaakt, het viertal laat op indrukwekkende wijze horen dat compromissen in de muziek niet noodzakelijk zijn om tot een resultaat te komen dat én spannend én beluisterbaar is.
Holy Fuck staat op vrijdag 20 augustus op Pukkelpop. Wij ook.
