De hele maand december blikt goddeau.com terug op het afgelopen jaar met de interviewreeks DIT WAS 2009. Daarin laten we artiesten aan het woord die het jaar maakten of wiens plaat onterecht onopgemerkt de vergetelheid indook.
Exact een jaar geleden werd Little Boots overal getipt als dé hype van 2009. Een optreden bij Jools Holland en enkele uitdagende elektropop-singles als "Meddle" en "Stuck On Repeat" volstonden voor de BBC om haar bovendien uit te roepen tot de "Sound van 2009". Ze hád de sound van het jaar wel, maar andere elektropopmeisjes (Lady Gaga en La Roux) zijn haar in de loop van het jaar toch langs rechts voorbijgestoken.
We moeten er dan ook eerlijk in zijn: Victoria Hesketh heeft niet de potten gebroken die ze verwacht en geacht werd te breken, en zeker niet aan deze kant van het kanaal — al is ze ook achter de krijtrotsen van Dover in geen enkel eindejaarslijstje terechtgekomen en doemt de wolk der vergetelheid in de verte al op. En dat heeft Hesketh eigenlijk toch aan zichzelf te danken: slimme songs met een hook en een nieuw speeltje als de Tenori-On in combinatie met akoestische instrumenten als een piano leken een jaar geleden een spannende popplaat aan te kondigen. Dat werd het debuut Hands niet: catchy popmelodieën galore, maar het was een plaat die toch tussen schip en wal bleef steken.
Na de release volgde dan ook een rotintense promocampagne en vooral een ontzettend slopende tour om het kabbelende tij toch wat te keren en de hype terug aan te wakkeren. Dat leidde haar ook naar de Pukkelpopweide, alwaar ze ’s namiddags tijdens dit korte interview — ze had er die dag maar liefst zestien (!) af te werken — een ontzettend vermoeide indruk naliet. Ze lacht flauwtjes wanneer ik er een opmerking over maak: "Ik ben doodop ja. Je moet weten dat ik gisterenavond na een concert in Oostenrijk rechtstreeks naar hier ben gereden. Ik durf gerust te zeggen dat ik het allemaal te hectisch vind nu. Maar over twee weken ga ik eindelijk vakantie hebben, voor het eerst sinds lange, lange tijd, en dat gaat ontzettend deugd doen. Ik heb dat echt nodig. Maar eigenlijk wil ik niet teveel klagen: na zo’n vakantie weet ik weer waarvoor ik het doe, nu gaat dat soms toch wel verloren in die mallemolen. Dat vind ik jammer, ik wil dat niet, maar ja…"
"Vraag me niet waar mijn naam vandaan komt!"
De Little Boots die in de herfst van 2008 in elk interview nog kwetterde hoe exciting alles wel niet was en die nog boordevol plannen zat, is ondertussen al wat verder weg. Heeft enkele maanden meedraaien als een rat in de mallemolen van de muziekindustrie Hesketh al veranderd? "Ik denk dat ik vooral minder geduldig ben geworden. Tijdens het eerste interview ben je nog zo opgewonden en kun je dat zonder problemen overslaan, maar na 900 interviews wordt het al een pak minder gemakkelijk om die opwinding over te brengen (lachje). Het is moeilijk om dat tien keer per dag uit te drukken, wat jammer is want ik wil dat wel. Ik wil nu wel terug dat meisje van een jaar geleden zijn dat hier zit te roepen hoe geweldig het is, maar je bent nu al de tiende vandaag en dat wordt wat… (denkt na) Maar als persoon ben ik niet veranderd, heus niet."
Hesketh wordt er zowaar al een beetje cynisch van, al zit ze nog maar in het ochtendgloren van haar carrière: "Ik ben al blij dat jij me niet meer vraagt waar mijn naam vandaan komt. God, wat haat ik die vraag nu. Op den duur begon ik echt belachelijke antwoorden te verzinnen, ik begin dan "het was iets dat ik ’s nachts gedroomd heb, en ik was zo verward". En als ze dan nog aan mijn lippen hangen ook, vind ik het zelfs al niet meer grappig, maar ronduit zielig."
Een Blues Brother in de Efteling
Vlak na haar optreden op Pukkelpop zaterdagavond zou Hesketh trouwens alweer onmiddellijk vertrekken. Veel krijgt ze niet te zien van de landen die ze bezoekt, zoals dat gaat. Van haar eerste keer in België zullen er dus niet veel herinneringen overblijven. "Pas op, dit is niet de eerste keer dat ik in België ben hoor. Toen ik nog studeerde ben ik hier al eens geweest, voor een act waarin ik een van de Blues Brothers speelde. Veel herinner ik me er niet meer van, maar er was veel groen, en allemaal sprookjesfiguren." De Efteling dus, net over de grens. "Ah, is dat Nederland? Could be. Zo zie je maar, zelfs toen was er tijdens het touren al geen tijd om te beseffen waar je juist was (lachje)."
Tijdens het interview waren we al enkele maanden na het verschijnen van haar debuut Hands. Zou de plaat ondertussen al niet totaal anders klinken mocht ze die nu heropnemen? "Ik zou er zeker dingen in veranderen, ja — sowieso het geluid en de combinatie van instrumenten veranderen. Ik zou er minder dancenummers in steken, minder evidente singles denk ik. Een betere combinatie van akoestische en elektronische instrumenten, meer een mix van beide. Ik zou trouwens eens dringend tijd moeten maken om nieuwe instrumenten te gaan kopen, want dat komt er niet meer van… Ik ben wel aan het proberen een nieuw instrument te bouwen, maar daar kan ik nog niet veel over zeggen. Ik weet echt niet welke richting het uit gaat, ik ben nog teveel met de tour bezig."
"Synthpop is geen genre"
Tijdens het interview eind augustus was het al duidelijk dat Lady Gaga en La Roux — die twee dagen eerder de tent van de Club uit haar hengsels had gespeeld — met veel meer pers- en publieksaandacht gaan lopen terwijl Hesketh tien jaar geleden al met synths en popmuziek bezig was. Nu is ze gewoon een van de vele synthpopmeisjes. Steekt dat niet? "Nee, dat is oké hoor. Ik hou vooral niet van die term synthpop: een synth is geen sound, het is een instrument, je kunt synthpop en -muziek op zoveel verschillende manieren maken. Ik heb het voor een lange tijd gespeeld, maar telkens helemaal anders. Je kunt er zoveel mee doen, dat is niet bij te houden. Het is geen genre, gewoon een instrument zoals er ontelbare zijn."
Hesketh houdt al lang niet meer bij wat er allemaal over haar geschreven wordt. Roddels zijn haar bespaard gebleven, maar haar plaat lokt anders wel tegenstrijdige reacties uit. "Als ze Hands "just a pop record" noemen, moeten ze dat maar weten. Popmuziek kan fantastisch zijn, tenminste als je ernaar wilt luisteren. Mijn songs hebben vaak een melancholische ondertoon, het is niet zomaar een danceplaat. Weet je, ik ben al blij als men vindt dat deze plaat "goed geschreven" is. Maar het mooiste compliment dat je me kunt geven, is dat dit een eerlijke plaat is. Ik heb geen compromissen gesloten, dat is een cliché, I know, maar het is wel zo. En ik zal dat in de toekomst ook nooit doen, dan kap ik er nog liever mee.
