Niemand ervaart de liefde dieper dan tienermeisjes en niemand kan er meer hartverscheurend over zingen dan zij. Vaak raakt hun verdriet niet verder dan enkele vriendinnen en verdwijnen hun schrijfsels in de stortvloed van meningen op het net als ze er mee naar buiten komen. Een heel enkele keer leidt het echter tot een plaatje.
Een van de bekendste en bij voorkeur snelst vergeten exponenten daarvan is Alanis Morrisette, maar ook de negentienjarige Jessica Lea Mayfield kan er wat van, met dien verstande dat With Blasphemy So Heartfelt geen plaat is waarvoor u zich hoeft te schamen als u ze in de kast staan hebt. Een van de redenen is dat Dan Auerbach (The Black Keys) zich over Mayfield heeft ontfermd, een andere dat het gewoon een verdomd fijn plaatje is.
De blueselementen die ook bij The Black Keys te horen zijn, duiken her en der op de plaat op, maar Mayfield weet net zo goed folk als singer-songwriterelementen toe te voegen, waardoor het geheel verrassend luchtig klinkt. Tezelfdertijd draagt het album voldoende gravitas in zich om niet het zoveelste giechelende meisjesalbum te worden waarbinnen de noodzakelijk aanwezige liefdesballade zijn plaats krijgt.
Zonder in hoogdravende Nobelprijspoëzie te vervallen, weet Mayfield op een intelligente wijze het niveau van karamellenverzen te omzeilen: “ I was walking with your left hand in my back pocket / and I stared at the sky while you kissed me / you were running away, away from everything / so I stayed behind so you'd miss me” klinkt het haast naïef in “For Today”. Het nummer laat horen hoe Scarlett Johansson geklonken zou hebben, mocht ze wel over een zangstem beschikt hebben en daarbij in staat geweest zijn er de nodige emotie in te leggen.
De schijnbare simpliciteit die in de teksten terug te vinden is, aandoenlijk naïef maar tezelfdertijd onmiskenbaar harteloos, keert ook terug in de muziek. De songs zijn vaak opgebouwd rond een eenvoudige melodie op de akoestische gitaar, maar verkrijgen hun meerwaarde door de uitgekiende arrangementen die steevast op de achtergrond mee ten dienste staan van de song. Hierdoor ontstaat een rode draad doorheen het hele album zonder dat twee nummers hetzelfde gaan klinken.
Vergelijk bijvoorbeeld het echoënde “Greater Heights” dat opgenomen lijkt in een verloren dal, met het veel aardsere “I Can’t Lie To You, Love” dat zichzelf verzopen heeft in sloten whisky. Toch behoren beide songs tot dezelfde stam als het al even opmerkelijke “Bible Days” dat achteloos knipoogt naar country door een subtiele frasering in Mayfields stem. Geen wonder dus dat ze met uiteenlopende artiesten als Edie Brickell, Chan “Catpower” Marshall en Hope Sandovall (Mazzy Star) vergeleken wordt.
De negentienjarige Mayfield weet dan ook een opvallend oprecht gevoel in haar songs te leggen, waarna Auerbach ze samen met een aantal andere muzikanten treffend invult. Slechts een enkele keer, bijvoorbeeld in “The One That I Love Best”, dringen die muzikanten zich onnodig naar de voorgrond. Bij het gros van de nummers zijn ze zich echter perfect bewust van hun rol achter de schermen, waar hun gesmaakte inbreng niet nadrukkelijk aanwezig is maar toch nooit onopvallend voorbijgaat.
De subtiele invulling van de songs, de onmiskenbaar persoonlijke, maar toch gevarieerde manier van zingen alsook de inventief eenvoudige opbouw van de nummers verlenen aan With Blasphemy So Heartfelt een onverwacht cachet. Pas na een uitgebreide en doorgedreven analyse wordt duidelijk wat dit schijnbaar naïeve en achteloos opgenomen album zo krachtig maakt. De combinatie van kinderlijke onschuld en cynische wereldwijsheid (“Kiss me like you love me and I’ll pretend we’ve never lied” in “We’ve Never Lied”) die doorheen de hele plaat volgehouden wordt, maakt van With Blasphemy So Heartfelt een sluipmoordenaar die feilloos het hart van de luisteraar weet te treffen.
Jessica Lea Mayfield speelt op drie april in de MOD Hasselt, en op vier april in de AB Brussel.
