Verdorie, het heeft ons een tijdje gekost om het te durven zeggen,
maar The Datsuns zijn niet meer de beestige rockers die ze ooit
waren. Waren ze vroeger briesende stieren die ons terugstampten
naar het tijdperk van AC/DC (voor hun reünie), dan hebben ze nu
meer weg van tamme kiwi’s, aanmodderend in de Nieuw-Zeelandse
vlakte. Ietwat cru gesteld misschien, maar het is toch wel
opvallend hoe The Datsuns er ook op hun vierde plaat weer niet in
geslaagd zijn uit de schaduw van hun, toegegeven, schitterende
debuut te stappen. Wel ja, hun herkenbare sound, die is alweer van
de partij, maar daar wringt hem nu net het schoentje, deze heren
plagiëren zichzelf bij momenten zo schaamteloos dat het wel al te
dol wordt.
Slecht wordt het nochtans nergens. Meer zelfs: indien een illuster
bandje dit in onze mailbox gedropt zou hebben, we zouden nogal ogen
opengetrokken hebben, maar van deze jongens verwachten we nog net
dat tikje meer opwinding. Het wordt al snel duidelijk met single
‘Human Error’, an sich een meer dan degelijke opener maar – noem
ons maar zwartkijkers – hoegenaamd niet te vergelijken met
voorgangers ‘Blacken My Thumb’, ‘Sittin’ Pretty’ of ‘Who are you
Stampin’ your Foot For’. ‘Ready Set Go’ klinkt als iets wat ze ten
tijde van Outtasight/Outtamind
bij het vuilnis gekieperd hebben, maar na wat opsmuk toch weer
opgeduikeld hebben: matig dus, al redt het gitaarriedeltje naar het
einde toe toch ietwat de meubelen.
‘Cruel Cruel Fate’ is er ook zo eentje waarvan we er nog steeds
niet uit zijn wat er precies van te vinden. Fout, oh zo fout,
vanwege de op ‘Smoke and Mirrors’ ook al zo overdadig gehanteerde
vrouwelijke backing vocals. Maar catchy, oh zo cathy, in feite
omwille van dezelfde reden. We weten het zelf eventjes niet meer.
Waar we dan wel weer nogal zeker van zijn, is dat nummers als
‘Highschool Hoodlums’, ‘Your Bones’ en ‘Yeah, Yeah, Just Another
Mistake’ zeer gretig graaien uit ‘The Datsuns’ en met bitter weinig
toegevoegde waarde. Geen reden voor applaus dus. Hetzelfde geldt
voor ‘So Long’ en ‘Pity Pity Please’. We worden er allesbehalve
wild van, maar leuk is het wel, zoals dat voor haast heel
‘Headstunts’ het geval is.
En toch weten ze ons tweemaal te imponeren. Een eerste keer met
‘Eye of The Needle’, dat klinkt alsof The Datsuns op een niet
bijster gezond, geestesverruimend dieet, kamperend in het verlaten
bos om de hoek, tussen het beren jagen en vissen vangen door
eventjes een jamsessietje voor de buurt georganiseerd hebben. Nu
ja, dat horen wij er toch in. U hoort misschien gewoon een
heerlijke spacy retrorocker, flirtend met Hawkwind en LSD.
Kippenvel krijgen we er niet van, maar eerlijk is eerlijk: we
hadden het niet verwacht van deze jongen,s afgaande op wat we
daarvoor te horen kregen.
Een tweede maal flikken ze het hem met ‘Somebody Better’, een soort
My Morning
Jacket meets Jane’s Addiction. Als
u zich daarbij niet meteen een beeld kunt vormen, denkt u dan
gewoon aan het equivalent van een bende losgeslagen
Nieuw-Zeelanders die bij wijze van experiment eens niet zomaar op
hun instrumenten rammen, maar het met een aanzienlijke dosis
subtiliteit en behoorlijk sferische composities doen. Geweldige zet
ook van The Datsuns om nét dat heerlijk nummer achteraan de plaat
te plaatsen, zodat je toch geneigd bent om ‘Headstunts’ nog een
tweede luisterbeurt te gunnen, en een derde, en een vierde, en
een…
http://www.thedatsuns.com
http://www.myspace.com/thedatsuns
The Datsuns spelen op 12 november in De Centrale
(Gent).
