Arctic Monkeys die hun kwieke ADHD-rock inruilen voor doemerige
stonergrooves? Het moet van Gary Hagger’s liposuctie geweest zijn
dat we zo weinig gerust waren in de afloop van een extreme
makeover. En kijk, we hebben onszelf weer eens onnodig schrik
aangejaagd. Wie dacht dat de samenwerking van dit kwartet Britse
jonkies met Josh Homme van Queens of
the Stone Age een recipe for disaster was, slaat de
bal namelijk mis. Meer zelfs, op ‘Humbug’ lijken de Arctische Apen
pas echt uit de mouw te komen. Alex Turner en co jagen inderdaad
grove korrels door hun kwikzilveren indiepunk, maar hun scherpe
pophooks klauwen er niet minder hard door. Dit uitgekiende
evenwicht vormt een sprong voorwaarts met zevenmijlslaarzen die al
het goede van The Last Shadow Puppets in de aardedonkere verf
zet.
Na Millionaire is Arctic Monkeys de tweede band die Homme
als fanboy onder handen wilde nemen. De blitzkrieg van de Britten
was de frontman van het kersverse Them Crooked Vultures namelijk
niet ontgaan. Van een internethype met ‘Whatever People Say I Am,
That’s What I’m Not’ over een gevestigde waarde in indieland met de
uitstekende opvolger ‘Favourite Worst Nightmare’ tot een potentiële
headliner op de zomerfestivals: aan die laatste stap wou Homme z’n
steentje bijdragen en hij vroeg aan de band om hem te vergezellen
naar z’n Rancho de la Luna studio in Joshua Tree. En als Homme wat
vraagt, wordt er gehoorzaamd!
En u kunt het al raden: de trip van de kille Sheffieldse steegjes
naar de Californische woestijn vormt ook muzikaal een giant
leap voor Arctic Monkeys. In plaats van door britpop-bochten
te scheuren, gaat de band offroad richting duistere
grooves, een nachtelijke sfeerschepping en 70’s-psychedelica.
Luister maar naar het asgrauwe ‘Potion Approaching’, een song die
nog schichtig uit de startblokken schiet, maar met een onverwachte
break koers zet naar mistige stonerrock. Ook opener ‘My Propellor’,
‘Secret Door’ en ‘Fire And The Thud’ zijn geen piraatbommetjes met
een korte lont, maar smeulende lappen psychpop. Daarnaast is de
evolutie van Alex Turner zonder meer frappant: de jongeling is niet
langer de branieachtige belhamel, maar een dromerige,
hypnotiserende preker. Jim Morrison knikt goedkeurend mee vanuit
het graf!
Toch is ‘Humbug’ geen genadeloze afrekening met hun vertrouwde
sound. De plaat mag dan in grijstinten baden, maar toch schemeren
de opgefokte refreintjes en splintermelodietjes nog steeds door.
Wie dacht dat Arctic Monkeys als Kyuss zouden gaan klinken, kunnen
dus op hun beide oren slapen. De speelse gitaarriedel in ‘Crying
Lightning’ of de afgebeten drums en de ratelende voordracht van
Turner in ‘Pretty Visitors’: het zijn frisse kleurspatten op een
grauw canvas, waardoor ‘Humbug’ ook zal appeleren aan de fans van
het eerste uur.
Met deze plaat bewijzen Arctic Monkeys dan ook definitief dat ze
geen goedkope foorapen zijn: ‘Humbug’ laat een band horen die wil
evolueren zonder het verleden in het gezicht te spuwen. Dat songs
als ‘Dangerous Animals’ en ‘Cornerstone’ zich vastrijden in goede
bedoelingen en niet tot aan de enkels komen van het beste van The
Last Shadow Puppets, is dan ook niet verontrustend. Ondanks enkele
missers bewijst de band namelijk met verve dat ze niet de
eendagsvlieg zijn waarvoor velen hen nog steeds verslijten.
‘Humbug’ is dus zeker niet het meesterwerk dat Arctic Monkeys in
zich hebben. De plaat is wel een fraai nieuw hoofdstuk in hun
meerstappenplan naar volwassenheid. De sluier van hun grote
potentieel wordt opnieuw even opgelicht en de toekomst oogt
overduidelijk mooi voor Alex Turner en de zijnen. En terwijl we
wachten op hun onvermijdelijke pièce de résistance,
nestelen we ons maar al te graag in de groezelige pels van
‘Humbug’!
Arctic Monkeys komt op 3 november naar de Lotto Arena in
Antwerpen.
