Vier jaar nadat we wekenlang ‘Slow’ niet van onze mentale
radiozender konden smijten, heeft Kylie ons weer volledig ingepakt
met ‘2 Hearts’, een sexy staaltje cabaret met een toefje glamrock.
De hieraan gekoppelde plaat ‘X’ verlaat deze denkpiste en gaat
explicieter richting kitsch. Daarbij is de camp van Scissor Sisters
– Jake Shears en Babydaddy produceerden even geleden ‘I Believe In
You’ en werden daarna lange tijd als medewerkers voor het tiende
album getipt – niet de juiste indicator, maar wel Minogue’s
popcapriolen in de eighties: de heropfrissing van de roots van deze
minidiva als perfect antidotum tegen de donkere dagen die aan deze
opnamesessie voorafgingen.
Nadat de single gepasseerd is, begint dus een geheel andere plaat
vol zeemzoeterige synths, waarvan enkele exemplaren zich meteen van
de rest onderscheiden. ‘Like A Drug’ bewerkt de krassende beats van
een ‘Fade To Grey’-sample tot stomende bubblegum en zou zonder
twijfel als een vuurpijl naar de top van de charts schieten. Op
‘Sensitized’ laten de hoge nootjes je wegzweven en worden de
grondakkoorden die Bardot en Gainsbourg voor ‘Bonnie et Clyde’
gebruikten van een anderssoortige sensualiteit voorzien. Andere
earcatchers zijn de Bloodshy & Avant-samenwerkingen. Waar we
dit duo Britney op haar laatste plaat boven water hoorden trekken,
kunnen ze zich met dit duimhoge icoon van Down Under duidelijk veel
beter uitleven. De vederlichte vocoderelectro van ‘Speakerphone’
gooit je op eender welk uur van de dag enkele zonnestralen in het
gezicht. Hun tweede rendez-vous, ‘Nu-di-ty’, ontaardt dan weer in
clubby chaos: cartooneske retrodance die in de apotheose richting
Missy Elliot-waanzin knipoogt. Noem dit gerust Kylie’s pendant van
Madonna’s ‘Music’ en op ‘2 Hearts’ na meteen de meest inventieve
track van ‘X’.
Inventiviteit is voor de rest ver zoek, maar ook al heb je
soortgelijke songs al duizendmaal gehoord, toch slaagt la Minogue
erin om ze met een scheutje schattige naïviteit nog dat tikkeltje
aanstekelijker te laten klinken. ‘Stars’ is in wezen niets meer dan
een Eurosongmelodietje waarvan je met tegenzin moet toegeven dat je
het nog best kan smaken, maar krijgt dat heerlijk foute kantje dat
ook ‘Light Years’ zo genietbaar maakte. Wie er nog niet van
overtuigd is dat Kylie als geen ander camp aanvaardbaar maakt, kan
ook ‘The One’ en ‘In My Arms’ als bewijsmateriaal gebruiken. Een
kleine waarschuwing wel: op de nuchtere maag kunnen deze songs
hersenspinsels uitlokken waarin paarsgekleurde pluimen een centrale
rol spelen. De cruciale factor om een dergelijke song te doen
slagen blijft natuurlijk: als je fout gaat, moet je dat goed doen.
Wanneer een track niet kopje onder durft te gaan in het glitterbad,
dan weigert de formule dienst, zoals een te minimalistisch ‘Heart
Beat Rock’ en het inspiratieloze ‘Cosmic’ duidelijk maken.
Dergelijke dipjes remmen de vaart even af en de dodelijk saaie r
‘n’ b-quatsch ‘All I See’ legt deze zelfs enkele minuten lang
volledig stil.
Dat de sugar rush daardoor niet ononderbroken kan blijven
duren, speelt allerminst in het voordeel van ‘X’. In de dipjes komt
namelijk de vaststelling hoe licht en luchtig dit allemaal wel
klinkt en kan je niet anders dan besluiten dat een groot deel van
deze plaat de duimen moet leggen voor wat de vier voorgangers in de
aanbieding hadden. Niettemin blijft Kylie een redmiddel tegen de
verzuring en staat op ‘X’ nog genoeg materiaal om menige dansvloer
of kuispartij in vuur en vlam mee te zetten.
Kylie staat op 7 mei in het Sportpaleis.
