Het geluk in de wereld is onevenredig verdeeld. Sommige mensen
hebben geen talent, andere hebben het dan weer in overvloed. Joe
Henry is een van de lucky few met een overschot aan talent: hij is
een gevierd producer, schrijft songs voor andere artiesten (‘Don’t
Tell Me’ van Madonna, die hij ook
schoonzus mag noemen) en zijn eigen albums scheren hoge toppen.
Sinds het knappe ‘Scars’ (2001) kreeg de man enkel de loftrompet te
horen en ook voor ‘Blood From Stars’ willen we graag op die trompet
blazen.
Henry is een songwriter die verder kijkt dan de typische
gitaarbegeleiding die het genre vaak kenmerkt. Jazz, blues en soul
zijn nooit ver weg in zijn werk en het zijn ook niet toevallig de
genres waarin hij zijn beste werk als producer leverde. Op ‘Blood
From Stars’ komt de focus nog zwaarder op die genres te liggen dan
op zijn vorige albums. Daardoor is deze plaat misschien minder
direct toegankelijk, maar daarom niet minder knap. In songs als
‘Channel’, ‘All Blues Hail Mary’, ‘Bellwether’ komen
bluesstructuren naar boven en dienen de instrumenten vooral de soul
van Henry’s stem.
Er wordt wel eens een vergelijking getrokken tussen Tom Waits en Joe
Henry. Dat is grotendeels onterecht, alleen al door de manier
waarop ze de muziek interpreteren: Waits is altijd een acteur in
zijn songs, Waits is de freak, de clochard, de dronkaard, Henry is
dat nooit. Dat neemt niet weg dat er raakvlakken zijn. Zo speelt
Marc Ribot mee op ‘Blood From Stars’, de man die voor de
signaturesound zorgde van Waits vernieuwendste platen. Dat is hier
het duidelijkst te voelen op ‘Death To The Storm’, een bluesy song
met een gospelkoor, rechtstreeks uit de diepste krochten van de
hel. De raakvlakken zijn eigenlijk ook logisch, vermits Waits en
Henry dezelfde bron van blues en jazz aanboren. Zo komen we ook
terecht bij Randy Newman, wiens pianospel en cynische stem huizen
in ‘Truce’.
Ook in de meer toegankelijke nummers gebruikt Henry slim elementen
uit jazz en blus. ‘The Man I Keep Hid’ leunt met zijn jazzy New
Orleans-sfeertje aan bij het meer popgeoriënteerde ‘Civilians’
(2007). De geest van Allen Toussaint, met wie hij eerder dit jaar
nog een puike plaat opnam, waart hier rond. ‘Stars’ zou een
toegankelijke song kunnen zijn, gebaseerd op een vrij simpele
bluesstructuur, maar de grillige saxsolo’s van Levon Henry (zoon
van) verscheuren de song en brengen er zo extra pit in.
Joe Henry maakte met ‘Blood From Stars’ weer een erg sterke plaat.
Ook al is het een verre van makkelijk album waarmee hij niet veel
fans zal bij winnen, als introductie op het werk van de man grijpt
u beter terug naar voorgaande platen. Maar voor iedereen voor wie
het woord singer-songwriter meer betekent dan de strikte betekenis
van het woord, is dit een aanrader.
www.myspace.com/joehenry2
