Insideout Music/ Century Media, 2009
Devin Townsend voorstellen in het kader van één schamele recensie
kan niet. Deze Canadese wacko heeft de laatste twintig
jaar al zoveel watertjes doorzwommen en nog meer releases op zijn
naam gezet, dat hij onderhand aan zijn memoires zou kunnen
beginnen. Een flink hoofdstuk in dat boek zal gewijd worden aan de
pathologie van bipolaire stoornissen. Eigenlijk volstaat het om
naar een aantal van zijn platen te luisteren om een idee te krijgen
van die psychische aandoening.
Hoewel verschillende projecten met hem ook zijn naam dragen (net
als deze dus) werkt hij (bijna) altijd samen met andere muzikanten,
vaak met dezelfden. Hevy Devy-getrouwen Ryan Van Poederooyen op de
ketels en Brian Wadell op de bas zijn er hier ook weer bij. Tweede
gitarist Mark Cimino is voor mij een nieuwe naam, al zegt Devin in
de bio zelf dat het een oude makker van hem is.
Meest opvallende gast – met meer starpower dan Devin zelf
– is Anneke Van
Giersbergen. Jepjep, die van The Gathering. Kan jij ook nog
‘Strange Machines’ meezingen? Ondergetekende wel, en er alleen al
aan denken bezorgt me al kippenvel. Ik weet niet hoe die chicks van
Milk Inc. of Within Temptation heten, maar Anneke is altijd de
enige vrouw geweest die genoeg soul en power in haar stem kon
leggen om dat dramatische gedoe ook echt pakkend te maken.
Nochtans is dit alles behalve een dramatisch album. Volgens Devin
is dit een album vol simpele rocksongs en zonder bullshit, met
grootse refreinen die een afrodisiacum voor de geest zijn. Het is
nog wat vroeg voor carnaval, maar bij Devin mag de leute blijkbaar
al beginnen.
Hoewel het rockaspect overduidelijk is, lukte het hem toch niet om
enkel simpele songs te schrijven. Kort zijn ze wel en de beloofde
refreinen zijn ook in iedere track te vinden, maar zoals vaak het
geval is bij hem bouwt de maestro zijn muren van geluid op.
Daarbij vertrekt hij van een klinische drumbeat met lagen en lagen
gitaren, stemmen en synths. Die laatste zijn op deze nummers vaak
rechtstreeks overgenomen uit het boekje van Regi of Tiësto, erg
dansbaar en uitnodigend dus. De gitaren houden gelukkig wel de
metalvlam brandende. Devins eigen zang is erg gevarieerd – hij gaat
van rauw grommen en schreeuwen tot bombastische opera – en Anneke
is simpelweg geniaal. Al die autotunegrieten van de radio worden
door haar prestaties in o.a. ‘Hyperdrive!’ en ‘Numbered!’
gedegradeerd tot achtergrondkijkvlees in de begeleidingsband van
Eddy Wally.
De meest opvallende track op ‘Addicted’ is zonder twijfel ‘Bend It
Like Bender!’, een supervrolijk nummer met een geniaal
meezingrefrein, en aangevuurd door de stem van Anneke copuleren ZZ
Top en Milk Inc in een uitgelaten sportpaleis. Zet deze track op
tijdens de laatste uurtjes werkweek op vrijdag en ik garandeer je
een schaapachtige glimlach tot de laatste momenten weekend op
zondag.
Niet alles is even opgewekt. Opener ‘Addicted! begint als een brok
power, gedragen door een erg ritmische drumbeat en laaggestemde
gitaren, die zijn opgefokt met volvette distortion. Het refreintje
daarentegen is wat meer upbeat en meeslepend door de hoge
meezingfactor.
‘Hyperdrive!’ en ‘Resolve! bulken van de ouderwetse
stadionrockgitaren en laten je zonder aarzelen de handjes door de
lucht zwieren, ook al is er buiten de zang van Anneke niet echt
iets memorabels aan. Wel gedenkwaardig is het tragere en heavy
(maar zonder sinister te worden) ‘Supercrush!’. Omgeven door muren
van geluid voeren Anneke en Devin een vocaal duel uit op het scherp
van de snee, dat naar het einde toe behoorlijk waanzinnig wordt.
Ook trager is de wat overbodige ballad ‘Ih-Ah!’. Het is geweten dat
de heer Townsend meer dan een beetje op hyperbolen gesteld is, in
‘The Way Home’ en ‘Numbered’ komen die kantjes zeer uitgebreid aan
bod, met vooral in dat tweede toch ook weer een gulle dosis
industriële metalgitaar.
Devi Townsend Project werkt momenteel een cyclus van vier cd’s af,
waarvan ‘Addicted’ de tweede is. Na het broeierige en minder luide
‘Ki’ en ‘Addicted’ mogen we ons nog verwachten aan een superheavy
en een zweverig album. Je zou kunnen zeggen dat dit het smakelijke
maar licht verteerbare tussendoortje is. Het voelt ook wel zo’n
beetje aan, er staat niet echt een slecht nummer op, maar ze
blijven niet allemaal lang hangen. Bovendien overschaduwt ‘Bend It
Like Bender’ alle andere.
Misschien is Dev wel iets te goed in zijn opdracht geslaagd en
heeft hij echt een aantal potentiële happy radiopopnummers
geschreven? Hoe dan ook, de straffe prestatie van Anneke van
Giersbergen, de geslaagde rijke arrangementen en de muzikale
afwisseling zorgen voor een genietbaar album. Addicted is een
werkzaam tegengif tegen de vreugde-op-commando van de komende
kerstperiode.
