The Last Shadow Puppets is de nostalgische speeltuin van Alex Turner (Arctic Monkeys) en Miles Kane (The Rascals). De zoveelste plaat ondertussen die teruggrijpt naar de songs, sound en arrangementen van de jaren zestig, toen plechtstatige geluidsgordijnen werden opgetrokken waarachter toentertijd voor iedereen een gouden toekomst leek te glooien. Maar The Age Of The Understatement is zóveel meer.
Het aantal verbale standbeelden dat ondertussen voor Alex Turner opgericht is in recensies en op muziekfora allerhande, is niet meer bij te houden en — we moeten eerlijk zijn — soms wat op het groteske af. Maar: wij willen er naar aanleiding van dit album alsnog eentje aan toevoegen. De voornaamste plaat die dit duo (het hadden broers kunnen zijn) goesting deed krijgen, was het (inderdaad gewéldige) Scott Walker Sings Jacques Brel. Dat is er aan te horen: deze plaat klinkt al even rijk en groots, en demonstreert een welgemeende fascinatie en feeling voor de georkestreerde popsongs van veertig tot vijftig jaar geleden. Toch vervallen ze geen seconde in ongeïnspireerd kopiëren en klinkt het nooit te zwaar, over the top of als een in herhaling vallend trucje.
Dat is vooreerst te danken aan twaalf waarlijk fantastische songs die ook zonder grandeur en gewoon akoestisch al bewezen hebben vaste stamgasten in je hoofd te worden (check de filmpjes op YouTube maar eens). En vooral ook aan Owen Pallett, die eerder al strijkersarrangementen voor Arcade Fire en Beirut heeft geschreven, maar hier qua composities pas echt aan zijn chef-d’oeuvre toe is. Hij laat strijkers en blazers de elegantste vrijpartijen met de songs uitvoeren, die zo tezamen de ene na de andere climax bereiken.
Zoals in het fabuleuze, dartele "Standing Next To Me", waarin alles van deze plaat perfect samenvalt: die meeslepende, geniale melodie, de tekst waarin liefdesbespiegelingen neerdruppelen, de ongelooflijk rake en heerlijk getimede samenzang, opgesmukt met violen die als eb en vloed over dat alles vloeien. Het hoogtepunt van deze The Age Of …, dat per luisterbeurt dieper op je inbeukt als hamer en beitel op een blok marmer.
"The Age Of The Understatement" zelf komt aan gegaloppeerd als stukjes uit "Knights Of Cydonia" van Muse, maar beide zijn voorts op alle fronten onvergelijkbaar. Het wordt/is de single van deze lente, punt. "Separate And Ever Deadly" en vooral "I Don’t Like You Anymore" lijken door dit duo geadopteerde weeskindjes die uit het repetitiekot van Arctic Monkeys gezet waren, maar er in hun nieuwe thuis sterker dan verwacht uitkomen.
Compositorisch bereiken Turner en Kane nog meermaals dezelfde perfectie als in "Standing Next To Me": vooral "Black Plant" is een straf opgebouwd juweel dat per strofe en refrein briljanter wordt geslepen. "Only The Truth" is hitsig en weerbarstig tot verrassend dreigende strijkers en blazers orde op zaken komen stellen. Bewijzen in overvloed dus dat Turner en Kane vanuit hun sterkte en eigenheid vertrekken, in plaats van zomaar herhalings- en stijloefeningen op platen van weleer te maken. Dat maakt het verschil.
Maar het kan ook rustiger, zoals in het tijdloze, ietwat dromerige "My Mistakes Were Made For You" waarin Pallett (weer hij) het nummer aan het einde boven zichzelf doet uitstijgen. "Meeting Place" zie je zo gebracht worden op een school prom uit die tijd, terwijl een paar jongens aan de bar het zitten mee te lippen, kijkend naar het meisje waarmee zij op dat nummer hadden willen dansen in plaats van die gladde nitwit die haar binnenkort toch vergeten zal zijn. En ten slotte mag het wiegende "The Time Has Come Again" je als een neerdwarrelend blaadje uit een boom weer in het hier en nu zetten.
De uitroep "Plaat van het Jaar" is een al even natgeregende lege doos als de term "progressief" uit de mond van Bettina Geysen en die hele meute VlaamsProgressieven, maar dit is van zo’n geniale, gracieuze, tijdloze, rotaanstekelijke schoonheid zonder weerga dat we dat dit jaar niet gemakkelijk overtroffen zullen zien worden. Turner en Kane beweren dat dit meer is dan een zijproject, en dat er sowieso een tweede plaat volgt. We kijken er nu al naar uit, en qua understatement kan ook dát tellen.
