Mocht u het nog niet weten: lo-fi is weer in. Net als No Age, is Times New Viking tegenwoordig bon ton bij het hippe volkje. En je kan hen geen ongelijk geven: hun derde, Rip It Off, is niets meer of minder dan een ferme trap in het kruis.
16 nummers op een goed half uur, het concept is volledig terug. En blij toe: in tijden van langdradig indiegeneuzel is het noisy geweld van het trio Times New Viking zowel een verademing als een aangename flashback naar tijden waarin punkbands nog de lakens uitdeelden, en een mens gewoon nog loos ging op de muziek in plaats van zijn eigen cool ermee te willen bevestigen. Maar nog meer is de zelfgemaakte vergelijking met Guided By Voices, hoe ongeloofwaardig ze aanvankelijk klinkt, volledig van toepassing. Rip It Off mag dan wel niet Bee Thousand zijn, beide herbergen ze ijzersterke, ultrakorte liedjes met geweldige melodieën die bedolven worden onder het geruis en gerammel dat deel is van dit soort platen die ontstaan in een vochtige garage in plaats van in een hoogtechnologische studio waarin elk foutje verborgen en elk restje ziel er zo uitgeperst wordt. Die stekelige charme maakt van deze plaat een echte hoogvlieger. Want dat is Rip It Off wel degelijk; men moet al potdoof zijn om onder het lawaai de triomfantelijk rammelende popdeuntjes niet op te merken.
“1, 2, 3, 4”, en daar wordt meteen afgetrapt met het geweldige “Teen Drama”, dat iets trager is dan de rest van de plaat, maar daarom bijlange het onderspit nog niet delft. De volumemeter gaat al meermaals in het rood, de noise deelt rake klappen uit, hoofden gaan wild op en neer, en dat zal nog een half uur duren. Het meer upbeat “My Head” is met zijn melodieën dan weer stekelig snoepgoed, terwijl het venijnige en ultrakorte “Rip Allegory” pisnijdig keet schopt. Nummerlengtes verraden of het tempo hoog dan wel door de geluidsmuur zal gaan. De nummers overschrijden zelden de heilige 2:30 minutengrens, maar die ene keer dat er zelfs naar de vier minuten (awoe!) gegaan wordt, is het zelfs hoogst welkom. Wat zou de geweldige dreun van “Relevant: Now” immers zonder haar lange aanloop zijn?
De groep blijft echter op zijn best als de verrassend aanstekelijke riffs in sneltempo afgevuurd worden op de luisteraar. Zie daarvoor het catchy “The Apt.”, het in lawaai verdronken rockertje “Off The Wall” of de geweldige afsluiter “Post Teen Drama”, met een heerlijk schreeuwende Beth Murphy, ergens in de mix weggemoffeld. En wat te denken van het huppelende popdeuntje “Drop-Out” of de instrumentale intentieverklaring “Times New Viking Vs. Yo La Tengo”? En ach, “Early 80's” en “Another Day” steken er wat minder uit dan de rest, maar dat deert helemaal niet: we hadden ze in alle rotvaart eerst zelfs gewoon niet opgemerkt.
Balans na ettelijke luisterbeurten: een hoop blikschade, een heel klein beetje tinnitus en een hoop kwade blikken van enkele buren. Niet dat we er iets om geven: Rip It Off is een glorieus half uurtje waarbij een teenage riot haast een noodzaak wordt. Zelden was punkrock zo zaligmakend.
