Pias, 2007
Gabriel Rios, de man die in 2004 met zijn debuutalbum ‘Ghostboy’
een zwoele Puerto Ricaanse wind door het Belgische
muzieklandschap liet waaien, laat weer van zich horen. Na Angelhead,waarmee hij
zich profileerde als meer dan slechts een ‘handsome latinozanger’,
is er nu ‘Morehead’, een zevendelig allegaartje van covers,
alternatieve versies en B-sides. De plaat is eigenlijk een bonus-cd
die op 8 december zal verschijnen in een limited edition, maar
vorige week exclusief bij het weekblad Knack werd toegevoegd. “Een
Bettenske doen”, heet zoiets dezer dagen…
De plaat start meteen ijzersterk met een aparte cover van Jimi
Hendrix’ ‘Voodoo Chile’. Een bluesversie van een rockklassieker
door een latinosongwriter, intrigerend is dus wel het minste wat je
kan zeggen. Waar het originele nummer nog bulkt van de gierende
gitaarsolo’s en de befaamde ‘wah-wah’s’, is Rios’ versie erg intiem
en openhartig. De vibe van het hele nummer is swingend, waardoor je
spontaan de reactie krijgt om mee met je vingers te knippen. Rios
ten top !
Op nummer twee van dit album vinden we de ‘first ever
version‘ van single ‘Baby Lone Star’ (lees: Babylon E Star).
Het is interessant om te zien hoe zo’n ruwe versie – die reeds zes
jaar oud is – evolueert tot een volledig afgewerkt product. De
structuur van de song is niet echt duidelijk en het
onderscheidenvan strofe, refrein en bridge is haast onbegonnen
werk. Zelf beschrijft Rios dit nummer als een ‘pretentieloos
kampvuurliedje’, en die beschrijving dekt de lading volledig.
Desalniettemin blijkt uit dit ‘simpele’ nummer dat Rios een
begenadigd musicus is, die met zijn perfectionisme en muzikaal
gevoel in staat is om nog grootse werken te verrichten. Met dit
nummer is ook meteen het concept en doel van de plaat duidelijk:
Rios wil de mensen laten zien dat een plaat maken geen kwestie is
van liedjes verzinnen, ze opnemen en ze dan performen op een
podium. Een plaat is het resultaat van een lang proces, met vallen
en opstaan, hoogte- én dieptepunten. Rios zelf is ook helemaal niet
te beroerd om over deze dieptepunten te zingen. Luister maar naar
het volgende nummer, ‘Wish’. Eerlijker was hij nooit: “And all
the bad dreams I’ve had / I’ll leave them under the bridge,”
bezingt hij zijn vertwijfelende liefde voor de dame van zijn
dromen. Je hoort ook duidelijk dat het nummer opgenomen is met twee
jazzmuzikanten (Paul Dubois en Thomas de Prins), die het een
laid-back karakter meegeven. Ook de achtergrondzang van
contrabassist Paul Dubois is het vernoemen waard. Met zijn ‘less is
more’-arrangementen tilt hij dit nummer werkelijk naar een hoger
niveau.
‘Porque Te Vas’ is een van de enige up-tempo nummers van deze
plaat en was een wereldhit tijdens de jaren ’70 van de Spaanse José
Luis Perales. Het nummer is opgenomen met de hulp van Flip Kowlier,
een goede vriend van Rios. Het typische falsetstemmetje van de
Puerto Ricaan komt tevoorschijn in het refrein en geeft de song een
nogal bevreemdend karakter mee. Je blijft met het verweesd gevoel
zitten dat het nummer nog niet helemaal op punt staat, waardoor je
snakt naar meer. Meer Rios.
‘I’m Gonna Die Tonight’ begint sterk met Rios’ typische gehijg en
gekreun en blijft gedurende 3:23 een écht Gabriel Riosnummer. Het
is een karakteristieke song van de recentste plaat ‘Angelhead’,
namelijk een zuiderse mix tussen latino en wat elektronica. ‘I’m
Gonna Die Tonight’ is eigenlijk een erg catchy popsong met
opzwepende ritmes en aanstekelijk gezang en het is dan ook niet te
verwonderen dat de single op dit moment grijsgedraaid wordt op
zowel Radio 1 als Donna. Het is Rios’ poging tot een soulnummer
over het sterven. Een aardige poging, maar wij verkiezen toch zijn
minder experimentele songs.
‘For the Wolves’ verheft hij tot zijn lievelingsnummer. Het is een
voortdurende dialoog tussen het wonderlijke pianospel van Jef Neve
en het aandoenlijke gezang van Rios. Hij vertelt een oude Puerto
Ricaanse urban legend over een jongen die zonder het te beseffen
zijn dood tegemoet loopt in de sneeuw. Autobiografisch? Deels, want
de sneeuw is een metafoor voor alle mogelijke verlokkingen en
escapades die je kunt ondergaan. Wederom een pluim voor de
gastmuzikant, namelijk Jef Neve. Hij speelt een erg aangrijpende en
magische partij, soms fonkelend als vallende sterren aan de hemel,
soms even duister en zwart als de sneeuw wit is…
Afsluiter ‘Dink’s song’ is een evergreen in de ware betekenis van
het woord. Ontelbare keren gecoverd door erg uiteenlopende
artiesten als daar zijn Bob Dylan, Nina Simone en Pete Seeger, maar
toch geeft Rios er weer een heel eigen touch aan. De song bevat een
heel trage opbouw, lijkt even op te klimmen naar een climax, maar
begint dan weer helemaal opnieuw a capella.
Rios blijft ons keer op keer verbazen en de luisteraar wordt steeds
meegesleept in sferen van weemoed en geweeklaag. In 2004 was er de
ongecompliceerde latinosong (‘Ghostboy’), in 2007 de conceptplaat
(‘Angelhead’) en ‘Morehead’ volgt volledig de lijn der
verwachtingen. Een veelbelovend voorproefje voor wat in 2008 zijn
pièce de résistance zal zijn.
Gabriel Rios speelt op 22 december in Vorst Nationaal
Club.
http://www.gabrielrios.com
http://www.myspace.com/gabrielrios
