Restrain, 2007
Het kan niet gemakkelijk zijn om tegenwoordig nog een band te
beginnen. Akkoord, MySpace, digitale muziekbestanden en
internetbestellingen maken het gemakkelijker om je muziek te
promoten en te verspreiden. Niemand voelt veel nostalgie voor het
tapetrading-circuit, vermoed ik. Maar anderzijds is het veel
moeilijker geworden om je liedjes te beschermen en te verkopen. Het
getuigt dan ook van liefde voor de muziek als je vandaag de dag nog
een band opstart, zeker in een commercieel weinig interessant genre
als hardcore of metal. Dat betekent echter niet dat elke nieuwe
band meteen een goede band is, integendeel. Doordat alle bands zo
beschikbaar geworden zijn, is de concurrentie meteen ook veel
harder geworden. Een nieuwe band moet dan ook over verschillende
troeven beschikken als het vandaag de dag het cynische publiek wil
overtuigen. Men kan er zo verschillende bedenken; je groep moet een
duidelijk imago hebben, je moet een trademark sound vinden, je moet
een niche ontdekken en die uitbuiten. Je moet, met andere woorden,
origineel zijn. Er zijn natuurlijk ook heel andere troeven
denkbaar; je muziek moet passen in een herkenbaar genre, je moet
sterke liedjes pennen, en je moet op tour gaan tot je erbij
neervalt. In dat geval probeer je niet iets vernieuwends te doen,
maar probeer je iets vertrouwds op een sterke manier te herhalen.
Het is op zich misschien moeilijker om iets compleet nieuws te
bedenken, maar het is anderzijds ook niet gemakkelijk om jezelf te
verkopen als je aansluit bij bestaande formules. De kritische
luisteraar heeft het immers al vaak gehoord en verdenkt je dus
meteen van klakkeloze kopieerdrang en bloedeloos epigonisme.
Wanneer je kiest voor de tweede optie heb je dan ook nood aan iets
extra’s. Noem dat the magical spark, the
x-factor, of doodgewoon het spelplezier. Wat het ook is, Dying
Humanity heeft het.
Deze jonge honden uit voormalig Oost-Duitsland bestaan – als band
dan tochnog maar twee jaar en leveren met ‘Fallen Paradise’ hun
eerste langspeler af. Hoewel het geluid bij momenten nog vrij
ongepolijst is, toont de intro al meteen dat deze Ossis weten hoe
je een efficiënte en moderne metaltrack schrijft. Het obligate
akoestische begin wordt immers overtuigend gecombineerd met een
melodieuze elektrische riff en een groovy climax. Het is niet
meteen ‘Dark Intentions’ – hoofdstuk één uit een hypothetische
‘hoe-open-ik-een-metal-album’-cursus -, maar het laat al meteen
zien dat deze band zeker potentieel heeft. De volgende zeven tracks
vullen die belofte deels in. Elk van hen bevat immers brutale
blastbeats, spannende tempowisselingen en technisch gitaarspel. Er
wordt behoorlijk op de drumvellen gemept – ‘Paranoia’ of ‘The Old
One Remains’, er wordt geschipperd tussen brutale en melodieuze
deathmetal – vergelijk ‘Confused’ en de tweede helft van ‘The Last
Breath’ – en de zanger screamt en grunt dat het een lieve lust is.
De songs blijven dan ook boeien omdat de band erin slaagt de
brutale basis te verfijnen met efficiënte breaks – luister maar
naar het onweerstaanbare stoppen-en-beginnen-stuk op ‘Paranoia’ –
en melodieuze solo’s – op ‘Light of Reality’ en ‘The Old One
Remains’, bijvoorbeeld.
Ook al levert Dying Humanity zo een overtuigend staaltje van hun
kunnen af, dat betekent niet dat er geen kritiekpunten zijn. Zo
verloopt elke reguliere song volgens een vergelijkbaar stramien.
Men schiet hakkend uit de startblokken, voegt een meer groovy stuk
toe, last een melodieuze pauze in met een epische solo en keert
vervolgens terug naar het brutale begin. Schematisch voorgesteld,
ziet de Dying Humanity-song er dan ook altijd als volgt uit: abca.
Dat klinkt erger dan het is – de formule is meestal wel efficiënt ,
maar dan nog blijft het iets waaraan gewerkt moet worden. En ook de
productie en de speeltijd van het album laten te wensen over. Er
bestaan korte klassiekers, uiteraard, ‘Slaughter of the Soul’,
‘Ceremony of Opposites’, maar deze 33 minuten horen niet in dat
rijtje thuis. Kort samengevat, ‘Fallen Paradise’ is een technische,
efficiënte plaat waar het spelplezier vanaf druipt. Een band met
belofte dus, al moet er volgende keer gesleuteld worden aan de
originaliteit, de productie en de duur van het album. We zijn
alvast benieuwd.
