Muziek verzacht, volgens de aloude volkswijsheid, de zeden. Evengoed kan het de gemoederen verhitten of het gemoed aantasten. The Dust Dive maakt van z’n tweede plaat zo’n intense trip die je niet onberoerd laat.
Zelf omschrijven de heren en dame van The Dust Dive de vruchten van hun creativiteit als experimentele kampvuurmuziek. Je zou voor minder als je, zoals organist Ken Switzer, het grootste deel van je kinderjaren in de bossen van Massachusetts doorgebracht hebt. Anders is het gesteld met Laura Ortman, deze jongedame componeert al eens een soundtrack en heeft met National Brad nog een bandje om zich mee bezig te houden. Bryan Zimmerman is naast frontman van The Dust Dive tevens een niet onaardige fotograaf en grafisch ontwerper.
Vandaar dat The Dust Dive geregeld omschreven wordt als de beeld- en geluidextensie bij wat Zimmerman doet. Als dat klopt, wordt het tijd dat er dringend een overzichtstentoonstelling rond de man georganiseerd wordt, want wat op Claws Of Light te horen valt, grijpt — sluipenderwijs — naar de keel en getuigt van een verstilde schoonheid die tot fluisteren noopt omdat spreken ongepast zou zijn.
De met behulp van Patrick McCarthy en Jason Loewenstein (jep, die van Sebadoh) in elkaar gedraaide opvolger van debuut Asleep Or Away Walk bevindt zich qua sfeer in een parallelle wereld, waar het hectische van dit exemplaar niet doordringt. Dat resulteert in een set liedjes die enkele jaren geleden met de modeterm ‘onthaasten’ bedacht zouden zijn, maar nu vooral volstaan met ‘verstild’ en ‘ingetogen’ als omschrijving.
Het begint nochtans behoorlijk up-tempo met “Babyface In A Pickup Truck”, maar het droeve orgel op de achtergrond verraadt nog voor de plaat een minuut ver is, dat er onheil op komst is. Vanaf “Sereen Light Flu” begint daadwerkelijk de afdaling naar sacraal gebied. De drums worden voor nagenoeg de rest van het album aan de kant geschoven en het tempo wordt teruggebracht tot een niveau waarvan vermoed kan worden dat het dichter het nulpunt nadert dan ooit tevoren.
Op die manier komen parels als “Cut The Day With A Steak Knife” langzaam aangedreven, als waren ze boomstammen op een nauwelijks ontdooide rivier diep in Alaska, willoos voortdrijvend tussen besneeuwde oevers waar hun laatste fier rechtopstaande soortgenoten staan. Door zijn ingehouden karakter roept The Dust Dive haast automatisch filmassociaties op en wordt Claws Of Light de soundtrack bij het uiteenvallen van iets zeer vertrouwds.
Met “Postcards Of Real Worlds” bereikt de beklemming een hoogtepunt en dienen de dekentjes bovengehaald te worden om met een gezonde lichaamstemperatuur het einde van de plaat te halen. Wat The Dust Dive doet, is niet groots of wereldschokkends, maar op een lofi-manier The Notwist en Radical Face hersmelten tot een kippenvelplaat is op z’n minst een prestatie. Keerzijde is dan weer dat Claws Of Light een album is waar je in de juiste stemming voor moet zijn. Wie met een tekort aan zonlicht of een algehele wintermalaise kampt, laat dit album best voor wat het is, kwestie van levend en wel de lente te halen.
