Phaedra Hoste die middels een schabouwelijk televisieprogramma op zoek gaat naar haar persoonlijke Franske. Tom Boonen die zich ontpopt tot een doortrapte cocaïnedealer. Model-muzikante Carla Bruni die zich in de echt verbindt met de Franse president Sarkozy. Het is maar een kleine greep uit de resem bruuske carrièrewendingen die de laatste tijd heel wat stof doen opwaaien. Voeg daar ook maar Falling Off The Lavender Bridge aan toe, het solodebuut van Devonte Hynes.
"Devonte wie?" zien we u denken. Devonte Dev Hynes is de voormalige frontman van Test Icicles, het hypernerveuze elektropunkfunkmetalcombo dat goed twee jaar geleden even in het oog van de nimmer aflatende hypestorm belandde, maar na een plaat (For Screening Purposes Only) al ter ziele ging — u herinnert zich misschien de wild in het rond stuiterende hit "Circle Square Triangle".
Nu heeft Hynes, onder het welluidende pseudoniem Lightspeed Champion, een eerste soloplaat uit en staat hij plots weer midden in de spotlights. Falling Off The Lavender Bridge ontvangt haast overal, vooral aan de overkant van het Kanaal, zeer lovende kritieken en Lightspeed Champion belandde prompt op de cover van het terminaal hippe magazine NME. Het versierde zelfs een stekje in de hilarische BBC-muziekquiz "Never Mind The Buzzcocks".
Maar wie een alles omverblazende plaat à la For Screening Purposes Only verwacht, komt bij het beluisteren van Falling Off The Lavender Bridge (korte albumtitels zijn niet aan Dev Hynes besteed) zwaar bedrogen uit. Want voor de opnames van zijn solodebuut wierp Hynes zijn electric guitar over de haag en schafte hij zich een pedal steel guitar aan. Alsof dat qua statement nog niet voldoende kon tellen, voegde hij ook een klarinet (een klarinet!), strijkers (strijkers!), een hobo (een hobo?) en een cello (een cello!!) aan het instrumentarium toe. De plaat werd bovendien geproducet door Mike Mogis, bekend van het Saddle Creek-label en van zijn werk met Bright Eyes. Van een stijlbreuk gesproken.
Resultaat: Falling Off … staat vol ingetogen popliedjes, elk voorzien van een flinke injectie melancholie. Ongevaarlijke americana, met centraal Hynes’(geboren in Texas, opgegroeid in Edinburgh) klaaglijke stem, die het best tot haar recht komt als Emmy The Great (geboren in Hong Kong, opgegroeid in Londen) er de hare omheen vlijt. Absoluut hoogtepunt van de plaat is dan ook het bloedmooie "Tell Me What It’s Worth", een song waar The Magic Numbers ongetwijfeld stikjaloers op zijn.
Maar ook zonder de hemelse Emmy op de voorgrond weet Lightspeed Champion aanvankelijk te bekoren: "Galaxy Of The Lost" is een song zoals The Coral er al enkele platen lang een probeert te maken. Het frivole "Midnight Surprise" waaiert dan weer op gracieuze wijze open. Probleem: de song klokt af rond de tien minuten, minstens vier te veel.
Daarna lijkt de zelfverklaarde kampioen zijn beste kruit te hebben verschoten, want enkel de aanstekelijke hit "Everyone I Know Is Listening To Crunk" kan onze fel afzwakkende aandacht nog even vatten. De overige songs zijn onderling net iets te inwisselbaar om te blijven boeien. Het is vruchteloos wachten tot Hynes het konijn waarmee hij op de hoesfoto poseert uit zijn hoed tovert. Songs als "Salty Water", "Dry Lips" en "No Surprise (For Wendela) / Midnight Surprise" (zelfs de titels getuigen van een afkalvende inspiratie) variëren van "worden we koud noch warm van" tot "ronduit saai".
Falling Of The Lavender Bridgeschiet zeer aardig uit de startblokken, maar Lightspeed Champion weet dat niveau helaas maar een halve plaat vol te houden. Desalniettemin ontdoet Hynes zich op zijn solodebuut met — we wikken onze woorden — wisselend succes van zijn Test Icicles-verleden, al blijven we het gevoel hebben dat er meer in deze songsmid zit. Op naar een tweede, meer gevarieerde soloplaat dan maar?
Lightspeed Champion speelt op 23 maart in de AB.
