In 2007 kwam Elvis Perkins op kousenvoeten aangeslopen met zijn (solo)debuut Ash Wednesday onder de arm. Met zijn ingetogen singer-songwritertoets en semi-mystieke teksten lonkte de plaat naar de jonge Dylan. En toch wist Perkins er zijn eigen stem in te leggen, misschien wel omdat er een oprechtheid door de muziek heen klonk.
Het vergde niet veel verbeelding om in de plaat en nummers als "It’s A Sad World After All" en "May Day" echo’s van Perkins’ eigen verdriet te horen. Zijn vader, acteur Anthony "Psycho" Perkins, stierf in 1992 aan een longontsteking ten gevolge van een AIDS-infectie, terwijl zijn moeder, fotografe Berry Berenson, een van de slachtoffers van 9/11 was. Rechtstreeks of onrechtstreeks hadden verdriet en verlies hun weg naar zijn debuutplaat gevonden.
Op Elvis Perkins In Dearland laat Perkins de slepende weemoed achter zich en mag het er zowaar wat luchtiger en vrolijker aan toe gaan. Toch blijft de plaat als geheel weifelen tussen huilen en feesten, vaak zelfs binnen een nummer. Als geen ander weet Perkins luim en verdriet te combineren tot een droef-vrolijk geheel. De dunne lijn tussen lach en traan vormt een rode draad doorheen de plaat, waarbij in de eerste plaats de inbreng van de band niet onderschat mag worden.
Samen met Perkins weten ze in de ademtocht van een nummer over te schakelen van rouwband naar feestfanfare, als waren ze allen geboren in New Orleans waar ze van kindsbeen af de begrafenissen mee kleur gaven. Een van de beste voorbeelden daarvan vormt "Doomsday", dat na een weemoedige start al snel ontspoort tot een stampende meezinger waarbij de begeleidende brassband net iets te diep in het glas gekeken heeft, terwijl Perkins strijdvaardig "for I don’t plan to die" zingt.
In de andere songs wordt het uitbundige enthousiasme getemperd: waar "Chains, Chains, Chains" de luisteraar naar een ontroerende rouwprocessie leidt, verbannen zowel "Hours Last Stand" als "How’s Been Forever Baby" hem naar droefgeestige, rokerige nachtclubs waar weinig vreugde of hoop te vinden is. Het (uiteraard) aan Dylan schatplichtige "Send My Fond Regards To Lonelyville" klinkt opnieuw iets vrolijker dankzij een verrassend New Orleans jazz-intermezzo.
Het is echter opener "Shampoo" dat met de sterren gaat lopen dankzij een knappe melodie die vrolijk droevig klinkt. Jammer genoeg struikelt Elvis Perkins ook enkele keren over de eigen ambities waardoor een song als "Hey" maar niet voorbij de demofase geraakt, een kritiek die in mildere vorm ook geldt voor "I Heard Your Voice In Dresden". Maar daar staat dan weer het a-typische "I’ll Be Arriving" tegenover dat aantoont dat Perkins niet gebonden is aan de folkgerichte aanpak om zijn verhaal te vertellen.
Elvis Perkins In Dreamland wil een breuk vormen met Ash Wednesday, zonder meteen alle banden door te snijden. De sfeer van de debuutplaat blijft behouden, maar klinkt ook opvallend luchtiger dankzij de inbreng van andere muzikanten. De mix van zulke tegenstrijdige gevoelens als vreugde en verdriet is weliswaar nog niet voldoende afgewogen, maar Perkins laat met songs als "Chains, Chains, Chains", "123 Goodbye" en vooral "Shampoo" het beste verhopen voor de toekomst.
