Relapse, 2008
Zoals de fluctuaties van de beurskoersen de onvoorspelbaarste
patronen vertonen, zo neemt een tribulatie in de ruimtetijd de
lezer eventjes tien jaar mee terug in de tijd. Dying Fetus heeft net
‘Killing on Adrenaline’ gereleast en tilde deathmetal naar een
nieuw niveau qua muzikale brutaliteit en ideologische geladenheid.
Later volgt nog het evenwaardige ‘Destroy the Oppostion’, het
debuut van de band bij Relapse. De enige stal waar deze unieke band
zijn bruut talent verder zou kunnen ontplooien. Doch zoals dat met
bands nog vaker gebeurt dan met beurskoersen: fluctuaties,
schommelingen en de boel zakt in elkaar. Jason Netherton, growler,
lyricist en bassist van de band stapt in 2001 op en neemt een paar
collega’s mee om zijn eigen band op te richten: Misery Index. John
Gallagher blijft verweesd achter met zijn stervende ongeborene en
als u het ons vraagt, is dat nog altijd niet helemaal goed
gekomen.
Misery Index schiet als een speer uit de startblokken. Een mini en
een paar splits, gevolgd door een eerste plaat bij Nuclear Blast in
2003, ‘Retalliate’. Verschillende tours geven deze auditieve
guerrilla mee gestalte en Misery Index krijgt faam als een
genadeloze politieke death/grind/punk-machine. Over het activisme
en depolitieke ideeën van Jason Netherton kan je al jaren lezen op
http://www.demockery.org, zijn politieke blog avant-la-lettre. Kort
samengevat haat Jason haat machtsmisbruikers van allerlei gezindte,
verdedigt hij krachtig de rechten van de verschoppelingen en de
ontriefden, en dat terwijl hij stiekem hoopt op een revolte vanhet
proletariaat.
De muziek op ‘Traitors’? In ieder geval geen geestige
kampvuurprotestsongs op banjo en bluesharp. Furie en agressie zijn
ook nu weer de marsorders. De plaatbegint met een voltreffer: het
instrumentale hardcorenummer ‘We Never Come in Peace’. Ideaal om de
moshpit op te warmen voor wat gaat komen. Het duootje van
‘Theocracy’ en ‘Partisans of Grief’ is heftige death/grind. Als een
betonnen hamer en sikkel van USSR-formaat vallen deze twee liedjes
over je heen met stalen riffs, blasts en solo’s. Wat opvalt, is dat
het geluid iets minder dens is dan op ‘Discordia’, dat iets te
verstikkend geproduceerd was. Op ‘Traitors’ krijgen de instrumenten
van producer Kurt Ballou (Converge) iets meer
ademruimte. Waarschijnlijk is het toch vooral de luisteraar die op
adem moet komen. Dat doet hij dan toch maar later, want het
titelnummer hakt er vervolgens ook stevig in. ‘Traitors’ bevat een
serieuze scheut thrash metal: polka beats en crew back-ups
inclusief. Aangestoken door de recente golf van nieuwe
thrashmetalbands? Het is in ieder geval fijn om een beetje
luchtigheid tussen het geweld te horen. ‘The Arbiter’ en ook
afsluiter ‘Black Sites’ zijn eveneens stuwende tracks, opgebouwd
met punky thrashriffs zoals we die reeds kennen uit de eighties of
als je jonger bent uit de nieuwste rage. In elk geval zeer geschikt
om te headbangen en je vuist te zwaaien, wat Jason trouwens
expliciet vraagt te doen. Na het laatste nummer is er veel kans dat
je terug met het eerste begint, net zolang tot er niets meer
rechtop staat in je huiskamer.
‘Ghosts of Catalonia’ en ‘Thrown into the Sun’ zijn meer
uitgesponnen nummers. Het eerste begint traag en bouwt op naar een
finale met een mooie solo. Het nummer behandelt het thema van de
Catalaanse anarchisten tijdens de in Europa te vaak vergeten
Spaanse burgeroorlog. Het tweede nummer is een traag en sinister
geval waaruit blijkt dat ook ruwe activisten sfeer kunnen scheppen.
Verwacht geen patchouli als begeleidend aroma, maar eerder iets als
de geur in de straten van Bagdad na een autobomexplosie: brandend
rubber en verschroeid vlees.
Misery Index zet op haar derde album keihard door met haar missie:
de wereldbevolking stormenderhand overtuigen van de hypocrisie van
haar leiders en de noodzaak om je leven zelf te controleren.Tot nu
toe 640 shows in 30 landen en verschillende kleinere releases op
hun eigen label (Anarchos) ondersteunen die boodschap nog
meer.
http//www.miseryindex.com
http://www.myspace.com/miseryindex
