On August 29th, 1997, it’s gonna feel pretty fucking real to
you too. Anybody not wearing 2 million sunblock is gonna have a
real bad day. Get it? (Sarah Connor)
‘En nu mag het toch iets meer zijn’ moet James Cameron gedacht
hebben toen hij zeven jaar na zijn doorbraakfilm begon aan wat de
blauwdruk voor de moderne blockbuster zou worden. Cameron was
ondertussen uitgegroeid tot één van de belangrijkste (‘Aliens’ was
een instant-genreklassieker) en meest beruchte (de productie van
‘The Abyss’ staat gekend als één van de zwaarste en meest
frustrerende ever, Ed Harris moest er zelfs van bleiten) regisseurs
in Hollywood en kon dan ook volledig los gehen met zijn
langverwachte opvolger op zijn ‘Terminator’. En los ging
hij…
Met een prijskaartje van meer dan honderd miljoen dollar was ‘T2’
de duurste film aller tijden bij zijn release en in tegenstelling
tot de meeste flopbusters van vandaag kon je dat ook effectief zien
op het scherm. De computereffecten (liquid metal, whoo!)
uit de stal van ILM waren revolutionair voor het vak, het stunt- en
vliegwerk deed de multiplexen daveren op hun grondvesten en Cameron
liet op twee uur genoeg grote, luide dingen ontploffen om
wannabe Michael Bay groen van jaloezie te maken.
Daarbovenop zorgde Schwarzeneggers switch van koelbloedige
moordmachine naar familievriendelijke moordmachine voor een
lucratieve sprong van cultniche naar mainstream popcornparadijs.
Uiteindelijk deed ‘T2′ de kassa’s oorverdovend rinkelen en geldt de
film tot op vandaag nog steeds als essentiële en invloedrijke
bigbudgetcinema. En Cameron? Die was al volop bezig met zijn
volgende ‘duurste film aller tijden’. Iets met een boot, Céline
Dion en veel waterschade.
Tien jaar zijn gepasseerd sinds de terminator er niet in slaagde om
Sarah Connor (deze keer een butched up Linda Hamilton) te
doden. Haar zoon, John Connor (Edward Furlong) – u weet wel, de
toekomstige verzetsleider in de oorlog tussen de machines en de
mensen – is ondertussen een farse tiener wiens stem doet vermoeden
dat zijn leidinggevende ballen elk moment kunnen inzakken. En hij
zal ze nodig hebben, want deze keer krijgt hij bezoek van twee
moordmachines. De ene, de geavanceerde T-1000 (Robert Patrick met
dodelijke flaporen) zal er alles aan doen om John te vermoorden, de
andere, de old skool T-800(Schwarzenegger) heeft als missie John te
beschermen. Tussen de vernielingen, achtervolgingen en explosies
door probeert John Connor, samen met zijn vervreemde moeder en
privé-terminator, alsnog de wereld de redden van de onvermijdelijke
Dag des Oordeels.
Eigenlijk is ‘T2’ niks meer dan een big-budget-remake van de eerste
‘Terminator’ waarbij het vinnige low profile-karakter van het
origineel werd ingeruild voor een grootschalig spektakel van
epische proporties waarbij er dieper wordt ingegaan op het
doomsday-scenario van het ‘Terminator’-universum. Meer van
hetzelfde, maar dan met meer lawijt en een creepy
gast die heel hard kan rennen en zijn armen kan omtoveren tot
vlijmscherpe messen. Ook deze keer hanteert Cameron de structuur en
het niet aflatende tempo van een achtervolgingsfilm, maar gaat hij
minder snel op doel af om uitgebreid tijd te maken voor de ene
overtreffende climactische set-piece na de andere. Er hangt ballast
aan het meer dan twee uur durende effecten-extravaganza, maar
gelukkig komt die ballast wel in de vorm van bijzonder knap in
elkaar gestoken actiescènes. Van de achtervolging in het viaduct
langs de ontsnapping uit de instelling over de inval bij Cyberdyne
tot de snikhete finale in de gietsmelterij, het zijn stuk voor stuk
verbluffende momenten die bewijzen dat Cameron de wapen-en
machinesfetisjist onaantastbaar is wat betreft het orchestreren van
actietaferelen. En dan zijn er nog de coole morf-effecten van de
T-1000 om het eye candy-feestje compleet te maken.
‘T2′ is dus groter, ambitieuzer en spectaculairder dan zijn
voorganger, maar dat wil niet zeggen dat Cameron soms eens scheef
gaat. Tijdens het te lange middenstuk in de woestijn moet de vaart
eraan geloven, er ontsnapt een anderhalve moraalpreek te veel uit
de mond van Sarah Connor en ook de kindvriendelijke relatie tussen
de eigenlijk iets te brave terminator en John Connor slaat soms een
valse noot (check in dat geval de voor de rest overbodige
director’s cut maar eens waarin John Connor de terminator leert
lachen). En omdat ‘T2’ zich zo ongegeneerd wentelt in de overdaad
krijg je automatisch een überbombastische mammoet van een film die
de spanning, urgentie en intensiteit voor een deel kwijtspeelt
tussen de tonnen pyrotechnics die de lucht invliegen. En dan zitten
we eigenlijk nog maar net aan de apocalyptische begingeneriek.
Uiteindelijk krijg je wel meer waar voor je geld wat betreft
spektakel, maar dat beklemmende, onheilspellende doemsfeertje van
‘The Terminator’ is voorgoed verleden tijd. You win some, you
lose some.
Maar toch is ‘T2’ meer dan een hol, bombastische vehikel op
automatische piloot. De personages krijgen voldoende aandacht,
terwijl ook hun onderlinge relaties en spanningen voldoende
uitgewerkt zijn om de fans te plezieren. Zo behandelt een koele
Sarah Connor John meer als toekomstige messias dan als zoon,
terwijl de terminator in de surrogaatvaderrol wordt geduwd als
emotioneel bindmiddel. Het zijn clevere en subtiele spielereien met
als ironische hoogtepuntje de transformatie van Sarah Connor van
onwetende girl next door in de eerste film tot gespierd
machowijf dat zo mogelijk nog koelbloediger en dodelijker is dan de
terminator zelf. Ze zou ongetwijfeld heel goed overeenkomen met Lt.
Ripley, Camerons andere manwijfje.
Een bitter persoon zou ‘T2: Judgment Day’ kunnen veroordelen als dé
film die de weg effende voor de eindeloze stroom van overbodige,
inferieure special effects-blockbusters die we elk zomer ongevraagd
over ons heen krijgen, maar wedden dat diezelfde bittere persoon
niet zal kunnen ontkennen dat hij twee uur lang met open mond,
blinkende ogen en klamme zweethandjes heeft zitten genieten van het
onweerstaanbaar popcornspektakel dat van ‘T2’ de onnavolgbare
koning van de jaren negentig-blockbuster maakte. Superieur
entertainment en één van de weinige keren dat ‘more’ effectief
‘more’ was.
