Een eigen hoofdstuk zal Claude Perwez waarschijnlijk niet gegund zijn in Het Grote Belgische Rockboek, maar ons schandelijk stofvergarend exemplaar van deze coversplaat sterkt ons in de overtuiging dat hij toch zeker een dozijn uit de kluiten gewassen voetnoten mag verwachten.
Perwez, al enkele decennia beter bekend én berucht als Kloot Per W, is een echte original, een geopinieerde stoorzender pur sang die zich zelden in de mainstreamkijker speelt en zich altijd ergens lijkt op te houden in de Vlaamse rockmarge, een marge die hij zelf mee oprichtte. ’s Mans cv moet het niet hebben van alombekende heldendaden om mee uit te pakken (al vinden we die optredens met The Misters in het voorprogramma van AC/DC, Joe Jackson en The Undertones wel mooi staan), maar blinkt uit in gulzigheid: hij dook op als sessiemuzikant, solo-artiest, producer, was een naarstig wegbereider van de hometaping-scene en reeg het ene project aan het andere. Geen mens die er nog een lijn in kan zien, tenzij dan de onvoorwaardelijke liefde voor muziek Die ogenschijnlijke chaos is echter net de charme van zijn immense oeuvre.
Als er enkele constanten terug te vinden zijn in dertig jaar muziekmakerij, dan is het wel een voorkeur voor gitaargedomineerde platen, van wave tot punk en classic rock, en vroege electronische muziek. In de wereld van Dr. Kloot staan ze zij aan zij, wat ook meteen verklaart waarom kleppers als The Rolling Stones (“Mother’s Little Helper”, al eerder door de mangel gehaald door zijn Polyphonic Size), The Cure (“In Between Days”) en Kraftwerk (“The Model”) hier mogen verbroederen met obscure namen als White Noise en The Desperate Bicycles (zo vergeten dat zelfs de betrokkenen waarschijnlijk een joker inroepen). De voorkeur voor trendsettende bands die uitblonken in moeilijkdoenerij geeft hier natuurlijk vrij spel voor soms opmerkelijke versies. Pere Ubu’s “Final Solution” blijft trouw aan de oorspronkelijke spirit (en het valt op hoe Kloot zelfs klinkt als David Thomas) en “Strange” van Wire is toepasselijk hoekig en mechanisch, maar elders wordt er wat meer gepermitteerd: de drumcomputers zijn nog op hun plaats tijdens Pete Shelleys “Homosapien”, maar de brute verkrachting van “Boredom” (Buzzcocks) zal niet zo gewillig met de mantel der liefde bedekt worden.
Of deze “underground classics” allemaal die status verdienen hangt af van persoonlijke voorkeur. Het strekt Kloot alleszins tot eer dat hij een zo hoog mogelijke variatie in de plaat heeft weten te stoppen. Er valt geen speedmetal of Memphis soul te bespeuren, maar als het medium niet zo z’n beperkingen had, dan had het er ongetwijfeld ook ingezeten. Nu blijft het bij een diversiteit die zich laat kennen via Yellow Magic Orchestra (dat irritant-aanstekelijke synth-hitje “La Femme Chinoise” met Gaelle de Bruxelles op zang), Camper Van Beethoven (het onvermijdelijke goofy “Take The Skinheads Bowling”) en avant-priesteres Laurie Anderson (het in sommige kringen tot mijlpaal uitgeroepen “O Superman”). Undergound zijn ze wel, maar wat te denken van het in de vergetelheid terechtgekomen duo April Stevens en Nino Tempo (even groot in de vroege sixties), of “Here’s To You”, dat Joan Baez opnam voor een film over Sacco en Vanzetti? Gelukkig is de song aanstekelijk, al moesten we helaas ook even terugdenken aan Scott Fitgerald en Yvonne Keeley.
De grondige herwerkingen zijn niet altijd even geslaagd; ze zijn vaak het gevolg van Kloots dubbele houding tegenover de muziekgeschiedenis: enerzijds valt zijn intrigerende samenraapsel te bewonderen en leidt het tot (her-)ontdekkingen uit een enorm en zorgvuldig bewaakt archief. .Aanderzijds zorgt zijn nonchalance en slordigheid (inclusief verkeerd gespelde songtitels) voor enige irritatie. Bovenal getuigt History Of The World / Part One van een onvoorwaardelijke liefde voor popcultuur, zowel uit de hitlijsten als de marge, en een roekeloosheid die lak heeft aan voorspelbaar professionalisme, en dat volstaat om enkele bezwaren opzij te kunnen schuiven. Het zijn uiteindelijk toch figuren als Kloot die andere muziekmaniakken eraan kunnen herinneren waarom ze uiteindelijk verknocht zijn geraakt aan rockmuziek. Benieuwd wat Part Two in petto zal hebben.
