LeNoise plays Harvest (Neil Young)

Zelfs met het mes op de keel, onze laatste adem slechts een zucht weg, zouden wij nog pertinent weigeren om LeNoise een doordeweekse Neil Young-tributeband te noemen. Daarvoor zijn de muzikanten immers kilometers te goed, de keuze aan songs in deel 2 te slim geselecteerd, de invulling ervan te origineel. Laat ons dus maar voluit voor de superlatieven gaan en het erop houden dat zowel LeNoise, opgetrokken rond de muzikale duizendpoten Piet De Pessemier en Jo Smeets, als Neil Young in eigen persoon zelfs nog niet voor een muizengaatje te vangen vallen.

Al begon het concert, het dient gezegd, nogal traditioneel met vrij getrouwe uitvoeringen van de eerste twee songs van Youngs meesterwerk dat dit jaar precies 50 verjaardagskaarsjes mag uitblazen. In “Out On The Weekend” klonk de drum van Smeets iets te gruizig door in de geluidsmix, dat wel. Toch was het een aangenaam weerzien en vooral herbeluisteren met de in een ligbad van country badende openingssong. En wat lijkt de stem van De Pessemier, in een vorig leven nog gitarist van Monza en bezieler van het prachtige Mad About Mountains, griezelig goed op die van Young zelf! In titelsong “Harvest” eisten een zeer accurate pedal steel en een al even mooie banjo een prominente rol op. Dit was tijdloze klasse; geen speld tussen te krijgen.

Toch verliet de band al snel de volgorde van Youngs plaat, om pakweg een gespierde, heftige versie van “Alabama” de zaal in te werpen. Helemaal interessant werd het natuurlijk toen de groep in een minimale bezetting “There Is A World” ten berde bracht. De song werd destijds door Young zelf met niets minder dan het voltallige, uit de kluiten gewassen Londense symfonische orkest ingeblikt, dat weet u waarschijnlijk wel. En toch bleef ook deze gestripte versie van LeNoise, met een zware pianopartij, weer die accurate pedal steel en een nog beter zittende xylofoon bij de drums, overeind als een huis van gewapend beton. En jawel, het kon muzikaal nog naakter, bijvoorbeeld toen De Pessemier moederziel alleen “The Needle And The Damage Done” speelde. Een staalharde, staccato versie van “Heart Of Gold”, Youngs grootste hit ooit, trapte vervolgens volledig in open doel bij een welwillend publiek. “A Man Needs A Maid”, de tweede song die Young in 1972 opnam met het Londen Symphonic Orchestra, dreef bij LeNoise weer subliem weg op een waterbed van zware drums en forse piano; het machtige “Words” kende live een langere solo dan op plaat en in hekkensluiter van de eerste set van de avond “Are You Ready For The Country” zong het publiek maar al te graag mee.

Straf eerste deel, en dat adjectief gold nog meer voor de tweede set die avond. In dat  tweede deel noteerden wij immers waarlijk excellente versies van het ruige “Down By The River”, het op zich al heerlijke “Helpless”, een beresterk “On The Beach”, een intimistisch “Unknown Legend”, en zo ging het dus maar door met de stortvloed aan treffend gekozen Young-songs. “Comes A Time” en het als vanouds tijdloos wegrockende “Like A Hurricane” vormden de forse hekkensluiters van het reguliere concert. Achter een ouderwetse radiomicrofoon en gewapend met slechts twee folkgitaren, waaronder eentje met een gebroken snaar (!), zong de band in de bissen nog volledig unplugged onder meer “Southern Man” en vouwde zo zelf een mooie strik rond een dot van een concert. Yep, de echte Young leeft nog steeds; maar als u geen zin hebt om half de wereld af te reizen en dus in dit Belgenland te genieten van enkele zichzelf vrolijk relativerende, domweg prima musicerende snaken, weet u wat u te doen staat. Absolute aanrader!