Tindersticks :: The Hungry Saw

In tussentijd gingen de zes hun eigen weg op. Vooral het werk van
frontman Stuart
Staples kwam ook onze kant uit, terwijl Dickon Hinchliffe zich
toelegde op filmsoundtracks, iets wat hij nog steeds doet.
Hinchliffe is namelijk geen onderdeel meer van Tindersticks en hij
is niet de enige, want in 2006 vertrokken met hem nog twee
basisleden. Het was het jaar dat Tindersticks haar succesvolle
tweede album integraal speelde in het kader van de Don’t Look
Back-concerten en besefte dat het verder ging als groep, maar dan
wel als trio. Begin 2007 begon de band aan ‘The Hungry Saw’ te
schrijven; eind 2007 was het album af, alles opgenomen in hun
nieuwe, zelfgebouwde studio in het Franse Limousin, waar Staples is
gaan wonen.

De handelsmerken van Tindersticks zijn ondanks de halvering van het
zestal intact gebleven, onder meer omdat beroep is gedaan op nieuwe
mensen. Als je één ding met de band associeert, dan is het wel de
erg herkenbare, warme bariton van Staples, die ook hier de
betrouwbare, wat harde bovenlaag vormt die Tindersticks uniek
maakt. Daarnaast zijn we verheugd vast te stellen dat de
arrangementen van strijkers en koperblazers het niveau van het
album erg positief beïnvloeden en heel wat songs voorzien van een
naar soundtracks neigende, vooroorlogse sfeer.

Het is een niet alledaagse tactiek, maar Tindersticks heeft een
aantal van haar sterkste songs helemaal op het einde van ‘The
Hungry Saw’ gegroepeerd. Afsluiter ‘The Turns We Took’ is alleszins
onze favoriete song en glijdt, mede door fantastische strijkers,
langzaam verder. Staples doet het even parlando, het refrein is
niet bijzonder speciaal maar blijft toch hangen en de opbouw van de
song zit perfect, inclusief een mini-climax in de laatste minuut.
Op ‘All the Love’ krijgen we de gastvocals van Stuarts vrouw
Suzanne. Het is een voorzichtige ballad, met een minimum aan
begeleiding, zodat haar opvallend mooie, hoge stem (waarom
gebruiken ze die niet meer?) fantastisch contrasteert met zijn
schurende, rauwe vocalen. In de tweede helft zorgt de introductie
van een stille cello voor een van de mooiste momenten van dit
album.

Twee sterkhouders op Tindersticks’ zevende studioalbum zijn
‘Yesterday Tomorrows’ en ‘The Hungry Saw’. Het eerste kreeg als
onderlaag de voortdurende orgel van David Boulter, geleidelijk
deels overgenomen door al even warme koperblazers met een trage
ska-achtige gitaar- en drumsbegeleiding. ‘The Hungry Saw’ is een
van de snellere songs die een relatief vrolijke sfeer combineert
met symbolisch lugubere lyrics over het zagen in het lichaam van
een ander. Tot het hart bereikt wordt, uiteraard.

“It’s not so serious after all”, herhaalt Staples in het
trage ‘Mother Dear’. Je zou het als een relativering van de pauze
en de voorbije problemen van Tindersticks kunnen interpreteren.
Niet-melodische gitaartonen laten toch een wrang gevoel achter.
‘Boobar’ heeft wat vreemde backing vocals maar ook een fantastische
versnelling in de tweede helft. Het meest opgewekte nummer is het
aardige ‘The Flicker of a Little Girl’ waarin het lijkt alsof
Tindersticks muziek voor een bende little girls aan het brengen is.
Aandoenlijk.

We zijn maar al te blij dat Tindersticks het juiste pad opnieuw
heeft gevonden en de pauze van vijf jaar de vruchtbare bodem bleek
voor een meer dan geslaagd album. ‘The Hungry Saw’ bezit niet de
grootsheid van Tindersticks’ eerste twee platen, maar komt aardig
in de buurt. Heren, welkom terug!

http://www.myspace.com/tindersticksofficial