Wie
hem vorig jaar in volle glorie aan het soleren heeft gezien op de
Werchterwei kan er misschien niet goed bij hoe het gebeurd is, maar
desalniettemin: Neil Young wordt oud. ‘Fork in the Road’ is
namelijk hét typevoorbeeld van een misnoegde opa die eens uit z’n
sloffen schiet zonder echte deining te veroorzaken. Kwajongen in
dit geval is de wereldwijde economische recessie, u kent het wel,
een delicaat thema dat u vooral via het niet bepaald fijnzinnige
‘Cough Up The Bucks’ in de strot geramd wordt. Paul d’Hoore zal er
misschien geen punt van maken, maar op de enkele vlaagjes knap
gitaarwerk na, is ome Neil slechts een schim van zichzelf op deze
met rap (jazeker, rap) besmeurde tirade. En dat gaat helaas op voor
het leeuwendeel van ‘Fork in The Road’. Waar de oude bard vaak
genoeg heeft aan een gitaar en enkele basisakkoorden om een
wereldnummer (‘Old Man’) te maken, doen z’n vele pogingen om hip en
grappig te klinken ditmaal enorm geforceerd aan, alsof hij per se
een plaat wou maken en ondertussen dacht ‘zie eens hoe grappig ik
nog ben’. Tja, mispoes.
Allerminst van hoog comedy-niveau, of het zou een klucht moeten
zijn, is al het openingsduo ‘When Worlds Collide’ en ‘Fuel Line’.
Het gitaarwerk klinkt mechanisch en de melodie blijft niet hangen
zoals we dat zouden willen, enkel als een ergerlijk deuntje dat
onze voormiddag verknoeit. Het zou niet mogen. Gelukkig dat ‘Just
Singing a Song’ wel de merknaam ‘Young’ waardig is. Ergens tussen
‘Ragged Glory’ en ‘Chrome Dreams II’ in schippert dit nummer, dat
met het overige op ‘Fork in the Road’ schijnbaar geen uitstaans
heeft, alsof het uit een eerdere sessie met The Crazy Horse (die
hier helaas ontbreken) opgerakeld werd, maar er niet veel meer te
rapen viel. ‘Johnny Magic’ komt alvast zeker niet uit dezelfde
kweekvijver. Een oeverloos zwak refrein wordt gekoppeld aan een al
even zwakke tekst. Nog een geluk dat, alweer, Youngs gitaar de boel
nog ietwat komt redden, anders ware dit helemaal voor de vuilnisbak
voorbestemd geweest.
Het drieluik waar het allemaal in feite om draait, slaagt er in wat
animo te brengen, zonder daarbij echter zeer hoge punten te scoren.
‘Off the Road’ komt wel in de buurt van een zeer schone trage, maar
mist net die ene fijne snaar; ‘Hit the Road’ krijgt de nekspieren
mee maar laat de rest op hun honger zitten, en wanneer je weet dat
ook ‘Fork In The Road’ verre van een classic in wording is, kan dit
wel een erg schraal reisje genoemd worden. Niet dat we ons daar
zomaar bij neergelegd hebben, neen, het heeft langdurige en
herhaaldelijke luisterbeurten, soms zelfs luistersessies, gevergd
vooraleer we u echt met het hand op het hart durfden zeggen dat,
helaas, onze favoriete singer-songwriter lelijk de bocht uit gegaan
is. Dubbel helaas aangezien hij met ‘Living
with War‘ aangetoond heeft wel én brandend actueel én gevat kan
zijn zonder daarbij het songsmeden uit het oog te verliezen.
Daartegen kan wel opgeworpen worden dat deze plaat duidelijk niet
gemaakt is met de status als ‘klassieker’ voor ogen, en dat Young
zichzelf op de korrel neemt met zinsneden als “Just singing a
song won’t save the World”, waartegenover hij nog niet zo
bijster lang geleden “Keep on rockin’ in the free World”
plaatste. Desalniettemin raden wij het deze legendarische loner aan
zich eens een jaartje tot het rooien van de Canadese bossen te
beperken. Wie weet heeft The Old Laughing Lady dan werkelijk een
redelijk om te glimlachen.
