Een nieuw festival lanceren? Goed dan, maar wel voorzichtig. Unwind stak in het OLT Rivierenhof zijn teen slechts in het water, ging nog niet voluit. Het voelde als een goed begin, maar toch schortte her en der nog iets aan de uitvoering. En ook de muziek liet ons af en toe op onze honger.
Geen idee wat de verzamelde boekingskantoren, festivalorganisatoren en andere players tijdens de lockdown hebben gesnoven, maar terwijl iedereen snakte naar op zijn minst iéts, dachten zij alweer verder. We zijn de tel bijna kwijt hoéveel nieuwe festivals komende zomer het levenslicht zien, maar het zijn er veel. Unwind is het eerste in de rij, en besloot alvast om toch maar rustig te beginnen. Een voorgenomen tweede podium werd al na de aankondiging van de eerste namen geschrapt – zo was de affiche bijna meteen rond – en verwachtingen getemperd: het was ingecalculeerd dat het misschien maar de helft van de tickets zou verkopen.
Dat laatste viel wel mee. In het oh zo bekende OLT was het niet over de koppen lopen, maar leeg voelde het nu ook weer niet: gezellig druk, zoiets. Waardoor alles nu ook niet gek veel verschilde van een doordeweekse concertavond in het Openlucht Theater, zoals we die al jarenlang kennen. Misschien dat de sfeer nog iets meer BCBG was, nog meer naar beschaafd burgerlijk Radio 1/De Standaard-publiek meurde, dan gewoonlijk. In elk geval wist je: als je iemand van kleur zag, dan zat ie bijna zeker in een band. Dat mag in een diverse stad als Antwerpen toch een beetje een bedenking zijn.
Aangekondigd als een festival dat aandacht zou hebben voor goed eten, en het betere bier, blijkt Unwind zichzelf toch een beetje te hard verkocht te hebben. Het is niet omdat je een IPA en een onbekend blond bier op de kaart hebt staan, dat je nu echt veel avontuurlijker bent dan de ‘speciale bierentent’ van Pukkelpop. En elf euro voor een portie waar je ‘aperitief’ tegen zegt, lokt als vanzelf goedkope grappen over de nouvelle cuisine van weleer uit. Goéd eten, dat dan weer wel, maar slechts zelden had je er een maaltijd aan.
Ook muzikaal was Unwind nog op zoek naar een identiteit. Want hoe goed Naïma Joris en Gabriel Rios bij elkaar pasten, het indierockgroepje Loupe stond daar wat verloren voor. En dat was op zich jammer, want dit was misschien wel de ontdekking van deze tweedaagse. De drie voormalige leden van het Nederlandse Dakota mogen de goden danken dat ze – de muziek was klaar, er was enkel nog een zangeres nodig – Julia Korthouwer tegen het lijf liepen.
Met haar hoge, kristalheldere stem tilt ze hun songs naar een hoger niveau. In “Leave Me There” doet ze wat aan Adrienne Lenker van Big Thief denken. Gaandeweg hoor je in dat schelle kindstemmetje meer en meer van Tanya Donelly en dat is goed. Wanneer ze “Too Soon” afsluit met een uithaaltje, grijnst ze guitig. Charmant.
Je hoort ook hoe de drie dames rond haar een song kunnen schrijven, competente muzikanten zijn. Gitariste Jasmine van der Waals kan haar gitaar ook laten gieren, ontspoort met plezier in een soort post-rockachtige finale. Dat gebeurt het mooist in slotnummer “Holding Me Too Tight” waarin eerst ontstellend weinig gebeurt, nadien het kabbelende van Warpaint woelig gaat stuwen, en alles ontspoort in een zinderend eindstuk.
Het is hard gegaan voor Naïma Joris sinds ze in die eerste lockdown van 2020 een cover van Cesaria Evora online zette. Vandaag staat ze op het punt haar tweede plaat uit te brengen, maar je vraagt je af hoe ze zich daarbij voelt. “Poor You” zet ze het concert in met die diepe, rokerige stem van haar, op haar uppie achter de piano. Je hangt meteen aan haar lippen, maar je vraagt je ook af: ‘wil ze hier wel zijn?’
Vanavond is ongemak. ‘Ik weet niet goed wat ik doe, maar ik meen het wel’, prevelt ze. ‘Da’s goed, he?’ Of ook: ‘En nu een liedje van mezelf. Je zult dat horen, want het is veel slechter’. Dat laatste nadat ze ettelijke nummers van de overleden lo-fiheld Daniel Johnston heeft gebracht. Het waren dan ook goeie covers, met als uitschieter misschien wel “Cold Hard World”, waarin haar band stukje bij beetje het podium opdruppelt. Zelfs al spelen ze uiteindelijk alle vier mee, je hoort nog steeds geen noot te veel. Als Naïma Joris kaal en uitgebeend doet, dan is het ook héél kaal, en héél uitgebeend, zodat haar stem geen moment je aandacht verliest.
Het is haar troef, de kracht waardoor je alle schutterigheid vergeeft. Johnstons “Story Of An Artist” draagt ze op aan haar vader, jazzmuzikant Chris Joris, “Tears Stupid Tears” – dat onterecht dat nieuwe Tribute To Daniel Johnston niet haalde – ontpopt zich tot een bijna echt liédje. En dan dus die eigen nummers. “My Home” wordt onthaald op herkenningsapplaus en dat is terecht; niets mis mee, niets ‘slechter’.
Joris heeft haar muzikanten nodig – het zijn dan ook klasbakken – merk je. Je ziet haar glunderend kijken als een nummer in kakofonie laten uitmonden. Zonder haar zou ze liever weglopen, zoals ze aan het einde van de set bijna doet, tot ze merkt dat haar band nog niet klaar is. Ze geven haar de ruggensteun, het vertrouwen dat ze nodig heeft om te doen wat ze eigenlijk echt wel wil: zingen. Samen maken ze van E. E. Cummings “Anyone Lived In A Pretty How Town” een bloedmooi nummer, bouwen ze rond een demo van haar overleden zus een pracht van een song: “Hopefull Again”. Als Joris ooit haar onzekerheid overwint, zit er nog veel moois aan te komen.
‘Als je achtergrondmuziek wil, ga dan alsjeblief naar het restaurantstuk. Er staan misschien mensen naast je die wél willen luisteren.’ Hij is nauwelijks drie nummers ver in zijn set en Gabriel Rios heeft al meer dan genoeg van de receptievibe op Unwind. Hij wint: het wordt nadien merkelijk stiller in het publiek, en dat zonder dat de Belgische Puerto Ricaan (je ziet hem al van verre staan) ook maar één toegeving doet.
Want neen, dat materiaal van laatste plaat Flore is er niet voor de sambaliefhebbers die “Broad Daylight” zo’n leuk nummer vonden om hun pasjes op te oefenen. Rios put er rijkelijk uit de Latijns-Amerikaanse muzikale tradities, begeleid door Ruben Samama op piano, gitaar of contrabas, in een ondoordringbaar Spaans dat de gemiddelde Vlaming niet in uno-dos-tres verstaat.
Niet vreemd, natuurlijk, dat daar “No soy de aquí, no soy de allá” bij zit: hoe lang hij ook hier al woont, hij blijft ook altijd van “daar”. Dat hoor je aan hoe hij die bossanova omarmt in “El ratón”, hoe hij “Panteón de amor” omschrijft als ‘Carribean horror’. Samama leidt het nummer treffend in met een ijselijke kreet. Het werkt allemaal uitstekend, hier in dit ondertussen wat killig decor. Rios blijft ook vijf platen ver in zijn kronkelige carrière een rasperformer.
