Met Playa Negra trakteerde Gabriel Rios ons in de nazomer van 2024 op een knoert van een Caraïbische donderwolk. Net wat we nodig hadden na die plenszomer. Maar toch, het mystieke, organische van de plaat: het kwam binnen. Intussen zijn we midden februari 2025 en mag señor Rios zijn kwelgeesten op ons loslaten in Leuven. En ja, ook live komt de betovering over.
Gabriel Rios op 14 februari in Het Depot. Dat zette ons vooraf aan het denken: wat voor publiek zou hierop afkomen? Verbitterde vrijgezellen met uitgelopen oogpotlood onder de ogen die zich komen warmen aan de latinoklanken van deze mooie bard? Koppeltjes, waarvan de man zijn Valentijnscadeau voor de vrouwelijke wederhelft compleet de mist in ziet gaan doordat ze werkelijk geen seconde om hem geeft van zodra Rios het podium betreedt? Of toch maar mensen die gewoon, net als wij, erg gegrepen waren door Playa Negra en de betovering ook live willen ondergaan?
Vrolijke, drukke mambo begroet ons vanuit de foyer. Dit is het gekend stereotype van een Latijns-Amerika waar het altijd feest is. Podia afgeladen vol met stomende collectieven van blazers, toeters, bellen, veren, billen en zo meer. Niets van dat alles in de grote zaal vanavond. Bijna geruisloos betreden twee troubadours het podium. Met de air van buskers buigen Rios en zijn sidekick, muzikale duizendpoot Ruben Samama, zich over hun besnaard hout. Flamencogitaar. Stilte. “Playa Negra” wordt ingezet. In deze intieme setting wordt het nummer zo mogelijk nog meer uitgekleed. De stiltes zijn dieper, de uithalen nog intenser; we zien Rios ze werkelijk uit zijn poriën persen met een stem zo schor als Andalusische gitanes.
In die omkadering worden de meeste nummers afgewerkt. Akoestisch, eerlijk en intens. De twee halen werkelijk alles uit hun instrumenten en stemmen. De rol van Samama valt hierin amper te overschatten; hij weet een Latinobries uit elk instrument te doen waaien en is tegelijk een soort levend loop station van kreetjes, gilletjes en zanglijnen. Dit uiteraard om het verknipte van de nummers op Playa Negra maximaal over te brengen. Op bijvoorbeeld “Vamo Venden”, “Ven” of “Payaso” werkt deze aanpak heel goed. Ook het vorige album levert enkele uiterst geschikte resultaten op met het poppy “La Torre” of het spooky “El Raton”.
Helaas moeten we de albumversie van “Marcela” dan weer iets meer krediet geven; de wisselwerking tussen verschillende plaksels is blijkbaar moeilijker te vertalen naar deze beperkte opstelling. Ook de bisronde met “Broad Daylight” en “Gold” weet ons niet helemaal te overtuigen; de intensiteit van de eerdere Latinonummers komen niet echt over bij deze popsongs uit Rios’ vorig leven. Nu goed, je speelt voor een grote zaal in België en je bent “den diene van “Broad Daylight” en “Gold””, dan is het niet onsympathiek deze alsnog toe te voegen aan je set.
Tussen de nummers door dollen de heren met elkaar als echte oude makkers. Rios lacht wat met Samama’s beperkte kennis van het Spaans – “Si”, en dat is het zowat – en die laatste zet de frontman dan weer in zijn blootje met een onverwacht zanglijntje bij de intro van “El Raton”. Het haalt wat druk van de ketel tussen de intense performances, zodat wij en zij maximaal opgeladen zijn om erna weer volop in de donderwolk te duiken. En het voelt helemaal niet gemaakt aan; de heren zijn duidelijk oude strijdmakkers.
Zo loopt de avond in een ruk op z’n einde. De platen worden steeds persoonlijker, en de concerten blijkbaar ook. Gabriel Rios laat ons in zijn ziel en verleden kijken, en wil ook live zo naakt mogelijk overkomen. Voor alle tijdens het concert continu loensende dames: dat naakte moet wel voornamelijk figuurlijk geïnterpreteerd worden. Alvast onze excuses.
