Nonesuch Records, 2011
Warner
Verstand groeit met de jaren. Wetenschappers maken er al een
aantal jaren gewag van maar een brede consensus blijft voorlopig
uit. Nochtans valt het beste bewijs wel dagelijks aan de poorten
van de middelbare school vast te stellen. Een instituut dat
verantwoordelijk is voor een allesoverheersend gevoel van walging
bij de gemiddelde student, en tegelijk de kleine en veilige wereld
waar het volledige leven van een tiener rond draait. U kent ze wel,
die typische thema’s uit Amerikaanse popcornfilms: prille liefdes
die ontvlammen door heftige emoties, grote idealen drijvend op een
ongebreideld optimisme, soms fel gecontrasteerd met sterke
gevoelens van twijfel, onzekerheid en pessimisme. Pure en
onschuldige sentimenten die rijkelijk tot bloei komen tijdens een
saaie les aardrijkskunde of biologie. Those were the days, my
friend.
Jessica Lea Mayfield heeft de kaap van de twintig al even
bereikt en dat laat zich gelukkig ook blijken: de afschuwelijke
neurspiercing, vermoedelijk een restant van jeugdige rebellie, ligt
nu bij het oud ijzer en doet haar fraaie snoetje eindelijk
oplichten. Ondanks die esthetische verbetering is ‘Tell Me’
niettemin blijven steken in de tienerjaren: een kleine
belevingswereld met sombere en meelijwekkende gevoelens centraal.
Het is een heartbreak hotel voor eenzame zielen.
Toch duurt het een hele tijd vooraleer de luisteraar verzadigd
geraakt met een overvloed aan sentiment. ‘Tell me’ begint
alleraardigst met een aantal rootsy nummers die fijnzinnig
Mayfields heart of darkness blootleggen. Nee, dat is niet
gelogen, want wie aandachtig naar de teksten luistert, kan niet
voorbij aan het feit dat het er soms redelijk zwartgallig aan
toegaat. Op het eerste gezicht lijkt de Amerikaanse (uit Kent,
Ohio) vooral een aanstellerig puberwicht die enige nuance ontbeert,
met teksten die vaak in zwart-witte extremen vervallen. Gelukkig
lijkt de combinatie met het instrumentarium wel te werken: variatie
troef in het gitaarspel, al lijkt de intro van ‘Our Hearts Are
Wrong’ nogal veel op ‘Oh No’ van Andrew Bird.
Mayfield kan teren op een excentrieke stem die opvallend rijp
klinkt voor haar jeugdige leeftijd. Dat is misschien wel de
voornaamste aantrekkingskracht van ‘Tell Me’: het is aangename
country- en folkmuziek die ook wel bij een breder publiek in de
smaak kan vallen. ‘Blue Skies’ is bijvoorbeeld een aardige
meezinger die lichtvoetige poprock incorporeert zonder de banden
met het album door te knippen. Haar vocale talent wordt het best
geïllustreerd bij ‘Somewhere In My Heart’. Het weefsel wordt
heerlijk opgebouwd, het bedrukte tempo en de claustrofobische
achtergrondgeluiden worden door een serieuze gitaaruithaal
verstoord terwijl Mayfields monotone stem het volledige nummer
zonder schijnbare moeite draagt (“there will never be a home for
me, somewhere in your heart”).
Daarna lijkt de magie toch enigszins uitgewerkt. ‘Grown Man’ is
een stilistische dooddoener en het hoge kitschgehalte past helemaal
niet binnen het album. ‘Trouble’ pikt nog even de draad van het
eerste deel op, met een prikkelende gitaar en teksten die een
gebrek aan zelfzekerheid in de verf zetten. Hoewel Mayfield
zichzelf lijkt te vereeuwigen tot de status van een black
widow, kan de tweede helft van ‘Tell Me’ moeilijk opboksen
tegen een aantal krachtpatsers uit het eerste deel.
De belevingswereld van ‘Let Me’ voelt nogal beperkt aan. De
teksten zijn voortvloeisels uit het verleden en illustreren het
onvermogen van Mayfield om een aantal gebeurtenissen los te laten.
Hoewel een eerste liefde iets is om te koesteren, maakt het de
romances daarna niet betekenisloos. ‘Let Me’ beschrijft slechts een
fractie van het leven, terwijl er zo veel meer te vertellen
valt.
