Slechts een kleine twee jaar nadat het Nederlandse label Eat This het debuut van het Brusselse Loden uitbracht, krijgt het album al een rerelease bij het grotere (en internationalere) broertje Mush. Maar was dat ook nodig? De initiële reactie zal "neen" zijn, want zo interessant klinkt Valeen Hope op het eerste gehoor echt niet. Maar de plaat vraagt tijd.
Jolan Koks, Belg van geboorte maar student in Nederland, is al even in de weer met elektronische muziek en laat op zijn debuut duidelijk de jaren negentig en de eeuwwisseling doorschemeren. Naast de nodige electroklanken (onder andere Boards Of Canada en de eerste Warp-releases worden her en der als vergelijking en invloed van stal gehaald), vallen er ook ambientinvloeden binnen het geheel te ontwaren.
Valeen Hope is een weinig voor de hand liggende electroplaat, omdat het album duidelijk tot een ander tijdperk behoort maar tezelfdertijd toch geen hommage aan de pioniers van weleer is. De nummers zijn te recent om nu al onder het mom van tijdloze klanken te opereren, maar zijn ook te oud om als een verderzetting of nuancering van de huidige exploten van het genre beschouwd te worden.
Tot op zekere hoogte klinkt Valeen Hope dan ook gedateerd en lijkt de plaat bedoeld voor een specifiek publiek dat graag mijmert over hoe nieuw en verfrissend electro en ambient toen nog klonk. Maar dat zijn slechts nutteloze overpeinzingen die als sneeuw voor de zon verdwijnen bij een volgende luisterbeurt.
Zo heeft de titeltrack een ontroerende schoonheid in zich die de luisteraar meetroont naar vredige oorden, en laat "Our Exploding Lives" een knappe implosie/explosie horen die een ingetogen stilte koppelt aan een uitbarstende razernij. Hier komen gevoelens naar boven die al lang begraven behoorden te zijn.
De gitaren die aan bod komen in "Vlugt (And More For You)" klinken aanvankelijk wat ridicuul, maar maken na een paar luisterbeurten duidelijk dat ze wel degelijk hun plaats hebben naast de repetitieve synths en droge drumsounds. Het is geen hippe retro, maar het werkt wel, niet in de laatste plaats omdat Loden weet hoe een goede song in elkaar zit. Zo ook "Komop" dat met oriëntalisme flirt en er zelfs mee weg geraakt. Het mag in het begin dan wat wringen, uiteindelijk werkt het wel.
In de andere nummers is datzelfde weifelende gevoel al even prominent aanwezig. "Sugar Tea" bevat opgefokte beats die alleen nog uit aftandse drumcomputers te halen zijn, terwijl "Tenofour" en "KNKK" de soort ambient recycleert die jaren geleden tijdens de zaterdagnachten van MTV grote sier maakte. Songs als "A Star On Your Shoulder", "Ideal Skies" en "So This Is Reality", om er maar een paar te noemen, roemen evenzeer de electro uit die periode.
Ten tijde van zijn eerste release klonk Valeen Hope ongetwijfeld al even gedateerd en misplaatst als nu. Dat de plaat desondanks werkt en charmeert, zegt evenveel over het kunnen van Loden als over de muziekstijl zelf. Af en toe mag het allemaal wat eenvoudiger en rustiger. Soms is wat meanderende ambient op de achtergrond alles wat een mens verlangt.