Slechts gewapend met zes akoestische snaren, een handvol mooie liedjes en een nom de plume die bij uitstek geschikt is om dode of andersoortige metal mee te bedrijven, stapte Jan De Campenaere net voorbij de milleniumwende schijnbaar onbevreesd de Rock Rally-spotlights in: een fris gewassen, bescheiden jongeman die nét lang genoeg bij De Dingen stilstond en wel eens een goed boek tot zich placht te nemen, maar — alvast in onze drieste verbeelding — bij nacht en ontij evengoed het praesidium- en cantuswezen met zijn aanwezigheid zou kunnen verblijden. Een bronzen plak, twee fijne maar nergens wereldschokkende platen (Notes Of Tenderness en Shadowlands) en negen jaar later gaat ViF voluit voor Intimacy; de plaat en het gevoel.
Nomen est omen en dus treffen we een — in woord en klank — naakte, uitgepuurde en volledig tot wasdom gekomen Venus/Jan. Anders dan op Shadowlands zitten hier de arrangementen de songs nergens meer dwars, maar stuwen ze ViF eendrachtig verder op in de vaart der volkeren. Over de kwaliteit van die songs krijgt onze inwendige Test-Aankoop-enquêteur geen slecht woord over de zuinige lippen: op de reservebank van Intimacy zitten nog minstens vier potentiële singles klaar om sterk in te vallen voor "Hanging On". Van zoveel weelde kan de gemiddelde Jacky Matthijssen enkel dromen.
Openingsoffensief "Dreamers" legt de lat Tia-gewijs hoog, shalalala lalala nog aan toe: gesteund door een voortvarende piano gaat De Campenaere mooi het duet aan met zijn interne Stef Kamil Carlens (neen, SKC zelf is niet te bekennen in de liner notes), weldadig ons gemoed masserend. "Dreamers" doet telkens weer de zon schijnen in ons hart en — toeval bestaat niet — ook buiten komt net nu de lente er onmiskenbaar aan. Niet veel minder aangenaam zijn het warme bad "Right Here" en de sierlijk met Neeka-backings opgetuigde, broeierige soul van "Let You Go".
Intimacy is grotendeels een downtempo-aangelegenheid. Zelfs wanneer er al eens een halve versnelling hoger geschakeld wordt, blijft men steeds ver uit de buurt van de Jean-Marie Dedecker-norm. Gezapigheid krijgt echter evenmin een kans. Getuige à décharge in deze, is het naar Radioheadiaanse hoogten piekende "You & Me". Ook ViF’s andere grote voorbeeld krijg hier een plaatsje: de vooruit gezonden single "Hanging On" wordt standaard geleverd met tekstsample van Neil Young: ’out of the blue, into the black’. Geen plagiaat, maar een eerbetoon aan Dinosaur Sr. Zie ook "Via" van dEUS: Tom Barman ’skipped the part about love’, als eresaluut aan "Low" van R.E.M. (uit meesterwerk Out Of Time).
"You Could Be The One" handelt over De Campenaere’s grote liefde en ligt de man dus nauw aan het hart, waardoor we er ons dan ook voor hoeden de man al te zeer op dat tere orgaan te trappen: deze pianoballade raakt ons tot nog toe niet, maar vraag het volgende week misschien nog eens. Zoals een Iraakse legerfunctionaris al zei: met die Scuds duurde het ook even. Minder moeite kostte het "Letter From a Girl" om ons tot zijn verstilde strofes te bekeren, daarbij geholpen door bevreemdende Thom Yorke-echo’s. "Coming Home" en "God Knows Why" verhalen tot slot van eindige(nde) liefde: ’no one is to blame’ luidt het verdict berustend. Het verdict inzake Intimacy is een eenvoudigere zaak: schuldig aan schoonheid over de hele lijn.
