Hoeveel rock-’n-roll schuilt er in de kille, troosteloze keyboardgeluiden van het eind van de jaren zeventig en het begin van de jaren tachtig? Veel natuurlijk. De wanhopige ondertonen van bands als Joy Division en New Order fungeerden reeds als inspiratiebron voor Jay Reatards postapocalyptische pop. Met labelgenoot Blank Dogs is er weer een speler bij om dat succesverhaal te bevestigen.
De jaren zeventig en tachtig een fout tijdperk? Ongetwijfeld, want de abrupte manier waarop gitaren plots plaats moesten maken voor keyboards was op zijn zachtst gezegd een beetje overdreven. Toch heeft de periode eveneens zijn vruchten afgeworpen, want het feit dat groepen als Joy Division en New Order er zonder gitaren net zo goed in lukten om hevige rock-’n-roll te maken, is haast even memorabel. Het is bijgevolg een beetje logisch dat de keyboards vroeg of laat hun intrede in het garageparcours zouden maken.
Dat het met de techniek van tegenwoordig een klein kunstje is om een industrieel geluid op poten te zetten, maakt het idee intussen weliswaar iets minder origineel, maar betekent gelukkig nog niet dat het resultaat minder kracht hoeft uit te stralen. Met slechts half verstaanbare vocals, het geluid van brekend glas, een beetje gekreun hier en daar en het nerveuze new wavegeluid van pompende keyboards creëert Blank Dogs immers probleemloos een hospitaalsfeertje, waarbij het uitzichtloze Koude Oorlogsgevoel nooit ver weg is.
Met een openingsnummer als "No Compass" pikt Blank Dogs in ieder geval meteen in op een gevoel dat ongetwijfeld een hoop jonge mensen bezig houdt: totaal geen benul hebben van wat aan te vangen met het leven, omdat het toch allemaal weinig zin lijkt te hebben. Dat Blank Dogs echter even mistroostig als dansbaar klinkt, is wat zijn materiaal tot interessante popmuziek verheft. In "L Machine" hoort u de groep er bijvoorbeeld op los klagen en kreunen, terwijl de manier waarop het refrein iedere keer met hetzelfde geluid van brekend glas afsluit, toch te uitgekiend is om het nog pure punk te noemen.
Dat Blank Dogs een kant-en-klaar popproduct is, met het potentieel om een groot publiek te bereiken, is echter evenmin waar. Om tot een dergelijk resultaat te komen zijn Blank Dogs vocals bijvoorbeeld veel te onverstaanbaar. Een dergelijke karaktertrek bevestigt echter wel het punkgehalte van het combo, wat op de podia vooral tot uiting komt in het feit dat zanger Sniper steeds met een handdoek rond het hoofd in alle anonimiteit optreedt.
Het bij momenten erg dominante keyboard en het typische new wavegitaartje is op zijn beurt weer een belangrijk argument om Blank Dogs tot het popgenre te rekenen. Zo is het bijvoorbeeld een hele uitdaging om bij het synthesizertje van "Setting Fire To Your House" niet aan The Cure te denken. Hetzelfde geldt voor "Tin Birds", waarop een mens scheef kan dansen alsof zijn leven ervan afhangt.
Dat Blank Dogs hierdoor wat schizofreen overkomt, maakt de groep net zo interessant. Het combo balanceert vervaarlijk op de rand van punk en pop door enerzijds te inventief en te creatief te klinken voor het punkgenre en anderzijds een te geloofwaardige indruk te maken voor het popgenre. Een opzet dat tot heel foute resultaten had kunnen leiden, maar dat in Blank Dogs handen feilloos tot een goed einde wordt gebracht.
