Rochette trekt de bergen in. De auteur kijkt naar de mens, hoe die in verhouding staat met zijn omgeving en zet dat om in een prachtig beeldverhaal. De wolf neemt de lezer moeiteloos op sleeptouw doorheen een verstillend verhaal.
Dat de mens niet altijd aan het langste eind trekt, bleek al in eerder werk van Rochette. De ijstrein, het boek dat dit jaar opnieuw uitgegeven werd, groeide niet voor niets uit tot een cultklassieker waarin de mensheid niet altijd van z’n fraaiste kanten getoond wordt. In het nieuwe, indrukwekkende De wolf gaat Rochette op zoek naar een evenwicht tussen de mens en de hem omringende natuur.
De wolf speelt zich af in het Ecrinmassief in Frankrijk. Een schaapherder wordt er geconfronteerd met een wolf, dat mythische dier dat de laatste jaren opnieuw in opmars is. Eeuwenlang joeg de wolf mensen de stuipen op het lijf. Het dier lag aan de basis van talloze mythes en legenden. Vandaag wordt de wolf, nadat de populatie schrikbarend achteruit was gegaan, bijna letterlijk opnieuw omarmd. Er is enthousiasme over zijn terugkeer, maar dat wordt niet door iedereen gedeeld. Zo’n beest moet immers ook eten en dan komen de kuddes van landbouwers die leven van een veestapel al snel in beeld.
Gaspard is zo’n plaatselijke kleine boer. Met zijn schapen trekt de man door de bergen. Zijn bergen. Wanneer de winter aanbreekt, en vier maanden isolatie onvermijdelijk zijn, blijft hij immers met plezier in de bergen in plaats van te opteren voor een comfortabeler bestaan in de bewoonde wereld. Tijdens zijn periode van isolement houdt Gaspard zich nuttig bezig. Hij hakt hout. Jaagt. En op een dag krijgt hij gezelschap. Het jong van een wolvin die hij doodde, is erin geslaagd zich in leven te houden en duikt geregeld in Gaspards buurt op. Na een tijdje ontwikkelt zich een fascinerend spel tussen het tweetal, waarbij steeds duidelijker wordt dat dit niet voor iedereen goed kan aflopen.
De mens kan dan wel bogen op technologisch voordeel, met dank aan de wapenindustrie, maar is het niet de wolf die uiteindelijk heer en meester is? Die de natuurlijke elementen beter onder de knie heeft? Niet moet inzitten met de dodelijke gevolgen van een nacht in open lucht, met temperaturen tot min 40, alsjeblief. Rochette laat de lezer proeven van de kracht van de natuur. Daarbij is Cosey nooit veraf: ook de Zwitser publiceerde meerdere boeken waarin de liefde voor de bergen van de pagina’s spatte. Want vergis je niet: ondanks de hardheid van het verhaal, heeft Rochette heel veel liefde in dit werk gestoken.
De wolf is een ode aan de bergen en de kracht van de natuur en een confrontatie met de weinig vanzelfsprekende positie van de mens in dat geheel. Dat daarbij bijna symbolische personages worden gehanteerd – de wolf en de eenzame bergbewoner – geeft het verhaal tegelijk iets vertrouwds én mysterieus. Daarin schuilt dan ook de kracht van dit nieuwe werk, dat gerust omschreven kan worden als niet te missen.