Type, 2008
Niks zo bevorderlijk voor de ontbolstering van latent talent als op
zwier gaan met een stel ervaren enthousiastelingen. Zo drijft Peter
Broderick al een tijdje in het kielzog van de sprookjesachtige
Deense vloot van Efterklang, maar de
21-jarige pianist/violist heeft de status van simpele matroos
ondertussen al achter zich gelaten. De naar Denemarken uitgeweken
Amerikaan laat niet alleen het escapisme een aanvang nemen in het
voorprogramma van Efterklang, daarnaast stuwt hij met zwierig en
elegant vioolwerk de dromerige trips van de Scandinaviërs naar nog
hogere regionen. Broderick ging dus allerminst kopje onder en ook
op zijn solodebuut ‘Float’ heeft de man geen reddingsbandjes
vandoen. Broderick parkeert zich met dit ingetogen album netjes
tussen Dustin O’Halloran en Max Richter en hoewel
de breekbaarheid barstjes in ’s mans composities trekt, dreigt de
schipbreuk nergens.
Dat Broderick zijn wagonnetje aan de tourtrein van Efterklang heeft
gehangen, mag blijken uit de sfeer van ‘Float’. De warme gloed van
deze elfjesachtige parade heeft de sound van Broderick namelijk ook
doen ontdooien. Waar Jóhann Jóhannsson
gevangen walvissen laat huilen onder het ijs, beperkt Broderick
zich niet tot glaciale melancholie. Tussen de dwarrelende
pianoklanken van ‘A Snowflake’ schemert bijvoorbeeld al de lente
onder de vorm van staccato strijkers. Ook in het innemende ‘A
Simple Reminder’ aait de piano van Broderick de wereld over de bol
met een even treffende als hoopvolle melodie.
De composities op ‘Float’ zijn allemaal gecentreerd rond de piano,
zijn favoriete instrument, maar Broderick irrigeert zijn
neo-klassieke staaltjes vernuft met een brede waaier aan
instrumenten zonder in een overdadige instrumentatie te vervallen.
De viool, elektronica, banjo, zingende zaag, gitaar en trompet: ze
komen allemaal terecht in zijn melodieënrivier waaruit hij nummers
bottelt als ‘Another Glacier’ en ‘Something Has Changed’,
composities waarin pianoklanken de krijtlijnen uitzetten die door
de genoemde instrumenten prachtig worden ingekleurd.
Hoewel de zon af en toe speels schittert in de wellende bronnetjes
van ‘Float’, drijft er soms ook een olievlek voorbij. Zo worden de
pianosequenties in ‘Stopping On The Broadway Bridge’ in tweeën
gescheurd door een dreigende drone waarmee Fennesz de ruimte tussen
de noten van Ryuichi Sakamoto ook deed uitpuilen van verstikkende
intensiteit. De invloed van deze Japanse minimalist is eveneens te
ontwaren in ‘Floating/Sinking. Net als op het zinnenprikkelende
Cendre zijn
enkele weloverwogen pianoklanken genoeg om de wereld in een
melancholisch grijszwart te tekenen en alle andere kleuren weg te
wissen met tintenkiller. Wanneer Broderick het instrumentarium
terugschroeft en de maten minder druk bevolkt, bloeien de filmische
kwaliteiten van zijn werk pas echt open. Onze gedachten gingen uit
naar een Deens havenstadje op een kille winteravond, maar tovert u
vooral andere beelden op uw netvlies.
Peter Broderick borduurt met ‘A Beginning’ een veelzeggend einde
aan zijn plaat. De naar de keel grijpende pianomelodie opent de
sluizen naar een meanderende delta van opties en mogelijkheden. Op
zijn MySpace
verkondigt hij nog vele reizen naar Zweden te willen ondernemen,
boeken te verslinden en filmscores op te nemen. Wij hopen vooral
dat de man nog bloedmooie vlotjes als deze plaat op de wereld mag
loslaten, zodat we niet worden verzwolgen door de stijgende
zeespiegel van de wansmaak. Er kunnen immers niet genoeg arkjes van
Noah in de cd-kast staan.
http://www.myspace.com/peterbroderick
