Wat betekent een adjectief als ’onweerstaanbaar’ vandaag nog? Meer of minder dan een titel als ’Sound van 2009’ die Little Boots opgespeld kreeg dit jaar? Het eerste is ze in ieder geval wel. Het tweede niet, en dat is toch ook een beetje haar eigen schuld.
Even duidelijk zeggen: Little Boots is heus niet de sound van 2009. Duffy, hoe "aangenaam" (misschien lezen er kinderen met u mee) ook, was dat vorig jaar niet, fucking Mika was dat he-le-maal niet in 2007. Little Boots hééft misschien wel de sound van 2009, maar dat zegt ondergetekende nog even stamelend zoals hij het aanvroeg met zijn eerste liefje. Haar in één adem noemen met Lady Gaga is bovendien door de pedalen trappen in een bocht: hun liedjes mogen dan vissen uit dezelfde synthpopvijver zijn (en soms meegeschreven door dezelfde persoon): Gaga gebruikt die (hitparade)geile synthesizer als een danspaal waar ze wijdbeens rond kronkelt, bij Little Boots staat er een doosje Kleenex op. Sexy Boots knipoogt vettig naar de jaren tachtig (jaja, u turft mee?), maar haar eyeliner heeft een weemoedig kleurtje.
Hands is een ontzettend plezante, puike, charmante popplaat zoals we er nooit voldoende maar tegenwoordig toch te weinig in de auto hebben liggen, maar van Victoria Hesketh werd dit jaar meer verwacht. De hype was vooral te danken aan haar instant classic optreden bij Jools Holland eind vorig jaar toen ze alleen op piano en de Tenori-on, haar handelsmerk, "Meddle" bracht. Dat optreden kondigde een spannende popplaat aan, net als die andere voorloper, het zeven minuten durende poptripje "Stuck On Repeat", maar meer toch niet. Door ten gepaste tijde fijne filmpjes die ze opnam op haar slaapkamer te posten, en een best wel agressieve mailingcampagne, zwengelde ze dat alles nog aan. Het internet gewiekst gebruiken heet dat dan. Het had er in de studio ook wel wat gewiekster aan toe mogen gaan. Want eerlijk: de teleurstellende single "New In Town" stelde de hooggespannen verwachtingen al wel wat bij.
Maar genoeg gezemeld nu: Hands is niets minder dan een snoepwinkeltje dat de pancreas van ondergetekende doet kreunen telkens als songs zoals "Mathematics", "Earthquake" en "Remedy" (op single deze zomer, en snel wat!) passeren. Met zulke songs doctoreert Boots aan de Universiteit der Perfecte Pop, al is dat niet in geringe mate te danken aan personeel als Greg Kurstin (Lily Allen, Kylie Minogue), Joe Goddard (Hot Chip) en nog enkele lemma’s uit de Popencyclopedie. Maar who cares als het fantastisch gedaan is en ontzettend goed smaakt — of wilt u werkelijk weten wat er allemaal in uw gebakken boulet werd gedraaid.
Bovendien draagt Hesketh met haar vaak kinderlijk eenvoudige teksten — en dat hoeft op goddeau niet altijd een belediging te zijn — bij tot die verslavende aanstekelijkheid, die bijvoorbeeld "Mathematics" in elke vezel doet klóppen. Nog hemels popvoer: "Symmetry", een duet met Philip Oakey van The Human League. Dat ook die casting perfect is, bespaart u twee zinnen vol clichés over de jaren tachtig die u met uw teennagels voelde aankomen. Hands is door die songs ook een gebalde plaat: vandaar dat "Stuck On Repeat" gehalveerd is — en weet u, de lange versie was beter.
Soms haalt Hesketh het tempo uit de plaat, en dat is niet altijd ten goede: "Click" heeft nog een refrein om te stelen, maar "Ghosts" is als de volle zaallichten die aangaan tijdens een feestje dat nog lang niet mocht uitdoven. Bovendien heeft Hesketh in het laatste kwart van de plaat een papieren zakje nodig om te blijven adem-halen: "Tune Into My Heart" is van een meligheid waar zelfs zij (nog?) niet mee wegkomt, en "Hearts Collide" wordt alleen door een welgemikt mooi "lalala" van de vergetelheid gered — alleen popmuziek kan zo dodelijk efficiënt zijn.
De echte verrassing behoudt Hesketh voor helemaal aan het einde, met de titelsong die als ghost track verstopt is: zij alleen aan de piano met een nummer dat jaloerse blikken van Kate Nash zal ontlokken, en terecht. En dat doet Hesketh nu te weinig: verrassen. Voor één keer is het goed, met een album dat de fijne popplaatjes van eerder dit jaar van Lady Gaga en Lily Allen (alle latexpakjes en lingerie met luipaardmotief ten spijt) van het podium krabt. Maar er zit meer in Hesketh dan ze nu laat horen. En we willen ook meer van haar horen.
Al zal dat niet evident zijn: zelfs haar aanstekelijkste liedjes drukken net niet lang genoeg op de off-knop van uw ratio om als bakvisvoer op hitjeszenders te dienen, maar zijn anderzijds niet scherp genoeg om de (even de lach inhouden) muzikale meerwaardezoeker uit zijn ivoren toren te lokken. En dat is zonde: op haar best maakt Little Boots popmuziek die we met net geen Westmalle te veel op heus wel briljant durven te noemen. Op haar zwakst is ze zelfs nog "veelbelovend". En bovenal onweerstaanbaar — u heeft er geen gedacht van.
