Madonna :: Hard Candy

Voor het eerst keken we niet uit naar de nieuwe Madonna. Tot voor
kort stond ze steeds garant voor sterke staaltjes pop die haar
status als koningin van het genre steevast bevestigden. Het idee om
samen te werken met Timbaland en Pharrell Williams als
belangrijkste producers voor ‘Hard Candy’ leek ons echter al van in
den beginne niet de beste keuze: voor het eerst volgt
Madge de huidige trend van de commerciële sector in plaats
van er zelf een nieuwe te creëren. Hierdoor leek de dame waarop de
tijd geen vat heeft voor het eerst een zangeres van middelbare
leeftijd die aanknoping probeert te zoeken bij succesvolle
trientjes die half zo oud zijn – een stelling die alleen maar
bevestigd wordt door de angstaanjagende hoesfoto.

‘4 Minutes’ is zowat de meest teleurstellende lead single van haar
elf studioplaten: een theekransje van de Timbaland-fanclub waarbij
Nelly Furtado
of Nicole Scherzinger even goed achter de micro hadden kunnen
kruipen. Als albumtrack werkt dit duel met Justin Timberlake
beter, vooral aangezien het ingebed zit in de eerste helft van
‘Hard Candy’, een wervelende opeenvolging van aanstekelijke
popdeuntjes die terugkoppelen naar vroegere fasen van ’s vrouws
oeuvre. Pharrell Williams is in goeden doen op ‘Candy Shop’, dat de
plaat opent met stomende synths overgoten met seksueel innuendo. De
afwisseling van hoge vocals en lage spreektoon in de bridge doet
denken aan ‘Erotica’; de temperatuur bereikt een maximum wanneer
Madge middenin “My sugar is raw, sticky and sweet” declameert. De
dromerige poptronica van ‘I Deserve It’ keert terug voor ‘Miles
Away’, een semi-uitblaasmoment tussen het dansgeweld in. Het
zwierige ‘Give It 2 Me’ katapulteert Madonna zelfs helemaal terug
naar de eighties en had gerust op haar debuutplaat een plaatsje
kunnen bemachtigen.

Pharrell regeert over de eerste helft van het album en kan zelfs
magerder beestjes een peppil geven: ‘She’s Not Me’ wordt alsnog
interessant dankzij de introductie van temposwitches, discofluitjes
en funky gitaren. Zelfs ‘Heartbeat’ herpakt zich na een intro die
Leopold 3 in herinnering brengt met een refrein dat meteen blijft
hangen. Plots gaat hij echter zwaar in de fout bij ‘Incredible’,
een van de saaiste nummers die uit de Madonna-stal losgelaten
werden, dat ondanks een in se interessante volta (denk aan de
remixes die Headcleaner leverde voor enkele van de ‘American
Life’-songs) na twee slopende beginminuten al finaal verloren
is.

Van daaruit begeven we ons in de richting van een onevenwichtige
tweede plaathelft die hits and misses naast elkaar klasseert. ‘Beat
Goes On’ maakte een catchy trip in rollerblade-disco, hoewel de
Kanye West-rap eerder als een anachronisme dan als een verrijking
aanvoelt. Ook het bijna overal verguisde ‘Spanish Lesson’ kan ons
nog bekoren: een absolute draak op het vlak van lyrics, maar de
melodie (‘La Isla Bonita’ meets ‘Love Makes The World Go Round’) is
verrukkelijk voor de liefhebber van campy pop.

Tussenin probeert het slappe ‘Dance 2night’ vruchteloos vuur te
vatten en levert het het ultieme bewijs dat er eigenlijk geen
krachtige aantrekking tussen Justin en Madge heerst. ‘Voices’
probeert een donkerder einde aan de plaat te breien maar vindt
hierdoor geen aansluiting bij de stijl van het project. Dan had
‘Devil Wouldn’t Recognize You’ een betere afsluiter geweest: een
smakelijke midtempo song van Timbaland en Timberlake die echter
teveel ‘What Goes Around (Comes Around)’ en ‘Cry Me A River’ in
zich draagt en dus uiteindelijk niet als een Madonna-song
aanvoelt.

Al bij al is ‘Hard Candy’ niet de natuurramp geworden die we
verwachtten: ondanks de overduidelijke aanwezigheid van Timbaland
en Pharrell is dit album op enkele uitzonderingen na toch nog een
Madonna-plaat geworden. Vooral Williams voelt de queen of pop zeer
goed aan, wat voor vuurwerk kan zorgen. De terugkeer naar de
onbezorgde klank uit haar beginjaren is een aardigheid, maar gaat
spijtig genoeg hand in hand met de constatering dat het scherpe
randje van haar latere releases verdwenen is. ‘Confessions On A
Dancefloor’ gooide al kwistig met de nostaligische kitsch; de tijd
is nu gekomen voor een nieuwe herbronning à la ‘Ray Of
Light’.

6
Release:
2008
Warner

verwant

Madonna :: Madame X

Net wanneer ze samen met Cher het erfgoed van...

Madonna :: Ray Of Light

Op 20 februari 1998 onderging Madonna haar radicaalste heruitvinding....

BEST OF: Madonna

Geef toe: meestal zijn ze het geld niet waard,...

Madonna :: Rebel Heart

De voormalige koningin van de pop valt niet alleen...

Madonna :: 8 juli 2012, Ziggo Dome

De zwakste lead single uit haar carrière, een vlakke...

aanraders

Bolis Pupul :: Letter To Yu

Bolis Pupul is al lang niet meer ‘de zoon...

Porcelain id :: Bibi:1

Ook wij moeten er soms aan herinnerd worden dat...

Hurray For The Riff Raff :: The Past Is Still Alive

Alynda Segarra. Bound for Glory. Was Small Town Heroes in...

Daniel Boeckner :: Boeckner!

Als kind is Dan Boeckner zeker niet in een...

Coeur :: SHOW

Meer pompende beats. Meer duizelingwekkend Frans. Meer pure, feestelijke...

recent

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

Â¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in