Even zag het ernaar uit dat de plaatvoorstelling van Venus In Flames voor beschamend weinig volk zou gebeuren, maar we vergaten dat we gewoon wat vroeg waren. Ook voorprogramma First Aid Kit is immers een groepje dat ferm in de gaten mag gehouden worden. En Jan De Campenaere? Die kreeg uiteindelijk een gezellig volle zaal voor zich.
Hoezo vergrijzing? Daar is muzikaal niets van te merken. Terwijl een kwartet van bijna zestienjarigen vorig jaar met de gouden plak in de Rock Rally ging lopen en Jasper Erkens nu al beter Engels spreekt dan The Scabs twintig jaar geleden, zendt ook Zweden zijn dochters uit. Vijftien en zeventien, of daaromtrent, zijn Johanna en Klara Söderberg en ze noemen zichzelf wat knullig First Aid Kit. Wie hen echter eenmaal heeft horen samenzingen, vergeeft hen dat al snel. Ook bij Steak Number Eight denken we ondertussen al lang niet meer na.
De zusjes zingen immers de sterren van de hemel over mooie folk die haar voeten stevig in de aarde en de traditie heeft. Dat is: als die traditie zich vantijds ook wil bedienen van een wat blikkerig orgeltje, zoals dat onder de heerlijke opener “Our Own Pretty Ways” tekeer gaat. Het is allemaal van een eenvoud die erg ontroerend is. Met hun twee in elkaar klauwende engelenstemmen jagen ze al gauw rillingen over de rug.
Het valt meteen ook op hoe flauw hun download-only EP Drunken Trees eigenlijk klinkt: als de zusjes live hun klep opentrekken, klinkt het tien, neen, honderd keer overtuigender. Dan zingen ze door tot je huivert. Dat gebeurt vandaag vooral met de Dylancover “It Ain’t Me, Babe”, meer nog dan bij “Tiger Mountain Peasant Song” van Fleet Foxes dat hen ooit een hype op youtube opleverde. Helemaal te gek is “Jagadamba You Might” waarin de twee krijsen als kleine heksjes.
Het heeft een wat kinderlijk enthousiasme dat zich nog niet geremd voelt door allerlei vormen van schaamte. Gewoon het plezier van het zingen volstaat en wat een ander daarover denkt is niet eens zo belangrijk. Het is een kwetsbare charme, één die snel voorbij kan gaan, maar hopelijk vinden ze een manier om dit te vast te houden. Het duurt nog tot september voor we van de meisjes een hele plaat mogen verwachten. Wij kruisen angstvallig onze vingers dat er een producer wordt gevonden die hen dat ook in de studio weet te ontlokken.
Het was wat stilgevallen voor Jan De Campenaere na het wisselvallige Shadowlands: had uiteindelijk zijn platenfirma en management ten afscheid gekust en was alleen de wijde wereld in getrokken langs zijn “highway of melody”. Dat resulteerde deze maand in een erg knappe derde plaat die wel eens de beste zou kunnen zijn die hij al uitbracht. Intimacy heet het kleinood en dat woord is niet gelogen: het toont Venus In Flames in zijn meest ingetogen vorm met knappe gitaarsongs die slechts met een beetje akoestische instrumentatie worden ingekleurd.
Dat zorgt voor erg mooie nummers zoals opener “Dreamers” en het erg melodieuze “Right Here”. Helaas blijkt vanavond al snel dat we, als het nóg iets rustiger dan dit wordt, verdwalen in het terrein der burgerlijke zelfgenoegzaamheid dat we gemakshalve Radio 1 noemen. Halverwege de set is het moeilijk — hoe mooi neeka ook voor backing vocals mag zorgen — geconcentreerd te blijven bij het zoveelste rustige nummer. We zijn dan ook dankbaar dat Bart Maris met zijn trompet “God Knows Why” van wat variatie kan voorzien.
Neen, het zijn geen slechte nummers. Op plaat werkt al die rust en intimiteit gewoon beter, maar met de fijne popsingle “Hanging On” wordt alles in het laatste deel van de set dan toch rechtgetrokken. En zie: een plaatvoorstelling wil niet zeggen dat er geen oud werk mag passeren want met “Better Man” en “Easy Way Out” wordt nog eens teruggeblikt op wat was: op zijn minst een aantal erg knappe singles. En dat doorbraaknummer “Cynthia’s Gone” een klein klassiekertje is, dat blijkt opnieuw uit het massaal meeneuriën.
Jan De Campenaere is niet tegen het canvas gegaan na de teleurstelling van die tweede plaat. Hij heeft de touwtjes erg goed in handen en lijkt zich stiekem wel goed te voelen in die rol van kleine zelfstandige. Nog wat sleutelen aan de setlist en de optredens worden minstens even goed als dat nieuwe Intimacy.
