Julian Plenti is niet alleen …Skyscraper, het is ook de moniker waaronder Interpol-zanger Paul Banks eerder dit jaar zijn eerste solo-album uitbracht. Dat u dat al wel wist omdat u de uitleg in het lang en het breed op een ander gelezen hebt? Daar houden wij rekening mee, en daarom maar meteen: is Skyscraper ook muzikaal interessant?
Ja, is het antwoord. Enigszins wel. Al kan een mens zich afvragen of hij dat ook zou vinden mocht die connotatie met Interpol er niet zijn natuurlijk. Nu luister je toch vooral naar de langverwachte, veelbelovende (en andere al dan niet jubelende adjectieven) plaat van Paul Banks, de frontman van voornoemd groepje, dat zelf ook niet bepaald een gezelschap is dat je kan negeren als je een muzikale round-up van dit decennium maakt.
Daarom zou Skyscraper eerlijkheidshalve zoals elk ander debuut beoordeeld moeten worden, en moet je als luisteraar met een propere lei durven beginnen. Banks wil in zijn Plenti-gedaante zelf ook zo min mogelijk aan Interpol refereren en wie zijn wij dan om dat wél voortdurend te doen? ’t Is dat Banks’ karakteristieke stem natuurlijk onvermijdelijk aan de groep herinnert, of hij dat nu leuk vindt of niet. En als je weet dat Skycraper mee geproduced werd door Peter Katis, de man die ook al instond voor de productie van Antics, dan wordt het gewoon ronduit onnozel om te pretenderen dat Interpol en Julian Plenti niets met elkaar te maken hebben.
Maar toch opnieuw: hoe goed is Skyscraper zo objectief mogelijk bekeken? Zeker niet slecht dus, en dan vooral vanwege de sluier van mysterie die over de plaat gedrapeerd ligt. Onheilspellende pianostukken voeren het hoge woord in sleuteltracks als "Madrid Song" en "Skyscraper"; piano die de doorgaans door gitaren geruggensteunde stem van Banks een nog weemoedigere klank verleent.
Het filmische "Madrid Song" is het hart van de plaat en roept met zijn spaarzame piano-aanslagen en een gesamplede vrouwenstem het soort donkere leegte op die wij ook na twintig beluisteringen nog steeds bijzonder intrigerend vinden. "No Chance Of Survival" is daarna een mooie trage, zij het ietwat langdradig, die datzelfde mysterie in zich draagt, zonder evenwel filmisch te worden.
Zuiver Interpol-materiaal ligt op Skyscraper natuurlijk evenzeer voor het rapen. Openingstrack "Only If You Run" Ãs Interpol met piano-arrangementen in plaats van Daniel Kessler-gitaaraanslagen en "Unwind" had zonder die kokette blazertjes in het refrein meteen op Antics gekund. Met on-Interpoliaanse arrangementen probeert Banks op deze plaat trouwens wel vaker het verschil te maken, maar net zoals het resultaat daarvan in "Unwind" goed uitpakt, gaat het nu en dan ook mis. Zo kan de viool in "Girl On The Sporting News" bijvoorbeeld niet verhullen dat het hier in feite een behoorlijk saai nummmer betreft en ook het nochtans mooie "On The Esplanade" mist met zijn zweverige cello-arrangement iets ’tastbaars’.
Skyscraper is als geheel minder goed dan elke Interpol-plaat afzonderlijk. Te veel sfeer en te weinig echt beklijvende songs om tussen de moderne klassiekers te mogen staan die Interpol dit decennium afleverde. Catchiness is nooit dé troef van Interpol geweest, maar deze plaat had best een "Evil" of een "NYC" kunnen gebruiken. Skyscraper mist zo’n single die je echt mee de plaat intrekt en muzikaal is de plaat ondanks alle experiment net iets te mat om te blijven boeien. Wij blijven evenwel waakzaam voor nieuwe exploten van Julian Plenti, want dat het ’personage’ op zijn beste momenten iets toevoegt aan de Interpol-catalogus, moge wel duidelijk zijn.
