De Zweden in de muziekbusiness, een student zou er eens een
eindwerk aan kunnen wijden. Om de paar jaar lanceren ze wel een
nieuwe trend of ze vijlen de scherpe kantjes af van iets dat ze uit
de underground opvissen. Ook in de heavy metal leveren ze soms
innoverende bands en nog vaker haantjes-de-voorste als het op
marketing aankomt. Neem nu het onderwerp van dit artikeltje. Wolf
werd opgericht in een tijd dat iedereen ‘Come as You Are’ probeerde
te tokkelen op zijn gitaar maar zij beslisten enkel pure heavy
metal te spelen. Hoe puur? Zo puur alsof de tijd is blijven
stilstaan in 1981 of zo. Alleen het rauwe bluesy motorolierandje
dat de oude Maiden-, Priest- en Saxon-platen kenmerkte moest eraf
gewist worden. Na wat ploeteren met demo’s en line-up wisselingen
kwamen er drie albums op kleine labels. En nu met hun tweede voor
Century Media zetten ze zich keihard op kop van een klein Zweeds
peloton van dit soort strakke-broeken-metalbands.
De songs van ‘Ravenous’ komen zonder twijfel of ironie het volst
tot hun recht in een metalkroeg van Stockholm of Helsinki. Tegen
het einde van het happy hour, net voor het echte trendy volk
binnenkomt, zou ik ook zonder aarzeling een nummer als ‘Speed On’,
de titeltrack of ‘Mr. Twisted’ uit de jukebox laten knallen. En het
lauwe bier zou rondspetteren. Uiteraard zit het scrotum van de
zanger ongezond strak ingesnoerd maar al bij al klinkt hij niet te
geforceerd; tenenkrommende uithalen laat hij grotendeels achterwege
en de koorzangrefreintjes zorgen voor wat extra dynamiek. De
galopperende riffs en solo’s zijn van spontane
luchtgitaarkwaliteit. In tegenstelling tot de meer modernere
metalvarianten bevatten deze ouderwetse songs gewoonlijk meer dan
één degelijke riff per nummer. Degelijk maar niet origineel
natuurlijk.
Elf up-tempo metalnummers oude stijl zou vervelend zijn, dat
besefte Wolf ook en dus wordt op een paar tracks de metronoom wat
rust gegund. ‘Hiding In the Shadows’ is wat slepender en bevat
genoeg donkere sfeer om de titel te verantwoorden. De kroegbaas
afdreigen het happy hour te verlengen zit er evenwel niet in. Met
bloeddoorlopen ogen het refrein meebrullen, is wel ruimschoots
voldoende om een verdwaalde hipster buiten te jagen. ‘Love at First
Bite’ is wat te zwaar voor een powerballad en te flauw om te boeien
maar ‘Blood Angel’ is wel geslaagd. Ingeleid door akoestische
gitaar ontwikkelt het zich tot een beklijvend episch stukje heavy
metal met in de gitaareffecten toch wat toegevingen aan de
moderniteit. De akoestische gitaar is blijkbaar een bijdrage van de
producer Roy Z, geen onbekende naam in het powermetalwereldje. Hij
voorziet ‘Ravenous’ van een helder geluid met veel ruimte voor de
gitaren, al moet je naar de bas soms wel zoeken. De drums hebben
een goede sound: geen clicktracks en ook geen blikken dozen om ons
aan te storen maar ook geen uitzonderlijke drummer om ons aan te
vergapen.
Het meest uitzonderlijke van dit album is waarschijnlijk dat ik mij
anno 2009 niet geneer te schrijven dat ik hier best wel graag naar
luister. Ruim drie kwartier lang wisselen de degelijke riffs,
flitsende solo’s en pakkende refreintjes elkaar af en uiteraard
zitten er ook tussen die te vaak werden opgewarmd. Toch blijkt dat
de platgetreden paden van de klassieke heavy metal meer ruimte
laten tot het schrijven van goede nieuwe songs dan de
nieuwlichterij van het seizoen. Iets waar ik mezelf eigenlijk ook
mee verbaas. Waar ik me niet over zal verbazen is de te verwachten
overspoeling aan bands die denken dat ze na enkele maanden
reptetitiekot even goed zijn. De vertwijfelde muziekindustrie zal
er gretig aan meewerken en over een jaar zijn we de NWOSHM zo beu
als het lauwe bier dat we probeerden te bewaren na het happy hour.
Dus ik raad de lezer die wel eens zin heeft in een streepje heavy
metal om ‘Ravenous’ te proberen en verder de Zweedse marketeers
gewoon te blijven wantrouwen.
