Dat punkicoon Jay Reatard met platen als Blood Visions en Destruction Units Death To The Old Flesh plots vrij toegankelijke pop begon te maken, moest vroeg of laat wel eens tot een tegenreactie leiden. Met Terror Visions’ World Of Shit is het zover: Reatard laat zich eindelijk nog eens tot ongerepte punk verleiden.
Waar is de tijd dat punk synoniem stond met slecht gestemde gitaren? Vandaag is die stelling in ieder geval even voorbijgestreefd als het idee dat de opwarming van de aarde een illusie is. Dat het met elektronica gevulde Terror Visions op één lijn kan staan met ’s mans punkgroep Reatards, mag bijgevolg niemand verbazen. Uiteindelijk klinkt Terror Visions met zijn huilende synthesizers immers net zo hard en compromisloos.
Met "Blood Is Sweet But Semen Is Sweeter" maakt Reatard in ieder geval een opvallende entree: in het nummer bezingt hij dat hij bloed wel lekker vindt, maar dat mannelijk zaad toch nog net iets beter is. In het nummer zingt hij bovendien in zijn typisch blaffende stijl waarbij hij klinkt alsof er net zwavelzuur over zijn kruis gegoten werd. Dat het nummer naadloos overgaat in het liedje "Today I Abused My Love", bevestigt dat wij er met onze fantasierijke inschattingen niet ver naast zitten.
Welke boodschap hij met titelsong "World Of Shit" wil overbrengen is minder duidelijk, maar veel maakt dat niet uit. Of het nu een liedje met een postapocalyptische boodschap is of een smeekbede tot de mensheid om tijdens de geslachtsgemeenschap meerdere soorten lichaamsvochten met elkaar uit te wisselen: op een tout court foute plaat als World Of Shit mist het nummer in beide gevallen zijn doel niet.
En fout is World Of Shit wel degelijk: op de achterflap van het plaatje prijkt de reflectie van een blote kont in een spiegelscherf, terwijl er een beetje cocaïne bovenop ligt. De foto vloekt in elk geval niet met titels als "Your Blood My Hands (Our Violence)", "Taste It (Face)" en "Oh How The Little Boys Blood Looks Good On Your Face". Daarin klinkt Reatard af en toe alsof hij simultaan huilt en krijst. Lyrics als "Spread your legs and let me in" zijn in dergelijke nummers geen uitzondering. Ons zou het bijgevolg niet verwonderen als de FBI op een goede dag bij Reatard aan de deur zou staan, op zoek naar vermiste kinderen.
Dat Reatard zo ver durft te gaan, is echter een zegen voor zijn muziek. Meedogenloos sloopt hij er niet te overschrijden grenzen mee en geeft zo het publiek een beetje het gevoel mee ramptoerist te zijn. Het zorgt er in ieder geval voor dat zijn postapocalyptische pop hier meer metalallures krijgt dan in zijn andere projecten. Het enige wat hier nog ontbreekt, is een podium waarop Reatard met een afgehakte varkenskop in zijn handen een fout indianendansje kan doen.
Dat Terror Visions voldoende eigen karakter in huis heeft om in Reatards waanzinnige imperium een eigen plaats op te eisen, lijdt bijgevolg geen twijfel. Of u dat plaatsje wilt bezoeken, is echter een andere vraag. Reatard gaat met Terror Visions immers redelijk ver en voor wie van Blood Visions reeds van zijn melk was, is het bijgevolg misschien beter om bovengronds te blijven en Reatards vochtige kerkers te mijden.
