Er zijn artiesten die tijdens hun korte verblijf in dit eeuwige tranendal heel weinig muziek maken, maar hiermee toch heel wat indruk maken. Rhythm-and-blues-icoon Nathaniel Mayer is zo iemand. Na een rustpauze van meer dan dertig jaar werd hij namelijk door o.a. Troy Gregory van The Dirtbombs en Dan Auerbach van The Black Keys uit zijn pensioen teruggeroepen om zijn carrière samen met hen nieuw leven in te blazen. Dat het noodlot intussen heeft toegeslagen, heeft het gezelschap gelukkig niet kunnen beletten om Why Don’t You Let Me Be Black? toch nog uit te brengen.
Dat Why Won’t You Let Me Be Black? maar acht nummers bevat, is uiteraard een praktisch gevolg van het gebeurde: na de opnames van Why Don’t You Give It To Me? was er nog wat materiaal over dat Mayer en zijn gevolg voor een volgende plaat dachten te gebruiken, maar het lot besliste er even anders over en binnen het jaar na zijn Europese tour ging Mayer met zijn vierenzestig lentes aan een reeks van beroertes ten onder. Dat het opgenomen restant echter te goed was om niets mee te doen, is de reden waarom u Why Won’t You Let Me Be Black vandaag toch nog in de betere platenzaak kan vinden.
Kritische geesten zullen hierbij uiteraard beweren dat Why Won’t You Let Me Be Black? productiegewijs dezelfde draad volgt als Why Don’t You Give It To Me? en hebben hierin niet eens ongelijk. De nieuwe plaat heeft namelijk net zoals zijn voorganger een redelijk hoog live-gehalte. Wanneer u Mayer in het troostende “Dreams Come True” een preek hoort afsteken, is het immers net alsof hij maar op een paar meter van je vandaan staat en in een soort muzikale one-man-show begint te verkondigen wat zijn geest op dat moment toevallig bezighoudt.
Wat men echter in geen geval kan beweren, is dat Why Won’t You Let Me Be Black? tegenover Why Don’t You Give It To Me? minderwaardig restmateriaal bevat. Daarvan is “Dreams Come True” meteen een bijzonder mooi voorbeeld, want hoe vaak heeft u al niet op het punt gestaan om — vlak voor Valentijn — hele muziekbibliotheken af te zoeken om toch maar wat mooie, weliswaar niet té melige romantische muziek te vinden? Met “Dreams Come True” komt dat hoofdstuk tot een einde. Hetzelfde geldt voor het bezielde “If You Would Be My Guide”, waarin een melancholische Mayer de vrouw van zijn leven met een door ouderdom toegetakelde stem om haar liefde smeekt.
Dat het in het betere rhythm-and-bluesgenre een ongeschreven wet is dat meligheid kan, maar toch liever niet de spuigaten uitloopt, heeft Mayer gelukkig eveneens begrepen. Met “Mr. Tax Man” gaat hij er een stuk luchtiger tegenaan en bezingt hij dat hij graag op café gaat om zijn financiële zorgen te vergeten. Dat het nummer een garagestomper van het lang uitgerekte type is, herinnert je eraan dat mensen als Dan Auerbach en Troy Gregory de instrumenten bespelen. Waarvoor onze dank, want als wij vintage Nathaniel Mayer willen beluisteren, kunnen wij natuurlijk net zo goed een van zijn oude platen opleggen.
Voor wie nog meer bewijsmateriaal wil dat Mayer zijn gevoel voor het rhythm-and-bluesgenre niet is kwijtgeraakt, is er bovendien nog “The Girl Next Door”, het nummer van Why Won’t You Let Me Be Black? bij uitstek om Mayers verwantschap met andere, meer seksistische rhythm-and-bluesvarkens als Andre Williams en James Brown aan te tonen. In het nummer bezingt Mayer namelijk op zijn dooie gemak dat hij verliefd is geworden op een meisje achter een neonraam en u moet uiteraard al van goeden huize zijn om hierbij niet spontaan de slappe lach te krijgen.
Dat het contrast met het klagerige, rokerige “The Puddle” bijna niet feller kan zijn, is geen schande. Muzikaal gezien brengt Mayer met zijn acht nummers immers even geloofwaardige soul en rhythm-and-blues en al wat een mens na Why Won’t You Let Me Be Black? bijgevolg kan voelen, is spijt dat Mayer zo vroeg afscheid heeft moeten nemen van zijn nieuwe, jonge muzikale vrienden. Met drie platen op zes jaar tijd zat zijn heruitgevonden muzikale carrière namelijk in de lift en daar is nu te vroeg een einde aan gekomen. Een reden te meer echter om het korte, maar fijne Why Won’t You Let Me Be Black? een tijd lang te zijner nagedachtenis grijs te blijven draaien.
