La double vie de Thurston: Sonic Youth even buiten beschouwing gelaten, maakt Thurston Moore immers zowel mooie popsongs, als het gehoor zwaar op de proef stellende noise. Na de toegankelijke plaat afgelopen herfst, voor de diehardfans deze lente een brok muzikale waanzin.
Vorig jaar verscheen met Trees Outside The Academy de tweede soloplaat van Thurston Moore, al moet dat eigenlijk zijn: tweede gewone plaat. Want net zoals zijn bandje Sonic Youth, dat met de SYR-serie — waarvan dit jaar nog twee nieuwe delen verschijnen — het onconventionele ei kwijt kan, zo heeft ook Thurston Moore een minder reguliere kant. En die komt ten volle tot uiting op Sensitive/Lethal.
Moet het nog gezegd? Deze nieuwe plaat is in niets te vergelijken met Trees Outside The Academy. Op Sensitive/Lethal trekt Thurston Moore immers voluit de noise-kaart. Weg zijn de songs, de vocalen, de houvast. In de plaats krijgen we een berg elektronica en zowel akoestische als elektrische gitaren waarmee op zulke wijze aan de slag gegaan wordt dat alles wat tevoren als vaststaande feiten over muziek beschouwd werd, op losse schroeven wordt gezet.
Muziek onderscheidt zich immers pas van geluid — of: ruis — wanneer het als dusdanig door de luisteraar (h)erkend en aanvaard wordt. Of Sensitive/Lethal muziek is, hangt dus goeddeels van de luisteraar af. Geen makkelijke keuze, maar de aard van de klanken helpt de luisteraar een eind op weg: wat je hoort, is immers afkomstig uit gitaren, of beter: versterkers. Golven feedback stromen namelijk uit "Sensitive", het eerste luik van deze plaat en daarmee lijkt het stuk tegelijk hetzelfde én het tegenovergestelde te willen doen als John Cage met "4’33"", een nummer bestaande uit vier minuten drieëndertig stilte. De onderliggende gedachte is dat het omgevingsgeluid het nummer vormt. "Sensitive" lijkt van hetzelfde te vertrekken: wat toevallig de afstand is tussen gitaar en versterker bepaalt de inhoud van het nummer.
Al klinkt dat natuurlijk allemaal mooi in een recensie, maar wanneer — na de kleine overgang genaamd "Lonesome" — met "Lethal" het tweede intense blok van de plaat echoënd door de luidsprekers tolt, kan de vraag opduiken in hoeverre een plaat als deze niet een vorm van masochisme is. Hoewel het voor een muzikant best bevredigend kan zijn lichamelijk helemaal in muziek op te gaan door klanken als "Lethal" voort te brengen — en dit tot op zeker hoogte ook voor de luisteraar kan gelden, kunnen er evengoed vragen gesteld worden bij de cultus die vaak rond dergelijke platen hangt.
Want ook al is Thruston Moore een muzikaal genie, het lijkt bijna onvoorstelbaar dat iemand Sensitive/Lethal, of wat dat betreft Sonic Youth’s Silver Sessions, gaat grijs draaien om vervolgens met een uitgestreken gezicht te verkondigen dat dit de plaat van het jaar is. Interessantdoenerij is immers vaak de enige waarheid achter zo’n uitspraak. En ook al is deze plaat vanuit avant-gardestandpunt misschien best interessant, dat neemt niet weg dat het gefluit ergens halverwege "Lethal" ronduit pijnlijk is.
Boeiend als stijloefening, dat wel. En bovendien een interessante blik in de klanken achter de muziek die Thurston Moore maakt. Maar desondanks hebben we de noise van deze man toch nog het liefst wanneer er een minimum aan song rond geweven zit, zoals in "The Diamond Sea".
